Tα 12 Ευαγγέλια...
Η εκκίνηση
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης, έτρεξε έναν μαραθώνιο που λίγοι τον έχουν τρέξει. Όχι γιατί είναι δύσκολος ή έχει κάτι ιδιαίτερο, αλλά γιατί έγινε στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ρουμανίας, την Τιμισοάρα. Ένας μαραθώνιος που από μόνος του δεν αποτελεί είδηση αλλά κάτω από τις συνθήκες που θα διαβάσετε, αξίζει το όμορφο, όπως πάντα, κείμενο του Δημήτρη. Το δίδαγμα λοιπόν είναι ότι κανένας αγώνας, μικρός ή μεγάλος, με πολλούς σπόνσορες ή χωρίς κανέναν, 5 ή 105 χιλιομέτρων δεν είναι ασήμαντος. Για κάποιον μπορεί να είναι ένας ακόμα αγώνας, αλλά για κάποιον άλλο είναι σημαδιακός. Διαβάστε τι έζησε και θα καταλάβετε.
Αν μου λεγε κάποιος πριν από μόλις 2 μήνες πως η ντουζίνα από μαραθώνιους, 12 ευλογημένα ταξίδια από το 2006, θα ολοκληρώνονταν στην Τιμισοάρα, θα τον έλεγα επιεικώς φαντασιόπληκτο. Κι όμως..επειδή στη Ζωή ποτέ μην λες ποτέ, αρχές Σεπτεμβρίου βγήκε η απόσπαση στη Ρουμανία. Στα μπαγκάζια μου πέρα από το κυνήγι για μια καλύτερη τύχη χωρίς ουσιαστικά να εγκαταλείπω την πατρίδα, όντας σε ελληνικό σχολείο, ήταν κι η μεγάλη αγάπη για το τρέξιμο... Εβαλα το καλαντάρι κάτω κι έτσι γράφτηκα στο μαραθώνιο του Βουκουρεστίου, στις 6 Οκτωβρίου... Και πάλι όμως είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο.. Μεσοβδόμαδα πέφτει η ιδέα από μια συνάδελφο για εκδρομούλα στα βόρεια και με βλέμμα πονηρού κογιότ, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου τον αγώνα, πρότεινα την Τιμισοάρα.
Αδιάφορη πόλη, με ελάχιστα καλοσυντηρημένα κτήρια και 560 χλμ μακριά... Κανα κάστρο στο δρόμο (έχει πολλά και καλά αυτή η χώρα...), το ματωμένο Δραγατσάνι και το τελευταίο "στέκι" του Πάσσαρη, στην Κραϊοβα, δικαιολογούν την εξόρμηση.. Ο αγώνας αδιάφορος κι αυτός, με πολλή κακή οργάνωση, Ελάχιστες συμμετοχές, τσουχτερό αντίτιμο, 30 ευρώ, αλλά ζεστούς ανθρώπους...
Αν μου λεγε κάποιος πριν από μόλις 2 μήνες πως η ντουζίνα από μαραθώνιους, 12 ευλογημένα ταξίδια από το 2006, θα ολοκληρώνονταν στην Τιμισοάρα, θα τον έλεγα επιεικώς φαντασιόπληκτο. Κι όμως..επειδή στη Ζωή ποτέ μην λες ποτέ, αρχές Σεπτεμβρίου βγήκε η απόσπαση στη Ρουμανία. Στα μπαγκάζια μου πέρα από το κυνήγι για μια καλύτερη τύχη χωρίς ουσιαστικά να εγκαταλείπω την πατρίδα, όντας σε ελληνικό σχολείο, ήταν κι η μεγάλη αγάπη για το τρέξιμο... Εβαλα το καλαντάρι κάτω κι έτσι γράφτηκα στο μαραθώνιο του Βουκουρεστίου, στις 6 Οκτωβρίου... Και πάλι όμως είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο.. Μεσοβδόμαδα πέφτει η ιδέα από μια συνάδελφο για εκδρομούλα στα βόρεια και με βλέμμα πονηρού κογιότ, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου τον αγώνα, πρότεινα την Τιμισοάρα.
Αδιάφορη πόλη, με ελάχιστα καλοσυντηρημένα κτήρια και 560 χλμ μακριά... Κανα κάστρο στο δρόμο (έχει πολλά και καλά αυτή η χώρα...), το ματωμένο Δραγατσάνι και το τελευταίο "στέκι" του Πάσσαρη, στην Κραϊοβα, δικαιολογούν την εξόρμηση.. Ο αγώνας αδιάφορος κι αυτός, με πολλή κακή οργάνωση, Ελάχιστες συμμετοχές, τσουχτερό αντίτιμο, 30 ευρώ, αλλά ζεστούς ανθρώπους...
Και λέω ζεστούς, φιλόξενους ανθρώπους και δεν στέκομαι στην έλλειψη αστυνόμευσης, σηματοδότησης και τροφοδοσίας γιατί ως Έλληνας ένιωσα μοναδικά. Ξέρετε, φτάνοντας στο Βουκουρέστι πριν από μερικές μέρες βρέθηκα σε ένα νεοσύστατο γυμνάσιο που παλεύει όλη η ομογένεια να το κρατήσει ανοικτό, παράλληλα με το νηπιαγωγείο και το δημοτικό, συντηρώντας τα πάντα με όρους ιδιωτικού σχολείου πέρα από τη μισθοδοσία των δασκάλων και των καθηγητών, για να μάθουν τα παιδιά ελληνικά γράμματα... Ναι, ακούγεται δακρύβρεχτο κι ολίγον από κρυφό σκολειό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Από τον πρόξενο στην πρεσβεία ως τον τελευταίο άνθρωπο στο σχολικό συγκρότημα, βλέπεις την αγωνία-πόθο να μείνουμε όρθιοι στα δύσκολα. Για αυτό όταν τους είπα, Πέμπτη απόγευμα, ότι θα τρέξω στην Τιμισοάρα, σκίστηκα να μου δώσουν ρούχα δρομικά, με το λογότυπο του σχολείου, χωρίς να ξέρουν γρι από τεχνικά μπλουζάκια, μόνο και μόνο για να δηλώσουμε παρών...
Στη Τιμισοάρα λοιπόν, όντας η μοναδική (;) διεθνή συμμετοχή και δη Έλληνας στα χρώματα του ελληνικού σχολείου Βουκουρεστίου, μου ζήτησαν να στηθώ στην εκκίνηση μπροστά (τρομάρα μου...), με βράβευσαν στο τέλος με ένα κουπόνι για αγορές αθλητικών ειδών και μου έδωσαν κι |
ένα επιπλέον μετάλλιο για να το πάω στη γενέτειρα, όπως ακριβώς μου είπαν, του μαραθώνιου δρόμου, στο μουσείο στο Μαραθώνα, αφού υπέγραψα στο ειδικό βιβλίο εντυπώσεων που έχουν για σημαντικές συμμετοχές, αυτά τα 14 χρόνια που γίνεται ο αγώνας. Στο δε τερματισμό, δεν σας περιγράφω τι έγινε μόνο και μόνο για μην φανεί ότι κομπάζω...Α μη τι άλλο συγκινητικοί, παρα τις ελλείψεις, που με έκαναν να χάσω περίπου 15 λεπτά, μη ξέροντας ρουμάνικα και πού να στρίψω...Για χρονόμετρα θα μιλάμε όμως...
Αυτά...
Με μια ενδιάμεση στάση στο Βουκουρέστι στις 6/10, ραντεβού στην Κλασική παίδες, να μαστε καλά...
Αυτά...
Με μια ενδιάμεση στάση στο Βουκουρέστι στις 6/10, ραντεβού στην Κλασική παίδες, να μαστε καλά...
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης είναι καθηγητής, φιλόλογος. Με πάνω από 10 μαραθώνιους, έναν εξάωρο, δυο αγώνες 50χιλιομέτρων έναν 12 ωρών, τον "Αέθλιο" των 62 χιλιομέτρων και ένας Θεός ξέρει πόσους μικρότερους στις 11/5/2013 έτρεξε και τερμάτισε, τον Ευχίδειο Άθλο, έναν αγώνα 107,5 χιλιομέτρων.
Στο http://marathon.yooblog.gr/ γράφει για την μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ακουμπάνε την ψυχή μας. Είναι ακόμα συνιδρυτής του www.ultrarunning.gr.
Στο http://marathon.yooblog.gr/ γράφει για την μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ακουμπάνε την ψυχή μας. Είναι ακόμα συνιδρυτής του www.ultrarunning.gr.