Ομφαλοσκόπηση
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης έτρεξε και τερμάτισε τον πρώτο του αγώνα πάνω από 100 χιλιόμετρα. Δεν μπόρεσε να τερματίσει εντός ορίου αλλά και μόνο που δεν τα παράτησε λέει πολλά. Με τον δικό του, ιδιαίτερο, γραπτό λόγο, μας λέει για την εμπειρία του αυτή.
Εικόνα πρώτη: Ώρα 2.30 πμ, ξημέρωμα Σαββάτου 11/5. 4 ξυπνητήρια χτυπάνε ταυτόχρονα γεμίζοντας μελωδίες ένα σπίτι, μια οικογένεια, που ετοιμάζεται σύσσωμη για έναν αγώνα δρόμου. Άλλοι αγουροξυπνημένοι, άλλοι άυπνοι μην στραβώσει κάτι και μας πάρει ο ύπνος, χαμογελούν. Όλα έτοιμα, μάνα μην αγχώνεσαι, την ευχή σου, φύγαμε, ραντεβού στους Δελφούς.
Εικόνα δεύτερη: Το κυκνάκι με τη φάτσα να τρέχουν από πίσω μου με μια καρέκλα, όπως σταtime out σε αγώνες μποξ, να είμαι ξεκούραστος, άπειρα γέλια με τους συντρέχτες. Και δεν είχαν άδικο τα κορίτσια, ξανακάθισα σε καρέκλα σχεδόν μετά από 18,5 ώρες.
Εικόνα τρίτη : Όμορφο μαγιάτικο πρωινό στο βοιωτικό κάμπο. ‘Ωραίο πράγμα να κάνεις αυτό που αγαπάς, γι’ αυτό φτάσε εκεί που δεν μπορείς’, μονολογούμε με τον Θοδωρή για να ζεστάνουμε ψυχή και σώμα λίγα δευτερόλεπτα πριν από την εκκίνηση, ενώ ο Δημητρός με τον Αλέξανδρο ως παλιοσειρές προτρέπουν σύνεση στα πρώτα 36 χλμ.
Κι ύστερα ήρθε ο Ελικώνας. Μέχρι τότε τακτικό τρέξιμο με τη σκέψη πως το σώμα μετά το 80ο χλμ θα βρίσκεται σε terra incognita, άρα θέλει συντηρητική απόδοση. Κι ας φωνάζει ο Παυλάκος. Τρεχαλοπερπάτημα, ψυχολογία στο ζενίθ, η μαγική τετράδα με το χαμόγελο στα χείλη σε κάθε σταθμό.
Μέσα μου ήξερα πως αυτό το ταξίδι θα ήταν εκτός ορίου από κάποιο σημείο και μετά. Για αυτό και η ομάδα υποστήριξης και το περίπτερο στο πορτ μπαγκάζ. Να πω ψέματα ότι δεν ήθελα να είμαι εντός, θα είναι ανοησία, μα από τη άλλη γνώριζα τη ρεαλιστική πραγματικότητα. Κι έτσι μετά το Κυριάκι που κι επισήμως μείναμε οι 5, σαν να ξεκαθάρισαν όλα… Πάμε να το γλεντήσουμε.
Όμως σε αυτές τις αποστάσεις υπάρχουν 2 όψεις. Η πρώτη συναποτελείται από τους ανθρώπους και τις εικόνες πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα. Και σε αυτό ήμουν πολύ τυχερός. Τα τηλέφωνα να σπάνε, το παρεάκι της Πέμπτης, που μόνο μακαρόνια δεν έφαγα τελικά, οι συντρέχτες, η διοργάνωση, η οικογένεια, o Νικόλας, οι 4 σωματοφύλακες μου.
Η άλλη όψη όμως είναι εξίσου διδακτική. Οι σκέψεις σου πασπαλισμένες με τον κάματο των χιλιομέτρων και την ασίγαστη επιθυμία να κινηθείς μπροστά φτιάχνουν μια συγχορδία από αντίρροπες μελωδίες, που ακροβατούν ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει σου.
Εικόνα τέταρτη: Σε κάθε κούρσα υπάρχει πάντα το σημείο που ή αγαπάς ή φεύγεις. Κι αυτό το σημείο ήταν κοντά και μέσα στην Αράχωβα. Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά. Εκεί που το μυαλό παίζει ταυτόχρονα το ‘Its my life’ των Bon Jovi και το ‘Mistreated’ των Deep Purple, εκεί που οι 2 όψεις του νομίσματος γυρνάνε αφηνιασμένα χωρίς να ξέρεις αν θα είναι κορώνα ή γράμματα. Η απόφαση δική σου.
Εικόνα πέμπτη: Το κυκνάκι με το Κατερινιώ κοιμούνται αποκαμωμένες κι εγώ ήσυχα –τρόπος του λέγειν καθότι πιασμένος- βγαίνω στο μπαλκόνι, όπου απλώνεται ο κόλπος της Ιτέας. Ξημερώνει Κυριακή, μη μου λυπάσαι λέει το τραγούδι. Και συνεχίζει, είναι όμορφη η ζωή να το θυμάσαι. Η ψυχή αγρίμι σωστό τις τελευταίες 24 ώρες ξεσπάει με ένα κλάμα λυτρωτικό, καθώς οι πρώτες αχτίδες χαϊδεύουν το πρόσωπο. Άλλο ένα ταξίδι έχει τελειώσει και χαμένος στη μετάφραση των εικόνων αυτής της κούρσας, χαμογελάω βλέποντας ένα πετούμενο να σκίζει τον αέρα ως τον ομφαλό της Γης.
Εικόνα έκτη: Κυριακή μεσημέρι, βραβεύσεις. Ο Στέργιος περιχαρής, έκανε σχεδόν τις μισές ώρες από μένα, έχει μια καλή κουβέντα για όλους πλάι στον περήφανο γιο του ενώ ο Γιώργης με την προπονήτρια του και τα παιδιά από τη Γαλλία, που έχουν κάνει τα 215 χλμ (διπλό Ευχίδα), στέκουν υπομονετικά στη σειρά τους να παραλάβουν τα αναμνηστικά του αγώνα, δίνοντας το χέρι σε όλους, διδάσκοντας αυτό που –μπορεί ή μάλλον θα έπρεπε- να διδάσκει ένα τέτοιο εγχείρημα. Την ταπεινότητα και την προσήνεια.
Τα συμπεράσματα: Πρώτα από όλα, εφόσον τερματίζεις σε έναν αγώνα εκτός χρόνου, σημαίνει ότι χρειάζεται περισσότερη προπόνηση και πιο εξειδικευμένη αν θες να συνεχίσεις στο ίδιο μονοπάτι. Το κυκνάκι ανάμεσα στα άλλα μου έφερε το παράδειγμα από την κιθάρα, το ότι άλλο πράγμα να βγάζεις ένα κομμάτι κι άλλο να νιώθεις ότι το έχεις δικό σου. Η προσαρμογή είναι μια καινούρια διαδικασία. Κρατάς λοιπόν την αγάπη για αυτό που κάνεις και πας στο παρασύνθημα. Δίχως τυμπανοκρουσίες, με την γοητεία της απλότητας που χάριζε η φύση στο οροπέδιο των Μουσών.
ΥΓ1 Οφείλω να πω ένα ευχαριστώ εκ βάθος στους 3 άτυπους ‘προπονητές’ μου, τον κόουτς Τρούπερ με τα λιμανάτα του κι όχι μόνο, τον κόουτς Δαγκόγλου που η καλή μου τύχη τον έφερε φέτος στο σχολείο που εργάζομαι κι έτσι είχα υψηλή επιστασία και τον κόουτς Faith, που εκτός των άλλων, έπεσε μέσα για το τι συμβαίνει στα 100+ χλμ…
ΥΓ2 Ο Παναγιώτης και η Ρίτσα δίνουν την ψυχή τους για αυτό τον αγώνα… Σας ευχαριστώ παίδες… Να ναι καλά όλοι οι εθελοντές στους σταθμούς, ο Σωτήρης Μπαρακίτης και η κ. Δελλοπούλου, που αγκάλιασαν την προσπάθειά μας, ο Γιάννης ο Χαμόδρακας με το αιώνιο χαμόγελό του, ο Νικόλας Μπακής, φίλος παλιός και καλός, ο Θοδωρής, ο Μιχάλης, η αμπιγιέζ μου, ο Δημητρός, η Ντέμυ (το έσπασες το κοντέρ φιλενάδα) και τόσοι άλλοι …
ΥΓ3 Τρολόπαιδα και δρομόπαιδα να είστε καλά…Αλέξανδρε Ομπλού κι άγιος ο Θεός την επόμενη.
ΥΓ4 Η φαμίλια μου έκανε πάλι τα δέοντα… Ό,τι κι αν πω θα ναι λίγο. Μπομπάκο δεν ξεχνάω πως μαζί το ξεκινήσαμε αυτό…
ΥΓ5 Μάνα σε ευχαριστώ που μου χάρισες το Κατερινιώ…
ΥΓ6 Αιμιλία, Παυλάκο είστε μεγάλα τρελοκομεία, όργια πραγματικά και δίχως εσάς Δ-Ε-Ν τερμάτιζα. Υπάρχουν τόσα πολλά που μπορώ να γράψω ως απόδειξη, αλλά τα ‘εν οίκω, μη εν δήμω’, έτσι δεν λένε για τις οικογένειες;;;
ΥΓ7 Στο κυκνάκι μου, χωρίς πολλά λόγια…
ΥΓ8 Όλο αυτό αφιερωμένο στη μνήμη του Νικόλα, 6 μήνες ακριβώς μετά το αντίο…
Εικόνα πρώτη: Ώρα 2.30 πμ, ξημέρωμα Σαββάτου 11/5. 4 ξυπνητήρια χτυπάνε ταυτόχρονα γεμίζοντας μελωδίες ένα σπίτι, μια οικογένεια, που ετοιμάζεται σύσσωμη για έναν αγώνα δρόμου. Άλλοι αγουροξυπνημένοι, άλλοι άυπνοι μην στραβώσει κάτι και μας πάρει ο ύπνος, χαμογελούν. Όλα έτοιμα, μάνα μην αγχώνεσαι, την ευχή σου, φύγαμε, ραντεβού στους Δελφούς.
Εικόνα δεύτερη: Το κυκνάκι με τη φάτσα να τρέχουν από πίσω μου με μια καρέκλα, όπως σταtime out σε αγώνες μποξ, να είμαι ξεκούραστος, άπειρα γέλια με τους συντρέχτες. Και δεν είχαν άδικο τα κορίτσια, ξανακάθισα σε καρέκλα σχεδόν μετά από 18,5 ώρες.
Εικόνα τρίτη : Όμορφο μαγιάτικο πρωινό στο βοιωτικό κάμπο. ‘Ωραίο πράγμα να κάνεις αυτό που αγαπάς, γι’ αυτό φτάσε εκεί που δεν μπορείς’, μονολογούμε με τον Θοδωρή για να ζεστάνουμε ψυχή και σώμα λίγα δευτερόλεπτα πριν από την εκκίνηση, ενώ ο Δημητρός με τον Αλέξανδρο ως παλιοσειρές προτρέπουν σύνεση στα πρώτα 36 χλμ.
Κι ύστερα ήρθε ο Ελικώνας. Μέχρι τότε τακτικό τρέξιμο με τη σκέψη πως το σώμα μετά το 80ο χλμ θα βρίσκεται σε terra incognita, άρα θέλει συντηρητική απόδοση. Κι ας φωνάζει ο Παυλάκος. Τρεχαλοπερπάτημα, ψυχολογία στο ζενίθ, η μαγική τετράδα με το χαμόγελο στα χείλη σε κάθε σταθμό.
Μέσα μου ήξερα πως αυτό το ταξίδι θα ήταν εκτός ορίου από κάποιο σημείο και μετά. Για αυτό και η ομάδα υποστήριξης και το περίπτερο στο πορτ μπαγκάζ. Να πω ψέματα ότι δεν ήθελα να είμαι εντός, θα είναι ανοησία, μα από τη άλλη γνώριζα τη ρεαλιστική πραγματικότητα. Κι έτσι μετά το Κυριάκι που κι επισήμως μείναμε οι 5, σαν να ξεκαθάρισαν όλα… Πάμε να το γλεντήσουμε.
Όμως σε αυτές τις αποστάσεις υπάρχουν 2 όψεις. Η πρώτη συναποτελείται από τους ανθρώπους και τις εικόνες πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα. Και σε αυτό ήμουν πολύ τυχερός. Τα τηλέφωνα να σπάνε, το παρεάκι της Πέμπτης, που μόνο μακαρόνια δεν έφαγα τελικά, οι συντρέχτες, η διοργάνωση, η οικογένεια, o Νικόλας, οι 4 σωματοφύλακες μου.
Η άλλη όψη όμως είναι εξίσου διδακτική. Οι σκέψεις σου πασπαλισμένες με τον κάματο των χιλιομέτρων και την ασίγαστη επιθυμία να κινηθείς μπροστά φτιάχνουν μια συγχορδία από αντίρροπες μελωδίες, που ακροβατούν ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει σου.
Εικόνα τέταρτη: Σε κάθε κούρσα υπάρχει πάντα το σημείο που ή αγαπάς ή φεύγεις. Κι αυτό το σημείο ήταν κοντά και μέσα στην Αράχωβα. Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά. Εκεί που το μυαλό παίζει ταυτόχρονα το ‘Its my life’ των Bon Jovi και το ‘Mistreated’ των Deep Purple, εκεί που οι 2 όψεις του νομίσματος γυρνάνε αφηνιασμένα χωρίς να ξέρεις αν θα είναι κορώνα ή γράμματα. Η απόφαση δική σου.
Εικόνα πέμπτη: Το κυκνάκι με το Κατερινιώ κοιμούνται αποκαμωμένες κι εγώ ήσυχα –τρόπος του λέγειν καθότι πιασμένος- βγαίνω στο μπαλκόνι, όπου απλώνεται ο κόλπος της Ιτέας. Ξημερώνει Κυριακή, μη μου λυπάσαι λέει το τραγούδι. Και συνεχίζει, είναι όμορφη η ζωή να το θυμάσαι. Η ψυχή αγρίμι σωστό τις τελευταίες 24 ώρες ξεσπάει με ένα κλάμα λυτρωτικό, καθώς οι πρώτες αχτίδες χαϊδεύουν το πρόσωπο. Άλλο ένα ταξίδι έχει τελειώσει και χαμένος στη μετάφραση των εικόνων αυτής της κούρσας, χαμογελάω βλέποντας ένα πετούμενο να σκίζει τον αέρα ως τον ομφαλό της Γης.
Εικόνα έκτη: Κυριακή μεσημέρι, βραβεύσεις. Ο Στέργιος περιχαρής, έκανε σχεδόν τις μισές ώρες από μένα, έχει μια καλή κουβέντα για όλους πλάι στον περήφανο γιο του ενώ ο Γιώργης με την προπονήτρια του και τα παιδιά από τη Γαλλία, που έχουν κάνει τα 215 χλμ (διπλό Ευχίδα), στέκουν υπομονετικά στη σειρά τους να παραλάβουν τα αναμνηστικά του αγώνα, δίνοντας το χέρι σε όλους, διδάσκοντας αυτό που –μπορεί ή μάλλον θα έπρεπε- να διδάσκει ένα τέτοιο εγχείρημα. Την ταπεινότητα και την προσήνεια.
Τα συμπεράσματα: Πρώτα από όλα, εφόσον τερματίζεις σε έναν αγώνα εκτός χρόνου, σημαίνει ότι χρειάζεται περισσότερη προπόνηση και πιο εξειδικευμένη αν θες να συνεχίσεις στο ίδιο μονοπάτι. Το κυκνάκι ανάμεσα στα άλλα μου έφερε το παράδειγμα από την κιθάρα, το ότι άλλο πράγμα να βγάζεις ένα κομμάτι κι άλλο να νιώθεις ότι το έχεις δικό σου. Η προσαρμογή είναι μια καινούρια διαδικασία. Κρατάς λοιπόν την αγάπη για αυτό που κάνεις και πας στο παρασύνθημα. Δίχως τυμπανοκρουσίες, με την γοητεία της απλότητας που χάριζε η φύση στο οροπέδιο των Μουσών.
ΥΓ1 Οφείλω να πω ένα ευχαριστώ εκ βάθος στους 3 άτυπους ‘προπονητές’ μου, τον κόουτς Τρούπερ με τα λιμανάτα του κι όχι μόνο, τον κόουτς Δαγκόγλου που η καλή μου τύχη τον έφερε φέτος στο σχολείο που εργάζομαι κι έτσι είχα υψηλή επιστασία και τον κόουτς Faith, που εκτός των άλλων, έπεσε μέσα για το τι συμβαίνει στα 100+ χλμ…
ΥΓ2 Ο Παναγιώτης και η Ρίτσα δίνουν την ψυχή τους για αυτό τον αγώνα… Σας ευχαριστώ παίδες… Να ναι καλά όλοι οι εθελοντές στους σταθμούς, ο Σωτήρης Μπαρακίτης και η κ. Δελλοπούλου, που αγκάλιασαν την προσπάθειά μας, ο Γιάννης ο Χαμόδρακας με το αιώνιο χαμόγελό του, ο Νικόλας Μπακής, φίλος παλιός και καλός, ο Θοδωρής, ο Μιχάλης, η αμπιγιέζ μου, ο Δημητρός, η Ντέμυ (το έσπασες το κοντέρ φιλενάδα) και τόσοι άλλοι …
ΥΓ3 Τρολόπαιδα και δρομόπαιδα να είστε καλά…Αλέξανδρε Ομπλού κι άγιος ο Θεός την επόμενη.
ΥΓ4 Η φαμίλια μου έκανε πάλι τα δέοντα… Ό,τι κι αν πω θα ναι λίγο. Μπομπάκο δεν ξεχνάω πως μαζί το ξεκινήσαμε αυτό…
ΥΓ5 Μάνα σε ευχαριστώ που μου χάρισες το Κατερινιώ…
ΥΓ6 Αιμιλία, Παυλάκο είστε μεγάλα τρελοκομεία, όργια πραγματικά και δίχως εσάς Δ-Ε-Ν τερμάτιζα. Υπάρχουν τόσα πολλά που μπορώ να γράψω ως απόδειξη, αλλά τα ‘εν οίκω, μη εν δήμω’, έτσι δεν λένε για τις οικογένειες;;;
ΥΓ7 Στο κυκνάκι μου, χωρίς πολλά λόγια…
ΥΓ8 Όλο αυτό αφιερωμένο στη μνήμη του Νικόλα, 6 μήνες ακριβώς μετά το αντίο…
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης είναι καθηγητής, φιλόλογος. Με 10 μαραθώνιους, έναν εξάωρο, δυο αγώνες 50χιλιομέτρων έναν 12 ωρών, τον "Αέθλιο" των 62 χιλιομέτρων και ένας Θεός ξέρει πόσους μικρότερους στις 11/5/2013 έτρεξε και τερμάτισε, τον Ευχίδειο Άθλο, έναν αγώνα 107,5 χιλιομέτρων.
Στο http://marathon.yooblog.gr/ γράφει για την μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ακουμπάνε την ψυχή μας.
Στο http://marathon.yooblog.gr/ γράφει για την μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ακουμπάνε την ψυχή μας.