Πανηγύρι 50 χιλιομέτρων
Όλα ξεκίνησαν σε μια φοβερή προπόνηση στα μονοπάτια του Υμηττού με την coach και αγαπημένη φίλη Ζήνια Σανούδου. Αιτία ήταν ένα άνετο longrun 33χλμ σχεδόν και σε γρήγορο ρυθμό. Έτσι η μια κουβέντα έφερε την άλλη και της διατυπώνω την επιθυμία μου το 2015 να τρέξω το 50άρι. Εκείνη με παροτρύνει να το τρέξω τώρα. ‘’Στην τελική κάνε ένα καλό 35άρι και μετά, αν δεις ότι δεν πάει, σταμάτα…. Στόχο θα το έχουμε του χρόνου’’ μου λέει. Ωραία σκέφτηκα. Άμα είναι έτσι, το τρέχω…
Το ό,τι θα το έτρεχα, το κράτησα κρυφό. Λίγο ντρεπόμουν γιατί ήταν υπέρβαση για εμένα όλο αυτό. Μόνο σε μερικά παιδιά από το Χαλάνδρι , που τρέχουμε μαζί το είπα για να τους κάνω έκπληξη. Η έκπληξη όμως ήταν για εμένα γιατί και αυτοί θα το έτρεχαν!
Έτσι οργανώθηκε ωραία παρέα και εγώ δεν είχα αγχωθεί καθόλου. Το περίμενα κιόλας πως και πως! Ραντεβού 5.00 το πρωί με Γιώργο Καλαπόδα και Γιώργο Πετρούλια στο γήπεδο του Χαλανδρίου για το ‘’μεγάλο πανηγύρι’’!! Ήδη με το που μπήκαμε στο αυτοκίνητο και οι τρεις μας συνειδητοποιούσαμε ότι θα γελάσουμε πολύ… μα πάρα πολύ! Φτάνουμε κατά τις 6.00 αν θυμάμαι καλά και πάμε στο μαγαζί, όπου θα έδιναν και τα νούμερα. Όσο πέρναγε η ώρα, όλο και περισσότερα γνωστά μας πρόσωπα εμφανίζονταν! Μανώλης (Τρεχαντήρης), Νικηφόρος, Μαργαρίτα, Χριστίνα, Γιώργος, Ντέμη, Δημήτρης, Δημήτρης Καζούρης με την Δημητρά του… και τα υπέρτατα "όργια" Δημήτρης Τουμπάνης και Γιώργος Γενναράκης.
Το ό,τι θα το έτρεχα, το κράτησα κρυφό. Λίγο ντρεπόμουν γιατί ήταν υπέρβαση για εμένα όλο αυτό. Μόνο σε μερικά παιδιά από το Χαλάνδρι , που τρέχουμε μαζί το είπα για να τους κάνω έκπληξη. Η έκπληξη όμως ήταν για εμένα γιατί και αυτοί θα το έτρεχαν!
Έτσι οργανώθηκε ωραία παρέα και εγώ δεν είχα αγχωθεί καθόλου. Το περίμενα κιόλας πως και πως! Ραντεβού 5.00 το πρωί με Γιώργο Καλαπόδα και Γιώργο Πετρούλια στο γήπεδο του Χαλανδρίου για το ‘’μεγάλο πανηγύρι’’!! Ήδη με το που μπήκαμε στο αυτοκίνητο και οι τρεις μας συνειδητοποιούσαμε ότι θα γελάσουμε πολύ… μα πάρα πολύ! Φτάνουμε κατά τις 6.00 αν θυμάμαι καλά και πάμε στο μαγαζί, όπου θα έδιναν και τα νούμερα. Όσο πέρναγε η ώρα, όλο και περισσότερα γνωστά μας πρόσωπα εμφανίζονταν! Μανώλης (Τρεχαντήρης), Νικηφόρος, Μαργαρίτα, Χριστίνα, Γιώργος, Ντέμη, Δημήτρης, Δημήτρης Καζούρης με την Δημητρά του… και τα υπέρτατα "όργια" Δημήτρης Τουμπάνης και Γιώργος Γενναράκης.
Η ώρα πέρασε και χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι στην εκκίνηση, να έχω συμφωνήσει ότι θα πάω με την Μαργαρίτα και να εύχομαι καλή επιτυχία στους αγαπημένους μου συντρέχτες. Και να που όλα ξεκίνησαν με μουσικούλα και ήρεμο-αργό pace που έδινε η Μαργαρίτα. Δεν μιλάγαμε στην αρχή.. Μάλλον εγώ δεν μίλαγα στην αρχή για να μην χάσω ενέργεια. Έτσι νόμιζα. Κάπου στο 2χλμ έρχεται μαζί μας ο Χρήστος. Τον Χρήστο τον γνώριζα από τα 100χλμ στον Όλυμπο, όταν ήμουν εθελόντρια στο σταθμό Τσουκνίδα. Δεν γινόταν να μην του το πω ή να μην τον ρωτήσω πράγματα από εκεί. Έτσι σιγά σιγά τα ακουστικά άρχισαν να βγαίνουν από τα αυτιά μου. Τα όσα μας έλεγε μου φαίνονταν πιο ωραία από τα τραγούδια που έχω χιλιοακούσει. Στο 4χλμ. είχα αφοσιωθεί στην κουβέντα. Ο ενθουσιασμός μου με έκανε να επιταχύνω συνέχεια και η Μαργαρίτα να μου βάζει φρένο, υπενθυμίζοντας μου τα άλλα 40τόσα χιλιόμετρα που έχουμε μπροστά μας. Φτάνουμε στο 7χλμ εκεί ο κ. Ηρακλής καθιστός σε ένα αναποδογυρισμένο τελάρο σηκώνονταν και χειροκροτούσε κάθε δρομέα που πέρναγε.
|
Πραγματικά ήταν ό,τι χρειαζόμασταν εκείνη την στιγμή. Εμένα όμως με περίμενε άλλη μια έκπληξη. Ο Γιάννης Γιάννησάκης πάνω στο ποδήλατο! Στην αρχή έλεγα, μπα…. δεν είναι. Πλησιάζοντας και συνειδητοποιώντας ότι είναι αυτός, χάρηκα! (ωραία, ποίος την χάρη μας… και support πάνω σε ποδήλατο!)
Κάπου στο 8οχμ αρχίσαμε να βλέπουμε τα παιδιά που ήδη είχαν κάνει αναστροφή και έμπαιναν αισίως στο 12χλμ. Εκεί έπεσε γέλιο τρελό. Σε κάθε έναν δικό μου που έβλεπα, έκανα και διαφορετική γκριμάτσα…. Όλοι χαμογελαστοί, άνετοι και ευδιάθετοι, πράγμα που έφτιαχνε και το δικό μου κέφι.
Ξέχασα να πω στο παρεάκι μας είχε έρθει και ένας πρώην κολυμβητής και νυν δρομέας ο Πάνος, ο οποίος θα έτρεχε και αυτός, όπως ο Χρήστος το 100άρι. Άλλο "όργιο" και αυτό! Επιπλέον ξέχασα να πω ότι και στους σταθμούς από όπου περνάγαμε τα παιδιά ήταν καταπληκτικά. Έμπειροι δρομείς που γνώριζαν καλά τι χρειαζόμασταν, μας περιποιήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Μας έκαναν να ανυπομονούμε να περάσουμε πάλι από το σημείο αυτό και να τους ξανά δούμε. Τουλάχιστον για εμένα έτσι λειτούργησαν.
Κάπου στο 8οχμ αρχίσαμε να βλέπουμε τα παιδιά που ήδη είχαν κάνει αναστροφή και έμπαιναν αισίως στο 12χλμ. Εκεί έπεσε γέλιο τρελό. Σε κάθε έναν δικό μου που έβλεπα, έκανα και διαφορετική γκριμάτσα…. Όλοι χαμογελαστοί, άνετοι και ευδιάθετοι, πράγμα που έφτιαχνε και το δικό μου κέφι.
Ξέχασα να πω στο παρεάκι μας είχε έρθει και ένας πρώην κολυμβητής και νυν δρομέας ο Πάνος, ο οποίος θα έτρεχε και αυτός, όπως ο Χρήστος το 100άρι. Άλλο "όργιο" και αυτό! Επιπλέον ξέχασα να πω ότι και στους σταθμούς από όπου περνάγαμε τα παιδιά ήταν καταπληκτικά. Έμπειροι δρομείς που γνώριζαν καλά τι χρειαζόμασταν, μας περιποιήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Μας έκαναν να ανυπομονούμε να περάσουμε πάλι από το σημείο αυτό και να τους ξανά δούμε. Τουλάχιστον για εμένα έτσι λειτούργησαν.
Φτάνουμε στο 10οχλμ. Αναστροφή, λίγο ισοτονικό, μια μπανανίτσα, μια αγκαλιά με τον κ.Σκουλή και συνέχεια στην κουβέντα μας και τον αγώνα μας. Με το χέρι στην καρδία πλέον δεν ένιωθα ότι κάνω αγώνα. Απλά ένα μεγάλο long και μάλιστα με ωραία παρέα που έχω χρόνια να δω… Κάπως έτσι κύλαγαν τα χμ χωρίς να το καταλάβω. Πέρασμα από τους σταθμούς, καλαμπούρι με τα παιδιά εκεί, συνάντηση με τους φίλους μας που ήδη είχαν κάνει την αναστροφή και συνέχιζαν και κουβέντα μπόλικη με τους 100άριδες pacers μας. Φτάνουμε στο 20χλμ και η Μαργαρίτα ακόμα να το πιστέψει. Εκεί ο Μιχάλης Πασπάτης μας περιποιείται σαν πατέρας μας. ‘’Παναγιωτίτσα είσαι καλά?’’ Μια χαρά Μιχαλίτο…. θα τερματίσω….. είμαι στο 20 και νιώθω ότι δεν έχω τρέξει καθόλου’’ ‘’ωραία. Φύγε τότε..’’ Μου δίνει τζελάκι, συνάντηση με το παρεάκι και βουρ για την 2η βόλτα.
Και πάλι τα χμ κυλούσαν με μπόλικη κουβέντα και πειράγματα με τα παιδιά που ήδη είχαν κάνει αναστροφή. Πειράγματα και με Νάνση, Γιώργο Πάνο, με Χριστίνα Καλτσά, Γιώργο Μάνια, Γιόχαν Κουτσοσπύρο κ.τ.λ που ήταν στους σταθμούς. Όλα κυλούσαν τέλεια μέχρι το 30άντα, όπου πόνος βγήκε στο γόνατο της Μαργαρίτας. Αφού φάγαμε καλά στο σταθμό του 30χλμ, ο Πάυλος της έκανε μαλάξεις στο γόνατο, φύγαμε για να βρούμε τους pacers μας. Η ψυχολογία της δυστυχώς είχε αρχίσει να πέφτει…. Προφανώς πόναγε και δεν μίλαγε. Εγώ άρχισα να της φωνάζω, να την πειράζω, να της χτυπάω παλαμάκια, ακόμα και να της τραγουδάω Αλεξίου - όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα, λαλαλα- ….αλλά μάταια. Ίσως , σκέφτηκα, θέλει να ηρεμήσει, οπότε την άφησα με τον Πάνο λίγο πιο πίσω και εγώ συνέχισα με τον Χρήστο. Τα χιλιόμετρα κυλούσαν και η ψυχολογία της έπεφτε όλο και πιο πολύ. Δυστυχώς δεν μπορούσα να την ακολουθήσω στο περπάτημα. Ένιωθα ότι άμα περπατούσα, θα σταμάταγα … Γυρνούσα συνέχεια με τον Χρήστο και την βλέπαμε, την είχαμε έννοια.
Και πάλι τα χμ κυλούσαν με μπόλικη κουβέντα και πειράγματα με τα παιδιά που ήδη είχαν κάνει αναστροφή. Πειράγματα και με Νάνση, Γιώργο Πάνο, με Χριστίνα Καλτσά, Γιώργο Μάνια, Γιόχαν Κουτσοσπύρο κ.τ.λ που ήταν στους σταθμούς. Όλα κυλούσαν τέλεια μέχρι το 30άντα, όπου πόνος βγήκε στο γόνατο της Μαργαρίτας. Αφού φάγαμε καλά στο σταθμό του 30χλμ, ο Πάυλος της έκανε μαλάξεις στο γόνατο, φύγαμε για να βρούμε τους pacers μας. Η ψυχολογία της δυστυχώς είχε αρχίσει να πέφτει…. Προφανώς πόναγε και δεν μίλαγε. Εγώ άρχισα να της φωνάζω, να την πειράζω, να της χτυπάω παλαμάκια, ακόμα και να της τραγουδάω Αλεξίου - όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα, λαλαλα- ….αλλά μάταια. Ίσως , σκέφτηκα, θέλει να ηρεμήσει, οπότε την άφησα με τον Πάνο λίγο πιο πίσω και εγώ συνέχισα με τον Χρήστο. Τα χιλιόμετρα κυλούσαν και η ψυχολογία της έπεφτε όλο και πιο πολύ. Δυστυχώς δεν μπορούσα να την ακολουθήσω στο περπάτημα. Ένιωθα ότι άμα περπατούσα, θα σταμάταγα … Γυρνούσα συνέχεια με τον Χρήστο και την βλέπαμε, την είχαμε έννοια.
|
Φτάσαμε τα 40χλμ. Φιλί με Πασπάτη, τον ρωτάω εάν προλαβαίνω, μου δίνει δύναμη και συνεχίζω. Αυτή την φορά μόνη. Ο Χρήστος ήθελε να πάρει κάτι από το αυτοκίνητο. Προχώρα, μου λέει και θα σε φτάσω. Δυστυχώς δεν με έφτασε ποτέ. Ήμουν μόνη και ο διασκελισμός των ποδιών άνοιγε. Πήγαινα πιο γρήγορα. Είχα δυνάμεις πολλές. Το μυαλό όμως ήταν κολλημένο στα λεγόμενα τον Γενναράκη και του Τουμπάνη. Ο Γενναράκης μου είχε πει σε μια από τις συναντήσεις μας στην αναστροφή «το δύσκολο είναι από το 40 και μετα». Ο δε Τουμπάνης ‘’φάε και πιες πολύ στα τελευταία 10’’. Έχοντας αυτά τα λόγια ως "Ευαγγέλιο" επιτάχυνα εντυπωσιακά, αλλά και προσεκτικά. Πολλοί που με έβλεπαν μου το φωνάζανε. Φτάνω στο 45χλμ ευχαριστώ τα παιδιά εκεί, τους ρωτάω αν προλαβαίνω να τερματίσω, μου δίνουν θάρρος, πίνω κόκα κόλα και φεύγω. Κάποια στιγμή κοίταξα το ρολόι και έλεγε 5.40" το χιλιόμετρο. Μπααα λέω, λάθος και συνεχίζω να τρέχω σαν μαινόμενος ταύρος για τον τερματισμό.
|
Τελευταία φορά που βλέπω τον κύριο Ηρακλή. Δεν γίνεται να τον αποχαιρετήσω με ένα απλό γεια… τον φιλάω… φεύγω…. Τελευταία φορά που βλέπω αυτό το υπέροχο μέρος… αρχίζω να το παρατηρώ πιο καλά, ενώ ταυτόχρονα επιταχύνω. Φοράω ακουστικά για να καλύψω την μοναξιά μου και κάπου στο 46χλμ ή 47χλμ ένα αυτοκίνητο σταματάει μπροστά μου. Ήταν τα αγόρια μου, Τουμπ και Gerry. Είχαν τερματίσει και ήρθαν να με υποστηρίξουν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένοιωσα… Δεν μπορείτε….. Με ρωτούν αν είμαι καλά…. Μόνο καλά; πέταγα! Πέταγα κυριολεκτικά! Ένα χτύπημα στην πλάτη από τον Gerry και ένα «καλό τερματισμό» από τους 2 ήταν αρκετό για να καρφωθεί το ρολόι στο 5.30"…. Δεν ξέρω πως έτρεχα, δεν ξέρω πως ήμουν….. δεν ξέρω εάν έκανα λάθος που επιτάχυνα… τα πόδια είχαν πάρει φωτιά. Η καρδιά χτύπαγε ρυθμικά, οι ανάσες τέλειες, η ψυχολογία στο 200! Ξανά πέρασαν άλλη μια φορά και χάρηκα ακόμα περισσότερο.
|
Τα τελευταία χλμ δεν τα θυμάμαι πολύ καλά….. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι φτάνω στο 50οχλμ δυνατή, γερή, με αποθέματα ενέργειας, να πέφτω στην αγκαλιά αγαπημένων μου προσώπων. Πασπάτης, Κουρτέλης, Κουτσολάμπρος, Καλτσά, Τρεχαντήρης, Καλαπόδας, Πετρούλιας, Χμόδρακας, Κωστελίδης…….δεν ξέρω αν ξεχνάω κάποιον…..
Τα καταφέραμε…
Ναι, όλοι μαζί τα καταφέραμε!
Τελικά μουσική δεν άκουσα σχεδόν καθόλου. Μόνο 3 τραγούδια. Το πρώτο (Lynyrd Skynrd - Sweet Home Alabama) που το αφιερώνω στο ωραίο παρεάκι που φτιάξαμε με τα παιδιά. Το δεύτερο (Iggy Pop - The Passenger) το άκουσα στο 46χμ, όπου και συνάντησα τα παιδιά με το αυτοκίνητο. Τους το αφιερώνω, άλλα και σε όλους τους χαλανδρέους που έτρεξαν και ποδηλάτησαν .Tο τελευταίο τραγούδι (Metallica - Whiskey In The Jar) το άκουσα καθώς τερμάτιζα, το οποίο ήταν και σημαδιακό. Γέλασα πονηρά…. Το είχα αφιερώσει παλιότερα σε κάποιον που επρόκειτο να κάνει μαραθώνιο. Έτσι με το τραγούδι αυτό θέλω να δώσω τα ηνία της υπέρβασης και να ευχηθώ σε 3 αγαπημένους φίλους και εξαιρετικούς μαραθωνοδρόμους να κάνουν και αυτοί σε λίγες μέρες την δικής τους υπέρβαση. Κώστα Κουρτέλη, Δημήτρη Καλλιμάνη, Κώστα Χουβαρδά σκίστε!
Από διοργανωτικής πλευράς τα πάντα ήταν τέλεια! Όταν λέμε τέλεια, εννοούμε τέλεια και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Απόλλωνα Δυτικής Αττικής, στον κ.Σάμιο και σε όλα τα παιδιά-εθελοντές. Μακράν ο καλύτερος αγώνας που έχω τρέξει. Αρνητικά ‘’συννεφάκια’’; Υπήρξαν, αλλά δεν αφορούσαν την διοργάνωση….. Ποίος νοιάζεται πλέον για αυτά; Και πολύ αξία στην τελική τους δόθηκε…. Η εξαιρετική παρέα έκανε το θαύμα της και τα έδιωξε μονομιάς όλα!
Εντύπωση αξιομνημόνευτη μου έκαναν και αθλητές αστέρια. Αν και ήρθαν καθαρά αγωνιστικά, με πλάνο , στρατηγική και απόλυτη συγκέντρωση στον αγώνα, δεν σταμάτησαν να χαιρετούν και να εμψυχώνουν και εμάς τους τελευταίους. Η Karen Hill, η τρελοκοτσιδού με τα ‘’well done κορίτσια’’, ο Λεωνίδας o Αθανασόπουλος με το τεράστιο χαμόγελο, το ίδιο και ο Πετρόπουλος , ήταν μερικοί που έκαναν ΤΗ διαφορά…
Για το τέλος αφήνω τις ευχαριστίες…. Τις πολλές ευχαριστίες… Αρχικά στην Ζήνια Σανούδου, την δική μου Ζηνού που με εμπιστεύτηκε σε έναν τέτοιο αγώνα. Έπειτα στα αγόρια μου Γιώργο Καλαπόδα και Γιώργο Πετρούλια, Δημήτρη Τουμπάνη, Γιώργο Γενναράκη και Μανώλη-Τρεχαντήρι. Στους συντρέχτες μου Μαργαρίτα, Χρήστο και Πάνο. Στον Δημήτρη Τρουπή, στον Κώστα Κουρτέλη, που ήρθε εκεί και ήταν στο τέρμα, στον Γιάννη Γιαννησάκη, οποίος έκανε 101 ποδηλατικά χλμ για να υποστηρίξει τον φίλο του τον Μαυρίκιο, αλλά και εμάς, στον Δημήτρη Καλλιμάνη-αδυναμία, στον Μάνο Παπαδημητρόπουλο με τα συνεχόμενα μηνύματα υποστήριξης, στον Χρήστο Κατσηρόπουλο, στον Βασίλη Πιπέρη , στα παιδιά του Χαλανδριου- Δαυίδ, Αγαμέμνονα, Νίκο, Γιώργο, Σταύρο - και στα παιδιά που παρακολουθούσαν από την Αθήνα τον αγώνα μας για την θετική ενέργεια τους και τις ευχές τους. Στους εθελοντές Χριστίνα Καλτσα, Γιώργο Μάνια, Νάνσυ Παναγιωτοπούλου, Γιώργο Πάνο, Γιόχαν Κουτσοσπύρο και σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Στους μικρούς μου μαθητές για τους οποίους έτρεξα.
Η αλήθεια είναι ότι η υπεραπόσταση είναι ωραίο πράγμα. Με κέρδισε… Σίγουρα στο μέλλον θα μπω… Προς το παρόν στοχεύω σε μαραθώνιους, να αποκτήσω πείρα, άνεση και σοφία χιλιομέτρων και στρώνω πρόσφορο έδαφος για αυτή……
Ζήτω η τρέλα ακόμα και στο τρέξιμο!
Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν σε όλα τα παιδιά. 50άριδες και 100στάριδες, τερματίσαντες και μη. Όλοι έκαναν την υπέρβασή τους και όλοι βγήκαν κερδισμένοι….
Εις το επανιδείν ! Ραντεβού στους επόμενους αγώνες!
Τα καταφέραμε…
Ναι, όλοι μαζί τα καταφέραμε!
Τελικά μουσική δεν άκουσα σχεδόν καθόλου. Μόνο 3 τραγούδια. Το πρώτο (Lynyrd Skynrd - Sweet Home Alabama) που το αφιερώνω στο ωραίο παρεάκι που φτιάξαμε με τα παιδιά. Το δεύτερο (Iggy Pop - The Passenger) το άκουσα στο 46χμ, όπου και συνάντησα τα παιδιά με το αυτοκίνητο. Τους το αφιερώνω, άλλα και σε όλους τους χαλανδρέους που έτρεξαν και ποδηλάτησαν .Tο τελευταίο τραγούδι (Metallica - Whiskey In The Jar) το άκουσα καθώς τερμάτιζα, το οποίο ήταν και σημαδιακό. Γέλασα πονηρά…. Το είχα αφιερώσει παλιότερα σε κάποιον που επρόκειτο να κάνει μαραθώνιο. Έτσι με το τραγούδι αυτό θέλω να δώσω τα ηνία της υπέρβασης και να ευχηθώ σε 3 αγαπημένους φίλους και εξαιρετικούς μαραθωνοδρόμους να κάνουν και αυτοί σε λίγες μέρες την δικής τους υπέρβαση. Κώστα Κουρτέλη, Δημήτρη Καλλιμάνη, Κώστα Χουβαρδά σκίστε!
Από διοργανωτικής πλευράς τα πάντα ήταν τέλεια! Όταν λέμε τέλεια, εννοούμε τέλεια και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Απόλλωνα Δυτικής Αττικής, στον κ.Σάμιο και σε όλα τα παιδιά-εθελοντές. Μακράν ο καλύτερος αγώνας που έχω τρέξει. Αρνητικά ‘’συννεφάκια’’; Υπήρξαν, αλλά δεν αφορούσαν την διοργάνωση….. Ποίος νοιάζεται πλέον για αυτά; Και πολύ αξία στην τελική τους δόθηκε…. Η εξαιρετική παρέα έκανε το θαύμα της και τα έδιωξε μονομιάς όλα!
Εντύπωση αξιομνημόνευτη μου έκαναν και αθλητές αστέρια. Αν και ήρθαν καθαρά αγωνιστικά, με πλάνο , στρατηγική και απόλυτη συγκέντρωση στον αγώνα, δεν σταμάτησαν να χαιρετούν και να εμψυχώνουν και εμάς τους τελευταίους. Η Karen Hill, η τρελοκοτσιδού με τα ‘’well done κορίτσια’’, ο Λεωνίδας o Αθανασόπουλος με το τεράστιο χαμόγελο, το ίδιο και ο Πετρόπουλος , ήταν μερικοί που έκαναν ΤΗ διαφορά…
Για το τέλος αφήνω τις ευχαριστίες…. Τις πολλές ευχαριστίες… Αρχικά στην Ζήνια Σανούδου, την δική μου Ζηνού που με εμπιστεύτηκε σε έναν τέτοιο αγώνα. Έπειτα στα αγόρια μου Γιώργο Καλαπόδα και Γιώργο Πετρούλια, Δημήτρη Τουμπάνη, Γιώργο Γενναράκη και Μανώλη-Τρεχαντήρι. Στους συντρέχτες μου Μαργαρίτα, Χρήστο και Πάνο. Στον Δημήτρη Τρουπή, στον Κώστα Κουρτέλη, που ήρθε εκεί και ήταν στο τέρμα, στον Γιάννη Γιαννησάκη, οποίος έκανε 101 ποδηλατικά χλμ για να υποστηρίξει τον φίλο του τον Μαυρίκιο, αλλά και εμάς, στον Δημήτρη Καλλιμάνη-αδυναμία, στον Μάνο Παπαδημητρόπουλο με τα συνεχόμενα μηνύματα υποστήριξης, στον Χρήστο Κατσηρόπουλο, στον Βασίλη Πιπέρη , στα παιδιά του Χαλανδριου- Δαυίδ, Αγαμέμνονα, Νίκο, Γιώργο, Σταύρο - και στα παιδιά που παρακολουθούσαν από την Αθήνα τον αγώνα μας για την θετική ενέργεια τους και τις ευχές τους. Στους εθελοντές Χριστίνα Καλτσα, Γιώργο Μάνια, Νάνσυ Παναγιωτοπούλου, Γιώργο Πάνο, Γιόχαν Κουτσοσπύρο και σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Στους μικρούς μου μαθητές για τους οποίους έτρεξα.
Η αλήθεια είναι ότι η υπεραπόσταση είναι ωραίο πράγμα. Με κέρδισε… Σίγουρα στο μέλλον θα μπω… Προς το παρόν στοχεύω σε μαραθώνιους, να αποκτήσω πείρα, άνεση και σοφία χιλιομέτρων και στρώνω πρόσφορο έδαφος για αυτή……
Ζήτω η τρέλα ακόμα και στο τρέξιμο!
Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν σε όλα τα παιδιά. 50άριδες και 100στάριδες, τερματίσαντες και μη. Όλοι έκαναν την υπέρβασή τους και όλοι βγήκαν κερδισμένοι….
Εις το επανιδείν ! Ραντεβού στους επόμενους αγώνες!
Y.Γ. Γιώργο Πετρούλια ελπίζω να μην άργησα πολύ ! :-p
Y.Γ. (2) Γιώργο Γενναράκη κλάψε! :-p Υ.Γ. (3) Γιώργο Καλαπόδα ….χάρηκα που συντρέξαμε, έστω και για μερικά μέτρα! :-p Y.Γ. (4) Δημήτρη Τουμπάνη next time με δικό σου αυτοκίνητο και με ρητές εντολές ‘’απαγορεύεται το κάπνισμα εντός’’ ! :-p Y.Γ. (5) Γιάννη Γιαννησάκη δεν γνώριζα ότι είσαι αστέρι και στο ποδήλατο! Την άλλη φορά όμως σε θέλω να κρατάς και πανό! :-p Y.Γ. (6) Μαυρίκιε συγνώμη….. δανείστηκα το support σου! :-p Y.Γ. (7) Μανώλη-Τρεχαντήρι άλλη φορά δεν αδειάζουμε το ψυγείο!! Μας εκδικείται το άτιμο! :-p Υ.Γ.(8) Μαργαρίτα είπαμε…’’όταν παίρνω φόρα… φόρα κατηφόρα ….τραλαλα!΄΄ μην ξανά μασήσεις! Είσαι δύναμη! :-p Υ.Γ. (9) Πάνο τι λες, θα εγκαταλείψεις??? :-p Υ.Γ. (10) Κουρτελη Κώστα να μπορούσα να εμφανιστώ και εγώ έτσι ανεπάντεχα και ωραία σε κάποιον δικό σου τερματισμό! Κοίταζα παντού ακόμα και στα αυτοκίνητα που πέρναγαν μήπως σε δω, αλλά εσύ έκανες την διαφορά! :-p Υ.Γ. (11) Ντόνατς φάγατε? εγώ όχι! Δεν πήρα είδηση που ήταν! :-p |
Οι φωτογραφίες είναι από τους, Γιόχαν Κουτσοσπύρο, Αθλητικά Έπαθλα Olympus και Newfish Runners Club