Μεγαρικό ψήφισμα...
Ξεκινώντας να ξετυλίγω το κουβάρι των σκέψεων μετά από έναν αγώνα 12 ωρών, αισθάνομαι πρωτίστως την ανάγκη να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Δεν είμαι αθλητής υπεραποστάσεων. Καμιά από τις 2 αυτές λέξεις δεν με περιγράφει, δεν με προσδιορίζει κι αυτό το 12ωρο ήρθε να το επαναβεβαιώσει. Κάτι η επίδοση, κάπου 80+ χλμ, κάτι όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της κούρσας, κατέδειξαν ότι υπάρχει πολύς δρόμος για να τολμήσω να θεωρήσω έστω και κατ’ ελάχιστον κομμάτι αθλητής, πολλώ δε μάλλω υπερμαραθωνοδρόμος. Κι όχι από ψευτοταπεινότητα προς άγρα κομπλιμέντων και πήχεων τίτλων από φίλους, αλλά γιατί αυτοί οι αγώνες το πρώτο που σε διδάσκουν είναι η γαλήνη. Θυμήσου για λίγο το βλέμμα του ηνίοχου των Δελφών κι ίσως να καταλάβεις τι εννοώ. Μόλις έχει τελειώσει τον αγώνα του, νικητής στεφανωμένος, και το βλέμμα του αποπνέει γλυκιά κούραση, δεμένη αρμονικά με τη νηνεμία της ακύμαντης θάλασσας κάποιο αιγαιοπελαγίτικο πρωινό.
Κάπως έτσι τελείωσε και για μένα αυτός ο αγώνας. Τόσο καιρό στις προπονήσεις σκεφτόμουν τα τελευταία λεπτά αυτής της κούρσας κι οραματιζόμουν διάφορα σενάρια, άλλα γεμάτα δάκρυα κι άλλα γεμάτα εξάρσεις κάθε τύπου. Κι όμως ακούγοντας τη λήξη, σαν όλα να μπήκαν στη θέση τους, κοίταξα ψηλά σε κείνους που ήταν πλάι μου όπως πάντα –εσχάτως κι ο Νικόλας- και σιμά μου, στους συναθλητές και τους δικούς μου ανθρώπους που επί 12 ώρες συνταξιδέψαμε σε κάτι τρελό κι αγαπησιάρικο. Χαμογέλασα και τους πήρα αγκαλιά, όλα ανήκαν πια στην ιστορία...
Τα άλλα όλα είναι λεπτομέρειες, χρήσιμες όμως σε τούτο το ιδιότυπο ψήφισμα, το δεύτερο αντίστοιχο κι αυστηρά προσωπικό μετά από κείνο λίγο πριν από την αιματηρή εξέλιξη του Πελοποννησιακού πολέμου. Κι εδώ είχε πολλά σκαμπανεβάσματα-διδάγματα για το πώς πρέπει να χειρίζεσαι τέτοιες κούρσες τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα και που δικαιολογούν απόλυτα όσους σοφότερους από μένα υποστηρίζουν ότι σε τέτοιες απόπειρες απαιτούνται πολλές προσαρμογές και σωστή διαχείριση. Ναι, είχε πόνο, ναι είχε σκοτεινές ώρες, ειδικά μετά τις στομαχικές εκκενώσεις της πρώτης ώρας, αλλά αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα και δεν αποτελούν δικαιολογία, ουδόλως για ηρωικές περιγραφές, αντίθετα είναι προς γνώση και συμμόρφωση, ώστε σε μελλοντική απόπειρα να δουλέψεις στην προπόνηση και τον αγώνα με καλύτερη τακτική.
Κάπως έτσι τελείωσε και για μένα αυτός ο αγώνας. Τόσο καιρό στις προπονήσεις σκεφτόμουν τα τελευταία λεπτά αυτής της κούρσας κι οραματιζόμουν διάφορα σενάρια, άλλα γεμάτα δάκρυα κι άλλα γεμάτα εξάρσεις κάθε τύπου. Κι όμως ακούγοντας τη λήξη, σαν όλα να μπήκαν στη θέση τους, κοίταξα ψηλά σε κείνους που ήταν πλάι μου όπως πάντα –εσχάτως κι ο Νικόλας- και σιμά μου, στους συναθλητές και τους δικούς μου ανθρώπους που επί 12 ώρες συνταξιδέψαμε σε κάτι τρελό κι αγαπησιάρικο. Χαμογέλασα και τους πήρα αγκαλιά, όλα ανήκαν πια στην ιστορία...
Τα άλλα όλα είναι λεπτομέρειες, χρήσιμες όμως σε τούτο το ιδιότυπο ψήφισμα, το δεύτερο αντίστοιχο κι αυστηρά προσωπικό μετά από κείνο λίγο πριν από την αιματηρή εξέλιξη του Πελοποννησιακού πολέμου. Κι εδώ είχε πολλά σκαμπανεβάσματα-διδάγματα για το πώς πρέπει να χειρίζεσαι τέτοιες κούρσες τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα και που δικαιολογούν απόλυτα όσους σοφότερους από μένα υποστηρίζουν ότι σε τέτοιες απόπειρες απαιτούνται πολλές προσαρμογές και σωστή διαχείριση. Ναι, είχε πόνο, ναι είχε σκοτεινές ώρες, ειδικά μετά τις στομαχικές εκκενώσεις της πρώτης ώρας, αλλά αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα και δεν αποτελούν δικαιολογία, ουδόλως για ηρωικές περιγραφές, αντίθετα είναι προς γνώση και συμμόρφωση, ώστε σε μελλοντική απόπειρα να δουλέψεις στην προπόνηση και τον αγώνα με καλύτερη τακτική.
Στα αρνητικά ενός τέτοιου αγώνα η απίστευτη μονοτονία να γυροφέρνεις 400 μέτρα. Άλλο πράγμα να ξεκινάς από το σημείο Α και να ξέρεις το διάγραμμα της κούρσας. Μα αυτό δεν είναι το χειρότερο. Η αδυναμία να ξέρεις σε ποιο χλμ είσαι είναι που σε αποπροσανατολίζει, σαν να τρέχεις άσκοπα, να βυθίζεσαι στην κινούμενη άμμο της αέναης επανάληψης χωρίς πυξίδα. Ας είναι (και) για αυτό καλά ο Παυλάκος, που ανά τακτά χρονικά διαστήματα έδινε το χιλιομετρικό στίγμα. Από την άλλη μεριά, αυτή η διαδραστικότητα με τους δικούς σου ανθρώπους, συντρέχτες και οικείους, που ώρα με την ώρα γίνονται το ίδιο, είναι αξία ανεπανάληπτη, τρέχεις και τρέχουν μαζί σου, χέρι-χέρι, βλέμμα το βλέμμα…
Τι μένει; Η εμπειρία σε επίπεδο στρατηγικής, αν και κάθε αγώνας έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, το βλέμμα συναθλητών που έκαναν απίστευτα για τα δικά μου δεδομένα πράγματα και τους ευχαριστώ γι’ αυτό το μπόλιασμα, η σταθερή υποστήριξη από φίλους και οικογένεια, πολύτιμος αρωγός σε τέτοια τολμήματα, τα συναισθήματα πριν και κατά τη διάρκεια της κούρσας, μια μοναδική παλέτα που δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί με την κατά τ’ άλλα πλούσια ελληνική γλώσσα και τελικά είναι εξόχως προσωπική. Κρατώ για το τέλος αυτό που είπα και στην αρχή. |
Την αίσθηση της απόλυτης γαλήνης στο φινάλε μετά από έναν καταιγισμό συναισθημάτων και εικόνων, που δεν μπορούσα να φανταστώ πρωθύστερα. Ίσως και μόνο για αυτό το συναίσθημα αξίζει να συνεχίσω στο ίδιο μονοπάτι...Να είμαστε καλά ως τα επόμενα...
ΥΓ Ο αγώνας αυτός ήταν αφιερωμένος -εξ αρχής- σε 2 ανθρώπους, ο ένας το σταθερό δρομικό μου γούρι, που πρόσφατα ‘έφυγε’ από κοντά μας, αλλά ήταν και πάλι παρών. Σε ευχαριστώ Νικόλα...Το δεύτερο πρόσωπο, καθώς χωρίς να το ξέρει, μου έδωσε τεράστια δύναμη από τον αγώνα που ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες για να ξανακερδίσει τη ζωή του…Καλό τερματισμό ρε φάτσα...
ΥΓ2 Ειδική μνεία οφείλω να κάνω στους εθελοντές της διοργάνωσης που υπό όλες τις καιρικές συνθήκες έκαναν το καλύτερο (Γιώργη μόνο τυχαίο δεν είναι πλέον ότι σε όλα τα ‘μεγάλα’ είσαι εκεί, να σαι καλά..), στα ξ-αδέλφια μου για το με κάθε τρόπο δυναμικό τους παρών, στον Μητσάρα και τα κοψίδια του στις δύσκολές ώρες, τον σκοτεινούλη που είχε επιβαρυμένο ρόλο μετά το αντίο του Νικόλα και ήταν πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, τους μαθητές και τους συναδέλφους μου που σκαντζάρανε για να βγει η προπόνηση, τους δρομικούς μου φίλους για τη θετική τους αύρα και τέλος την οικογένειά μου, που ανέχεται διαχρονικά την παλαβομάρα μου…Αφιερωμένο παίδες, υπήρξατε το καλύτερο καταφύγιο σκέψης... |
ΥΓ3 Δάσκαλε, παμμέγιστη τιμή η παρουσία σου…
ΥΓ4 Σε ένα ζευγάρι πράσινογάλαζα μάτια, που ανάμεσα στα άλλα, προχτές αποδείχτηκε και το καλύτερο support σε αγώνα…Την υπόσχεσή μου ούτως ή άλλως θα την κρατούσα κυκνάκι...
ΥΓ4 Σε ένα ζευγάρι πράσινογάλαζα μάτια, που ανάμεσα στα άλλα, προχτές αποδείχτηκε και το καλύτερο support σε αγώνα…Την υπόσχεσή μου ούτως ή άλλως θα την κρατούσα κυκνάκι...
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης είναι φιλόλογος και αγαπάει το τρέξιμο. Με 10 μαραθώνιους, έναν εξάωρο, δυο 50χιλιομέτρων αγώνες και ένας Θεός ξέρει πόσους μικρότερους, έτρεξε στις 18 Μαΐου τα 62 χιλιόμετρα του "Αέθλιου" και στις 8 Δεκεμβρίου του 2012 έτρεξε στον αγώνα των 12 ωρών στα Μέγαρα.
Στο http://marathon.yooblog.gr/ γράφει για την μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ακουμπάνε την ψυχή μας.
Στο http://marathon.yooblog.gr/ γράφει για την μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ακουμπάνε την ψυχή μας.