Αγώνας για τα δικά μου «Θέλω»
Η Παναγιώτα Δόγκα, μετά από το 50άρι της Ψάθας, πήρε ... τα βουνά! Έτρεξε τον πρώτο της ορεινό μαραθώνιο και μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της, πριν και μετά τον αγώνα!
Το 2014 ήταν μια πολύ καλή χρονιά δρομικά για εμένα. Και αυτό δεν το λέω από πλευράς χρόνων και ρεκόρ, αλλά από πλευράς στόχων και λόγω της συνειδητοποίησης μου του τι θέλω να κάνω. Φέτος τόλμησα να υλοποιήσω κάποιους αγώνες που υπήρχαν στο μυαλό μου εδώ και καιρό, αλλά από φόβο, μήπως δεν τα κατάφερνα, δεν τολμούσα να τους εκφράσω ούτε σαν επιθυμία.
Ένας από αυτούς τους στόχους ήταν ένας αγώνας βουνού. Οποιοσδήποτε αγώνας. Δεν είχε και μεγάλη σημασία για εμένα. Ήθελα απλά να μπω μέσα σε μονοπάτια. Να τρέξω και να προπονηθώ μέσα σε αυτά. Ήθελα να δω πως είναι… Ήθελα να δω, εάν το trail running μου ταιριάζει.
Όταν μπλέκεις όμως με τις κατάλληλες παρέες, όλα είναι δυνατά και πιθανά. Μετά τον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης η Ζήνια (η coach) προετοιμάζονταν για το Olympus Marathon με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συμβαδίσω και να την ακολουθήσω, πράγμα που με στεναχωρούσε. Δεν είχα κάποιο στόχο και το γεγονός απλά να τρέχω μέχρι τον επόμενο μαραθώνιο δεν μου άρεσε και πολύ. Η αλήθεια είναι, ότι εκείνη την περίοδο είχα γνωρίσει μια Flying goose, τον Βαγγγέλη τον Γανιάρη και κάναμε κάποια τρεξίματα μαζί πιο χαλαρά γιατί αυτός είναι κλάσης καλύτερος μου. Σε κάποια από αυτά, μου έβαλε και την φιτιλιά του βουνού, λες και διάβαζε τις πιο κρυφές σκέψεις που έκανα. Αυτός προετοιμάζονταν για τα 80χμ στο Ζαγόρι. Αρχίζει έτσι να μου στέλνει βιντεάκια από το Ζαγόρι, να μου λέει ότι θα τα καταφέρω και γενικά να με τσιγλάει να το δοκιμάσω. Μα εγώ που να πάω; Σε ποια χιλιόμετρα να δηλωθώ αφού βουνό δεν έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου! Η επιθυμία μου όμως κέρδισε και είπα να τον ακολουθήσω στην τρέλα του.
Στην αρχή του είπα ότι θα δοκιμάσω τα 10χμ. «Θα κάνεις ολόκληρο ταξίδι και θα τρέξεις 10χλμ; Στα 22χλμ καλύτερα. Άμα προπονηθείς θα το βγάλεις!» Τον ακούω και πάλι (με φόβο βέβαια) και δηλώνομαι. Το επόμενο βήμα ήταν να το πω στην Ζήνια. Εκείνη κατά ένα παράξενο λόγο χάρηκε και μάλιστα πολύ! Έτσι ξεκίνησε η προετοιμασία, αγοράζοντας καινούρια παπούτσια και μπαίνοντας μέσα στα μονοπάτια. Την περίοδο εκείνη η ο ομάδα «ΟRAMA» έκανε τις βουνίσιες προπονήσεις της. Κάποια παιδιά θα συμμετείχαν στα 30χλμ στην Ζήρεια και κάποιοι άλλοι στα 24χλμ στο μονοπάτι του Παρνασσού έτσι τις Κυριακές είχα ωραία παρέα πέρα από την Ζήνια. Τα πιο δύσκολα κομμάτια μου τα έκανα με τον Βαγγέλη. Τι Υμηττός μέσα στο καταμεσήμερο, τι σκαλάκια στην Πάρνηθα χωρίς ιδιαίτερη τροφοδοσία, τι βραδινά long run... Είχα αρχίσει και πάλι να μπαίνω σε κλίμα προετοιμασίας και μου αρέσει αρκετά. Πλέον δεν είχα το άγχος του χρόνου και του ρολογιού! Πήγαινα για την εμπειρία και τον τερματισμό!
Το 2014 ήταν μια πολύ καλή χρονιά δρομικά για εμένα. Και αυτό δεν το λέω από πλευράς χρόνων και ρεκόρ, αλλά από πλευράς στόχων και λόγω της συνειδητοποίησης μου του τι θέλω να κάνω. Φέτος τόλμησα να υλοποιήσω κάποιους αγώνες που υπήρχαν στο μυαλό μου εδώ και καιρό, αλλά από φόβο, μήπως δεν τα κατάφερνα, δεν τολμούσα να τους εκφράσω ούτε σαν επιθυμία.
Ένας από αυτούς τους στόχους ήταν ένας αγώνας βουνού. Οποιοσδήποτε αγώνας. Δεν είχε και μεγάλη σημασία για εμένα. Ήθελα απλά να μπω μέσα σε μονοπάτια. Να τρέξω και να προπονηθώ μέσα σε αυτά. Ήθελα να δω πως είναι… Ήθελα να δω, εάν το trail running μου ταιριάζει.
Όταν μπλέκεις όμως με τις κατάλληλες παρέες, όλα είναι δυνατά και πιθανά. Μετά τον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης η Ζήνια (η coach) προετοιμάζονταν για το Olympus Marathon με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συμβαδίσω και να την ακολουθήσω, πράγμα που με στεναχωρούσε. Δεν είχα κάποιο στόχο και το γεγονός απλά να τρέχω μέχρι τον επόμενο μαραθώνιο δεν μου άρεσε και πολύ. Η αλήθεια είναι, ότι εκείνη την περίοδο είχα γνωρίσει μια Flying goose, τον Βαγγγέλη τον Γανιάρη και κάναμε κάποια τρεξίματα μαζί πιο χαλαρά γιατί αυτός είναι κλάσης καλύτερος μου. Σε κάποια από αυτά, μου έβαλε και την φιτιλιά του βουνού, λες και διάβαζε τις πιο κρυφές σκέψεις που έκανα. Αυτός προετοιμάζονταν για τα 80χμ στο Ζαγόρι. Αρχίζει έτσι να μου στέλνει βιντεάκια από το Ζαγόρι, να μου λέει ότι θα τα καταφέρω και γενικά να με τσιγλάει να το δοκιμάσω. Μα εγώ που να πάω; Σε ποια χιλιόμετρα να δηλωθώ αφού βουνό δεν έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου! Η επιθυμία μου όμως κέρδισε και είπα να τον ακολουθήσω στην τρέλα του.
Στην αρχή του είπα ότι θα δοκιμάσω τα 10χμ. «Θα κάνεις ολόκληρο ταξίδι και θα τρέξεις 10χλμ; Στα 22χλμ καλύτερα. Άμα προπονηθείς θα το βγάλεις!» Τον ακούω και πάλι (με φόβο βέβαια) και δηλώνομαι. Το επόμενο βήμα ήταν να το πω στην Ζήνια. Εκείνη κατά ένα παράξενο λόγο χάρηκε και μάλιστα πολύ! Έτσι ξεκίνησε η προετοιμασία, αγοράζοντας καινούρια παπούτσια και μπαίνοντας μέσα στα μονοπάτια. Την περίοδο εκείνη η ο ομάδα «ΟRAMA» έκανε τις βουνίσιες προπονήσεις της. Κάποια παιδιά θα συμμετείχαν στα 30χλμ στην Ζήρεια και κάποιοι άλλοι στα 24χλμ στο μονοπάτι του Παρνασσού έτσι τις Κυριακές είχα ωραία παρέα πέρα από την Ζήνια. Τα πιο δύσκολα κομμάτια μου τα έκανα με τον Βαγγέλη. Τι Υμηττός μέσα στο καταμεσήμερο, τι σκαλάκια στην Πάρνηθα χωρίς ιδιαίτερη τροφοδοσία, τι βραδινά long run... Είχα αρχίσει και πάλι να μπαίνω σε κλίμα προετοιμασίας και μου αρέσει αρκετά. Πλέον δεν είχα το άγχος του χρόνου και του ρολογιού! Πήγαινα για την εμπειρία και τον τερματισμό!
Πριν τον μεγάλο στόχο, έπρεπε να δοκιμαστώ και σε αγώνες. Έτσι η αρχή έγινε με το 10άρι της Ζήριας, αλλά και στο 24άρι του Παρνασσού. Εντωμεταξύ εγώ ήθελα να αλλάξω το 22άρι του Ζαγοριού σε 42άρι. Την σκέψη αυτή και πάλι μου την έβαλε το ζιζάνιο, ο Βαγγέλης, αλλά και ένα άνετο long 4ων και βάλε ωρών στον Υμηττό. «Πρώτα θα κάνεις τους 2 αγώνες και μετά βλέπουμε μου είπε η Ζήνια! Ένα βήμα την φορά». Δεν της χάλασα χατίρι. Έτσι ξεκίνησα με το 10άρι, που μου φάνηκε αστείο και ύστερα ήρθε το 24άρι που και αυτό πάλι δεν με κούρασε καθόλου. Απεναντίας τερματίζοντας, έπιασα τον Βαγγέλη και του ζήτησα να κάνουμε πιο δύσκολες προπονήσεις, αλλά και την Ζήνια περισσότερα LongRuns για να είμαι έτοιμη για το 42άρι. Πλέον δεν το διαπραγματευόμουν! Την επόμενη μέρα είχα ήδη αλλάξει αγώνα και ήμουν πιο αποφασισμένη από ποτέ.
Η ιδέα του Ζαγοριού άρεσε στην Ζηνια και στον Ανδρέα. Ήθελαν να δοκιμαστούν στα 80χμ. Δηλώνονται και αυτοί και προετοιμάζονται για τον δικό τους αγώνα. Χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε ο καιρός, βρισκόμαστε οι τρις μας μια μέρα πριν τον αγώνα στο αυτοκίνητο της Ζήνιας να ταξιδεύουμε για το Ζαγόρι. Η αλήθεια είναι ότι η τελευταία περίοδος για εμένα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Αρκετή δουλειά, πολύ διάβασμα και πίεση για να τελειώσω κάποιες εργασίες, αλλά και ένα ατύχημα μου σε ένα longrun με άφησαν έκτος 2 περίπου εβδομάδες. Είχα αποβάλει από το μυαλό μου τον αγώνα και πάλευα να ρυθμίσω την ζωή μου…Έτσι φτάνοντας στο Ζαγόρι άρχιζα να συνειδητοποιώ τι επρόκειτο να κάνω και το άγχος ήταν έτοιμο να με πνίξει. Προσπάθησα να μην το εξωτερικεύσω και να μην το μεταδώσω σε κανέναν.
Ο αγώνας ξεκίναγε στις 6.45. Εγώ είχα ήδη ξυπνήσει από τις 4.00. Ήθελα να βρεθώ στην εκκίνηση των 80άριδων. Των δικών μου ανθρώπων για να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω. Ήθελα να είμαι δίπλα τους. Φεύγοντας εκείνοι, αναχωρήσαμε με την Μάγδα την Γκούμα και τον αδερφό της για την δική μας εκκίνηση στους Κήπους. Η εκκίνηση μαζί με αυτή την κοπέλα, αλλά και με κάποιες άλλες είχε πολύ πλάκα. Είχα ξεχάσει το άγχος, αλλά και τον αγώνα.
Με το σφύριγμα όμως της έναρξης η ψυχολογία μου άλλαξε! Άρχισε το στομάχι μου να γίνεται κόμπος και τα πόδια να βαραίνουν. Ο φόβος με είχε κυριέψει και το άγχος και πάλι ήταν έτοιμο να με πνίξει! Μα τι πάω να κάνω; Μαραθώνιο βουνού; Κάτι τέτοιες σκέψεις με κρατάνε στο τέλος. Και όταν λέω τέλος εννοώ τελευταία. Σιγά σιγά όμως έβρισκα ρυθμό και άρχιζα να πλησιάζω κόσμο. Πολλοί από αυτούς με απέφευγαν, επιταχύνοντας το βήμα τους, ώστε να μην τους φτάσω. Αυτό εγώ το βρήκα για παιχνίδι και έτσι άρχιζα να επιταχύνω με την σκέψη, όχι να τους περάσω, αλλά να τους πιάσω και να πάμε παρέα. Έπιασα αρκετούς, αλλά το βήμα μου γίνονταν πιο γρήγορο. Στον Βίκο πλέον η ψυχολογία μου και πάλι άλλαζε προς το καλό. Εκεί τα παιδιά του σταθμού με ενημέρωσαν να είμαι προσεκτική γιατί θα αρχίζουν να κατεβαίνουν οι 80άριδες. Ρε λες να δω τα παιδιά? Ξεκίνησα την ανάβαση αρκετά αισιόδοξα. Το περπάτημα μου γίνονταν ρυθμικό τρέξιμο και ο αγώνας μου για να βρω παρέα να μιλήσω, είχε αρχίσει να γίνεται αγώνας για να καλύψω τον χαμένο μου χρόνο. Οι πρώτοι 80άριδες είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν… Φοβεροί όλοι τους! Εγώ όμως ήθελα να δω τους δικούς μου!
Η ιδέα του Ζαγοριού άρεσε στην Ζηνια και στον Ανδρέα. Ήθελαν να δοκιμαστούν στα 80χμ. Δηλώνονται και αυτοί και προετοιμάζονται για τον δικό τους αγώνα. Χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε ο καιρός, βρισκόμαστε οι τρις μας μια μέρα πριν τον αγώνα στο αυτοκίνητο της Ζήνιας να ταξιδεύουμε για το Ζαγόρι. Η αλήθεια είναι ότι η τελευταία περίοδος για εμένα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Αρκετή δουλειά, πολύ διάβασμα και πίεση για να τελειώσω κάποιες εργασίες, αλλά και ένα ατύχημα μου σε ένα longrun με άφησαν έκτος 2 περίπου εβδομάδες. Είχα αποβάλει από το μυαλό μου τον αγώνα και πάλευα να ρυθμίσω την ζωή μου…Έτσι φτάνοντας στο Ζαγόρι άρχιζα να συνειδητοποιώ τι επρόκειτο να κάνω και το άγχος ήταν έτοιμο να με πνίξει. Προσπάθησα να μην το εξωτερικεύσω και να μην το μεταδώσω σε κανέναν.
Ο αγώνας ξεκίναγε στις 6.45. Εγώ είχα ήδη ξυπνήσει από τις 4.00. Ήθελα να βρεθώ στην εκκίνηση των 80άριδων. Των δικών μου ανθρώπων για να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω. Ήθελα να είμαι δίπλα τους. Φεύγοντας εκείνοι, αναχωρήσαμε με την Μάγδα την Γκούμα και τον αδερφό της για την δική μας εκκίνηση στους Κήπους. Η εκκίνηση μαζί με αυτή την κοπέλα, αλλά και με κάποιες άλλες είχε πολύ πλάκα. Είχα ξεχάσει το άγχος, αλλά και τον αγώνα.
Με το σφύριγμα όμως της έναρξης η ψυχολογία μου άλλαξε! Άρχισε το στομάχι μου να γίνεται κόμπος και τα πόδια να βαραίνουν. Ο φόβος με είχε κυριέψει και το άγχος και πάλι ήταν έτοιμο να με πνίξει! Μα τι πάω να κάνω; Μαραθώνιο βουνού; Κάτι τέτοιες σκέψεις με κρατάνε στο τέλος. Και όταν λέω τέλος εννοώ τελευταία. Σιγά σιγά όμως έβρισκα ρυθμό και άρχιζα να πλησιάζω κόσμο. Πολλοί από αυτούς με απέφευγαν, επιταχύνοντας το βήμα τους, ώστε να μην τους φτάσω. Αυτό εγώ το βρήκα για παιχνίδι και έτσι άρχιζα να επιταχύνω με την σκέψη, όχι να τους περάσω, αλλά να τους πιάσω και να πάμε παρέα. Έπιασα αρκετούς, αλλά το βήμα μου γίνονταν πιο γρήγορο. Στον Βίκο πλέον η ψυχολογία μου και πάλι άλλαζε προς το καλό. Εκεί τα παιδιά του σταθμού με ενημέρωσαν να είμαι προσεκτική γιατί θα αρχίζουν να κατεβαίνουν οι 80άριδες. Ρε λες να δω τα παιδιά? Ξεκίνησα την ανάβαση αρκετά αισιόδοξα. Το περπάτημα μου γίνονταν ρυθμικό τρέξιμο και ο αγώνας μου για να βρω παρέα να μιλήσω, είχε αρχίσει να γίνεται αγώνας για να καλύψω τον χαμένο μου χρόνο. Οι πρώτοι 80άριδες είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν… Φοβεροί όλοι τους! Εγώ όμως ήθελα να δω τους δικούς μου!
Ξεκινάει πλέον η ανάβαση του Πάπιγκου. Δύσκολη …. αλλά εμένα μέλημα μου ήταν να δω τους φίλους μου να κατεβαίνουν. Αυτή η σκέψη με βοήθησε στο να μην καταλάβω τόσο την δυσκολία της διαδρομής. Ξαφνικά ο Βαγγέλης κατέβαινε «κομμάτια», όπως λένε οι έμπειροι δρομείς! Σταματάει μιλάμε για λίγο. Μου δίνει αυτός θάρρος, αντί να του δώσω εγώ και φεύγουμε. Λίγο πιο πίσω ο Τρουπής «μηχανάκι»! «Νιάτο….έχω μπει στο ρελαντί και πάω!». Ακολούθησαν και άλλα παιδιά και χωρίς να το καταλάβω φτάνω στην κορυφή και στον σταθμό. Στάση για φαγητό, κρύο καρπούζι και μερικές φωτογραφίες με τον Οδυσσέα Κουκέση. Αφού είμαι έτοιμη πια ξεκινάω την κατάβαση. Και εκεί που κατέβαινα ακούω το όνομά μου! Ζήνια, Τσογκαράκης και Καζούρης! όλε!!! τα παιδιά μου ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και η Ζήνια πέταγε! Ο Αντρέας είχε μείνει λίγο πίσω, αλλά μου είπε η Ζήνια ότι προχωράει και είναι μια χαρά. Ναι! Η ψυχολογία μου εκεί άλλαξε άρδην! Ακούω συμβουλές από Τσογκαράκη και ξεκινάω κατέβασμα με το σλαλομ στυλ που μου είχε δείξει ο Βαγγέλης. Από το 28χλμ και μετά δεν περπάτησα καθόλου! Τα πόδια μου πήραν φωτιά! Είχα αρχίσει να περνάω κόσμο και να καλύπτω όσο μπορώ την διαφορά. Κάπου στο 35χλμ βρίσκω ένα πιτσιρίκο να γκρινιάζει και να κλοτσάει χόρτα και πέτρες.
|
Το βουνό είναι δύσκολο.
|
Είχε βαρεθεί να τρέχει, όπως μου είπε… και δεν έβλεπε και το Τσεπέλοβο! Από τώρα το Τσεπέλοβο, είπα από μέσα μου! «Σκάσε και ακολούθα του λέω! Θα το πάμε μαζί!». Ακολούθησε ο άτιμος και το πήγαινε μια χαρά. Σε όλη την διαδρομή μου μίλαγε… Εγώ του απάντα με ένα ναι ή κάτι σύμφωνα του στυλ «μμ…». Δεν άκουγα όλα όσα μου έλεγε. Το μυαλό μου ήταν μόνο στον αγώνα. Σε κάποια στιγμή έβαλα και τα ακουστικά μου και απλά πήγαινα. Γύρναγα το κεφάλι μου να δω που είναι και αυτός ακολουθούσε.
Μπράβο έλεγα και ξανά έλεγα από μέσα μου, απλά εγώ εκείνη τη στιγμή εγώ δεν είχα διάθεση να πω και πολλά. Τελευταίος σταθμός 2χμ πριν το τέρμα. Όχι, δεν θέλω να σταματήσω. Δεν θέλω να πιω νερό. Δεν θέλω να μιλήσω. Θέλω απλά να τερματίσω. Φωνάζω το νούμερό μου, ρωτάω τον Tom αν θέλει να συνεχίσει μαζί μου και παίρνω στροφή για το μονοπάτι. Ούτε και ο Tom θέλει νερό. Μόνο τους γονείς του παίρνει τηλέφωνο για να τους πει, ότι φτάνει. Μετά από λίγο ακούμε από μακριά τα ονόματά μας. Εκεί έκλαψα. Εκεί η ανάσα μου έγινε πολύ βαριά. Εκεί δεν άφηνα τον Tom να μπει μπροστά μου. Ήθελα να κλάψω….. να κλάψω για εμένα, για το κατόρθωμά μου και για όλους εκείνους που με έβαλαν σε αυτή την τρέλα! Τα δάκρυα έσταζαν ποτάμι… Η συγκίνηση είχε χτυπήσει κόκκινο. Φτάσαμε Τσεπέλοβο. Μπαίνουμε στο χωριό. Σκουπίζομαι γρήγορα και αρχίζουμε με τον Tom πλέον να συντρέχουμε…. Οι άνθρωποι εκεί υπέροχοι! χειροκροτούν, φωνάζουν, σηκώνονται από τις καρέκλες τους! Εμένα το μάτι μου έπεσε στις ιπτάμενες χήνες (Γρήγόρη, Μαίρη και Νιόβη) που έπιναν τον καφέ τους! Τους στέλνω τεράστιο φιλί και αυτοί αρχίζουν να φωνάζουν και να χειροκροτούν.
Μπράβο έλεγα και ξανά έλεγα από μέσα μου, απλά εγώ εκείνη τη στιγμή εγώ δεν είχα διάθεση να πω και πολλά. Τελευταίος σταθμός 2χμ πριν το τέρμα. Όχι, δεν θέλω να σταματήσω. Δεν θέλω να πιω νερό. Δεν θέλω να μιλήσω. Θέλω απλά να τερματίσω. Φωνάζω το νούμερό μου, ρωτάω τον Tom αν θέλει να συνεχίσει μαζί μου και παίρνω στροφή για το μονοπάτι. Ούτε και ο Tom θέλει νερό. Μόνο τους γονείς του παίρνει τηλέφωνο για να τους πει, ότι φτάνει. Μετά από λίγο ακούμε από μακριά τα ονόματά μας. Εκεί έκλαψα. Εκεί η ανάσα μου έγινε πολύ βαριά. Εκεί δεν άφηνα τον Tom να μπει μπροστά μου. Ήθελα να κλάψω….. να κλάψω για εμένα, για το κατόρθωμά μου και για όλους εκείνους που με έβαλαν σε αυτή την τρέλα! Τα δάκρυα έσταζαν ποτάμι… Η συγκίνηση είχε χτυπήσει κόκκινο. Φτάσαμε Τσεπέλοβο. Μπαίνουμε στο χωριό. Σκουπίζομαι γρήγορα και αρχίζουμε με τον Tom πλέον να συντρέχουμε…. Οι άνθρωποι εκεί υπέροχοι! χειροκροτούν, φωνάζουν, σηκώνονται από τις καρέκλες τους! Εμένα το μάτι μου έπεσε στις ιπτάμενες χήνες (Γρήγόρη, Μαίρη και Νιόβη) που έπιναν τον καφέ τους! Τους στέλνω τεράστιο φιλί και αυτοί αρχίζουν να φωνάζουν και να χειροκροτούν.
Τερματισμός με τον Tom χέρι-χέρι και τον Πολιά να μας αναγγέλλει και να λέει υπέροχα λόγια για την Φλόγα! Ναι, μπορεί οι φίλοι μου να έτρεχαν εκείνη την ώρα και να ήμουν μόνη μου στον τερματισμό, είχα όμως δίπλα μου τον Tom και την οικογένεια του, που τον έκαναν υπέροχο!
Ήταν νας αγώνας δύσκολος από πολλές απόψεις! Κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι. Μάλλον είχαν πολλά συσσωρευτεί μέσα μου και βγήκαν λόγω άγχους. Το είδα και πλέον πρέπει να μάθω να το ρυθμίζω. Καλύτερα που βγήκε τώρα για να ξέρω πως θα το χειριστώ στον επόμενο στόχο, τον καλό.
Το βουνό είναι δύσκολο για όποιον θέλει να ξεκινήσει. Θέλει καλή προετοιμασία. Υπομονή και επιμονή. Εγώ είχα την τύχη να είμαι κοντά σε ανθρώπους έμπειρους, σε ανθρώπους δυνατούς και να μου δείξουν κάποια πράγματα και έτσι μέσα σε ενάμιση μήνα να καταφέρω να τερματίσω τον πρώτο μου μαραθώνιο βουνού. Είναι ένα είδος τρεξίματος που με κέρδισε και σίγουρα θα μπω. Υπάρχουν στο μυαλό αγώνες που θέλω να κάνω. Θέλω να ανακαλύψω την ομορφιά που κρύβουν τα βουνά μας, αλλά και που ξέρεις……
Ευχαριστίες; Σε πολλούς! Σε πάρα πολλούς! Στην Ζηνού μου (Ζήνια Σανούδου) και στον Βαγγέλη Γανιάρη, που πιστεύουν σε εμένα και έκαναν εμένα να πιστέψω σε εμένα, στον Αντρέα Κωιτσάνο, στην ομάδα «ΟRAMA», στον Θοδωρή Νάκο, στον Τρουπή και τον Τσογκαράκη, στις Flying geese (Γρηγόρη και Μαίρη) που ήταν εκεί και για εμένα…. και σε όλα τα παιδιά με τις συμβουλές τους και την υποστήριξή τους.
Ο αγώνας αυτός είναι αφιερωμένος στα δικά μου «Θέλω», που δεν πρόκειται να ντραπώ ξανά να τα εκφράσω…. Έχω πλέον δίπλα μου αυτούς τους ανθρώπους που θέλω…. Αυτούς που δεν με κρίνουν για τους χρόνους μου ή την επίδοσή μου…. Αυτούς που δεν μου βάζουν την φιτιλιά του ανταγωνισμού και του ρεκόρ…. Έχω αυτούς που μου λένε, προχώρα και απόλαυσε αυτό που κάνεις…..
Υ.Γ.(1) : Όλοι οι δικοί μου τερμάτισαν με ένα τεράστιο χαμόγελο και εγώ καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι!
Υ.Γ. (2): Ζηνού μήπως θα πρέπει να ξανά σκεφτείς την υπεραπόσταση; Σου πάει και εσένα!
Υ.Γ. (3): Τρουπή….τσαφ-τσουφ, τσαφ-τσουφ…τραίνο πήγαινες! Ρυθμικά και άααανετα
Υ.Γ. (4): Τσογκ είσαι απίστευτος! Πρώτα τον Λουκά και ύστερα την Ζηνού! Δεν έχω λόγια! Ελπίζω να γίνω και εγώ κάποια στιγμή καλή και να μπορέσω να σε ακολουθήσω! Η Ζήνια σου είπε τι φάγαμε τελικά στο Μέτσοβο μετά τον αγώνα;
Y.Γ. (5): Βαγγέλη ελπίζω στον επόμενο στόχο να με περιμένεις και να μην έχεις πάει να χτυπάς μπύρες!…. Θα αργήσω λίγο, αλλά θα το τερματίσω. Εσύ φέτος προβλέπεται να κάνεις εκεί σπουδαία ρεκοριά μετά από όλες αυτές τις προπονήσεις!
Υ.Γ (6): Αντρέα είμαι απίστευτα χαρούμενη που σε γνώρισα!!! Σε ευχαριστώ πολύ για όλα!
Ήταν νας αγώνας δύσκολος από πολλές απόψεις! Κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι. Μάλλον είχαν πολλά συσσωρευτεί μέσα μου και βγήκαν λόγω άγχους. Το είδα και πλέον πρέπει να μάθω να το ρυθμίζω. Καλύτερα που βγήκε τώρα για να ξέρω πως θα το χειριστώ στον επόμενο στόχο, τον καλό.
Το βουνό είναι δύσκολο για όποιον θέλει να ξεκινήσει. Θέλει καλή προετοιμασία. Υπομονή και επιμονή. Εγώ είχα την τύχη να είμαι κοντά σε ανθρώπους έμπειρους, σε ανθρώπους δυνατούς και να μου δείξουν κάποια πράγματα και έτσι μέσα σε ενάμιση μήνα να καταφέρω να τερματίσω τον πρώτο μου μαραθώνιο βουνού. Είναι ένα είδος τρεξίματος που με κέρδισε και σίγουρα θα μπω. Υπάρχουν στο μυαλό αγώνες που θέλω να κάνω. Θέλω να ανακαλύψω την ομορφιά που κρύβουν τα βουνά μας, αλλά και που ξέρεις……
Ευχαριστίες; Σε πολλούς! Σε πάρα πολλούς! Στην Ζηνού μου (Ζήνια Σανούδου) και στον Βαγγέλη Γανιάρη, που πιστεύουν σε εμένα και έκαναν εμένα να πιστέψω σε εμένα, στον Αντρέα Κωιτσάνο, στην ομάδα «ΟRAMA», στον Θοδωρή Νάκο, στον Τρουπή και τον Τσογκαράκη, στις Flying geese (Γρηγόρη και Μαίρη) που ήταν εκεί και για εμένα…. και σε όλα τα παιδιά με τις συμβουλές τους και την υποστήριξή τους.
Ο αγώνας αυτός είναι αφιερωμένος στα δικά μου «Θέλω», που δεν πρόκειται να ντραπώ ξανά να τα εκφράσω…. Έχω πλέον δίπλα μου αυτούς τους ανθρώπους που θέλω…. Αυτούς που δεν με κρίνουν για τους χρόνους μου ή την επίδοσή μου…. Αυτούς που δεν μου βάζουν την φιτιλιά του ανταγωνισμού και του ρεκόρ…. Έχω αυτούς που μου λένε, προχώρα και απόλαυσε αυτό που κάνεις…..
Υ.Γ.(1) : Όλοι οι δικοί μου τερμάτισαν με ένα τεράστιο χαμόγελο και εγώ καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι!
Υ.Γ. (2): Ζηνού μήπως θα πρέπει να ξανά σκεφτείς την υπεραπόσταση; Σου πάει και εσένα!
Υ.Γ. (3): Τρουπή….τσαφ-τσουφ, τσαφ-τσουφ…τραίνο πήγαινες! Ρυθμικά και άααανετα
Υ.Γ. (4): Τσογκ είσαι απίστευτος! Πρώτα τον Λουκά και ύστερα την Ζηνού! Δεν έχω λόγια! Ελπίζω να γίνω και εγώ κάποια στιγμή καλή και να μπορέσω να σε ακολουθήσω! Η Ζήνια σου είπε τι φάγαμε τελικά στο Μέτσοβο μετά τον αγώνα;
Y.Γ. (5): Βαγγέλη ελπίζω στον επόμενο στόχο να με περιμένεις και να μην έχεις πάει να χτυπάς μπύρες!…. Θα αργήσω λίγο, αλλά θα το τερματίσω. Εσύ φέτος προβλέπεται να κάνεις εκεί σπουδαία ρεκοριά μετά από όλες αυτές τις προπονήσεις!
Υ.Γ (6): Αντρέα είμαι απίστευτα χαρούμενη που σε γνώρισα!!! Σε ευχαριστώ πολύ για όλα!