Η επιστροφή του άσωτου
Το "5 την ημέρα" επέστρεψε. Διαβάστε γιατί μας έλειψε τον τελευταίο καιρό και ποια είναι η φιλοσοφία του για το τρέξιμο αυτές τις μέρες, μέχρι να έρθει ο ... επόμενος στόχος! Welcome back "5tinimera"
Αγαπημένο μου τρέξιμο,
Είχα χαθεί για λίγο, το ξέρω. Και γι’αυτό φταίω μόνο εγώ. Εγώ που όταν αποφάσισα να τρέξω τον πρώτο μου μαραθώνιο είπα αμέτρητες φορές «ποτέ ξανά». Δεν θα ξαναέβαζα ποτέ τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία. Μόνο κούραση, πόνος, πειθαρχία, πρόγραμμα. Καμία ευχαρίστηση για μήνες. Απλώς να δω πώς είναι ο μαραθώνιος, έλεγα, και δεν πρόκειται να το ξανακάνω!
Αλλά μετά ήρθε 30ος Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών και με πλάνεψε. Πέρασα τόσο ωραία! Τόσα συναισθήματα, τόση ευτυχία! Ήθελα να το ξαναζήσω. Και έτσι, λίγο επιπόλαια, χωρίς να το σκεφτώ καν, αποφάσισα να τρέξω και την επόμενη χρονιά.
Και πάλι τα ίδια, τόσο σύντομα… Ξυπνητήρι, πειθαρχία, πρόγραμμα, χιλιόμετρα…πολλά χιλιόμετρα. Με κρύο, με ζέστη, νύχτα, μέρα, σε ανηφόρες, κατηφόρες, ευθείες, στενά με αυτοκίνητα, γκαπ-γκουπ τα πόδια στην άσφαλτο χωρίς καμία ευχαρίστηση. Μόνο κούραση και σούρσιμο για μήνες. Και ξανά τραυματισμός, και ξανά απογοήτευση.
Αγαπημένο μου τρέξιμο,
Είχα χαθεί για λίγο, το ξέρω. Και γι’αυτό φταίω μόνο εγώ. Εγώ που όταν αποφάσισα να τρέξω τον πρώτο μου μαραθώνιο είπα αμέτρητες φορές «ποτέ ξανά». Δεν θα ξαναέβαζα ποτέ τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία. Μόνο κούραση, πόνος, πειθαρχία, πρόγραμμα. Καμία ευχαρίστηση για μήνες. Απλώς να δω πώς είναι ο μαραθώνιος, έλεγα, και δεν πρόκειται να το ξανακάνω!
Αλλά μετά ήρθε 30ος Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών και με πλάνεψε. Πέρασα τόσο ωραία! Τόσα συναισθήματα, τόση ευτυχία! Ήθελα να το ξαναζήσω. Και έτσι, λίγο επιπόλαια, χωρίς να το σκεφτώ καν, αποφάσισα να τρέξω και την επόμενη χρονιά.
Και πάλι τα ίδια, τόσο σύντομα… Ξυπνητήρι, πειθαρχία, πρόγραμμα, χιλιόμετρα…πολλά χιλιόμετρα. Με κρύο, με ζέστη, νύχτα, μέρα, σε ανηφόρες, κατηφόρες, ευθείες, στενά με αυτοκίνητα, γκαπ-γκουπ τα πόδια στην άσφαλτο χωρίς καμία ευχαρίστηση. Μόνο κούραση και σούρσιμο για μήνες. Και ξανά τραυματισμός, και ξανά απογοήτευση.
Και ο 31ος Κλασικός Μαραθώνιος ήρθε. Αν μου ζητούσε κάποιος να τον περιγράψω με μία μόνο λέξη αυτή θα ήταν: Μαρτύριο.
Δεν μπορώ καν να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα το “runners high”. Πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός. Ίσως χρόνια, δεν ξέρω. Χάλασα μόνη μου αυτό που μου έδινε ευχαρίστηση και ικανοποίηση. Έμεινα 2 μήνες εκτός. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Όχι ότι μπορούσα βέβαια-ο τραυματισμός ήταν δικαιολογία λουκούμι στην περίπτωσή μου. Αλλά κάποια στιγμή το ζήτησε το σώμα μου. Το μυαλό μου όχι-εξακολουθούσε να θυμάται τα άσχημα. |
Τρέχω επειδή το θέλω, όσο θέλω. Όχι όσο πρέπει.
|
Και να’μαι πάλι εδώ τρέξιμο. Έχεις κάτι τόσο μαγικό, στο πρώτο λεπτό θυμήθηκα γιατί τρέχω. Απόρησα με τον ίδιο μου τον εαυτό που άντεξα 2 μήνες μακριά σου! Τώρα όμως το παιχνίδι άλλαξε. Δεν με ενδιαφέρει χρόνος, δεν με πειράζει που έχω χάσει τις επιδόσεις μου. Τρέχω επειδή με ευχαριστεί. Κάθε φορά πλέον νιώθω το “runners high”. Απολαμβάνω την απόλυτη μοναξιά μου, την μουσική στα ακουστικά μου, κάθε μου βήμα.
Τρέχω επειδή το θέλω, όσο θέλω. Όχι όσο πρέπει. Κάνω και καμια διαλειμματική, κανένα τεμπάκι επειδή μου αρέσει, όχι επειδή πρέπει. Και όταν μου έρθει η όρεξη να βασανιστώ ξανά και να σε μισήσω θα το κάνω. Αλλά όχι ακόμα. Πρώτα θα σε ευχαριστηθώ και μετά. |