Το δικό μου «προκριματικό» VFT
της Άντζυ Τερζή
Η Άντζυ Τερζή, μέσω του www.advendure.net, μας λέει για "το δικό της «προκριματικό» VFT".
Την ευχαριστούμε πολύ για την άδεια που μας έδωσε να το αναδημοσιεύσουμε.
Προσπαθώντας να συντάξω τις σκέψεις και τα συναισθήματα από το ταξίδι αυτό, γιατί για ένα ταξίδι πρόκειται, ειλικρινά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από την παραμονή του αγώνα με την όμορφη παρέα μας και την σιγουριά της καλής προετοιμασίας δεν είχα καθόλου άγχος ούτε για τη διαδρομή, ούτε για την εξέλιξη του αγώνα.
Με κέφι ξύπνησα μαζί με τους υπόλοιπους μετά από έναν καλό πεντάωρο ύπνο, καλό πρωινό, καφέ, χαλαρή ετοιμασία ρούχων και μεταφορά με το λεωφορείο που θα μας κατέβαζε στην εκκίνηση στο χωριό. Στα μεγάφωνα ακούγοντας τραγούδια 80’s, υπήρχε κέφι για χορό, ζέσταμα και γέλια, όλα ήταν σαν μια γιορτή. Φιλιά με τους φίλους πριν την αντίστροφη μέτρηση, ευχές και μια ανάσα για το μακρύ δρόμο που με περίμενε.
Ξεκίνησα συγκρατημένα, έχοντας σκοπό στα πρώτα 30χλμ να πάω πολύ συντηρητικά τον αγώνα, μιας και ήταν όλα ανηφορικά. Ο καιρός υπερβολικά ζεστός για την εποχή, η ανηφόρα πιο δύσκολη απ’ ότι περίμενα, αλλά έμενα μέσα στη ζώνη των παλμών μου ώστε να μην «καώ» από την αρχή.
Φτάνοντας στο 30, ξεκινάει η ανηφόρα της Μόμας… εκεί ένιωσα τους δικεφάλους μου πίσω να σφίγγουν σαν ξύλα, δυσκόλεψε η ανάσα μου, ευτυχώς είχα τα μπατόν και βήμα βήμα έβγαινε η ανηφόρα. Με πέρασαν αρκετοί αθλητές, η ψυχολογία έπεσε, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως ακολουθούσα λάθος τακτική με τον συντηρητικό ρυθμό, αν μου έφευγαν πολύ θα ήταν δύσκολο να τους πιάσω αργότερα. Επαναπροσδιορισμός στόχου αγώνα… από το 30-40 μεγάλη πάλη μέσα μου… να φτάσω στον κεντρικό σταθμό να εγκαταλείψω;
Ξανά επαναπροσδιορισμός στόχου… θα πάω ως το 53 Χαράδρα και θα δω… από σταθμό σε σταθμό θα αποφασίσω αν και που θα σταματήσω. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι με τους σκληρούς δικεφάλους θα κατάφερνα να συνεχίσω για πολύ. Πίνω ένα μαγνήσιο στο μονοπάτι, στον επόμενο σταθμό δυο δαχτυλιές αλάτι…. στο 40κάτι συνέρχομαι κάπως.
Ξανά επαναπροσδιορισμός στόχου… ένας αξιοπρεπής τερματισμός, ένας αγώνας βόλτα, είχα πολλές ώρες μπροστά μου για να καλύψω τα χλμ, δεν είχα πίεση χρόνου. Στο 45 μιλάω στο τηλέφωνο με τους φίλους μου, μου δίνουν όλοι θάρρος.
Βγαίνει η ανηφόρα, ανοίγω ρυθμό, φτάνω στον κεντρικό σταθμό, λόγω ζέστης αποφασίζω να μην αλλάξω ρούχα γιατί αυτά που είχα στα drop bags ήταν μακρυμάνικα και υπερβολικά ζεστά. Παίρνω μόνο το goretex για τη νύχτα. Τρώω λίγη σούπα, συνεχίζω με ανανεωμένες μπαταρίες.
Αρχίζω και περνάω κόσμο… ξανά επαναπροσδιορισμός στόχου.. βλέποντας ότι φτάνω στο 53 εντός χρόνου που είχε σχεδιαστεί (στις 9,5ώρες) ανοίγω λίγο ρυθμό για να κάνω έναν καλό χρόνο (22-24ώρες). Σε μια όμορφη δασική κατηφόρα μιλάω ξανά με τους φίλους στην Αθήνα. Πάμε καλά, έχει ανέβει το ηθικό, πλησιάζει η νύχτα.
Με ρυθμό καλό, περπατοτρέξιμο με τα μπατον να δουλεύουν ασταμάτητα (έγιναν ένα με τα χέρια μου) φτάνω τις άλλες τρεις κοπέλες, τις περνάω. Ακολουθεί μια ωραιότατη κατηφόρα, είχα απίστευτη ενέργεια, άνοιξα και ήταν σαν να ξεκινούσα μόλις τον αγώνα. Τελικά η τακτική που ακολούθησα μου βγήκε σε καλό, είχα ενέργεια και το σημαντικό θα ήμουν δυνατή στη νύχτα. Μου τηλεφωνεί ο Τάκης να δει που είμαι, του λέω για την εγκαταλείψεις των φίλων μας, και ότι το μόνο που φοβάμαι είναι μην συναντήσω αρκούδα, γιατί είχε αραιώσει πολύ ο κόσμος στα μονοπάτια και ήμουν τελείως μόνη. Είχα επηρεαστεί πολύ από την περιγραφή του Δημήτρη στο πρώτο του Ρουτ όπου συνάντησε αρκούδα και το σκεφτόμουν μέρες! Μου διαβεβαιώνει ο Τάκης ότι όλα είναι εντάξει, να μη φοβάμαι. Και ότι στην ανάβαση της Οξιάς θα ακούω νυχτοπούλια στα δέντρα να κινούνται, να μην φοβηθώ. Κι έτσι κι έγινε, γύριζα μια στο τόσο προς τα δέντρα τον φακό για σιγουριά, αλλά ξέροντας ότι ήταν νυχτοπούλια μου έφυγε ο φόβος.
Επαναπροσδιορισμός στόχου… έναν καλό τερματισμό και να κρατήσω την Πέμπτη θέση γενικής (καθοδόν μάθαινα για την κατάταξη των υπολοίπων γυναικών που ήταν αρκετά μπροστά μου). Φτάνω στο 94, τον επόμενο κεντρικό σταθμό, με βοηθάει μια κυρία εθελόντρια να αλλάξω μπαταρίες στο φακό, πάλι δεν αλλάζω ρούχα λόγω ζέστης και φεύγω αμέσως. Συνεχίζω πολύ δυνατή, επόμενος σταθμός ήταν στο 101, Ζαρκαδιά. Κατεβαίνω με πολύ καλό ρυθμό, βρίσκω την Βίκυ εκεί, μου δίνει κουράγιο και ξεκινάω για την τελευταία (έτσι πίστευα)ανηφόρα, την Οξιά. Από το πρωί όταν κατεβήκαμε την Οξιά ήξερα ότι θα την ξανασυναντούσα, αλλά αποφάσισα να μην την αφήσω να με τρομοκρατήσει. Μπήκα με τσαμπουκά, κι ενώ στόχος από Ζαρκαδιά- Οξιά ήταν 2ώρες, φτάνω σε 1:44! Στην αρχή της ανάβασης συναντάω τον Μπάμπη τον φωτογράφο που είχε ανάψει και μια όμορφη φωτιά, μιλάμε για 3-4 λεπτάκια και με την ευχή του φεύγω. Σκέφτομαι «πόσο απλά είναι τα πράγματα… δυο κουβέντες και συνεχίζεις τον δρόμο σου… και η Αθήνα, η δουλειά, η καθημερινότητα όλα τόσο μακριά!» Με πλήρη συνειδητότητα ζω στιγμές σουρεαλιστικές…
Μόλις ανεβαίνω, αρχίζω και νιώθω νύστα. Ανασφάλεια γιατί δεν είχα τον ώμο του Τάκη όπως στο Μαίναλο στον Αέθλιο να στηριχτώ. Φτάνω στο σταθμό, με ενοχλεί λίγο το στομάχι μου, ζητάω καφέ να ξυπνήσω, έπρεπε να περιμένω να ζεστάθεί νερό (προθυμότατοι οι εθελοντές), δεν ήθελα να ρισκάρω να κρυώσω γιατί ήμουν με το κοντομάνικο και τα μανίκια ακόμα και έτσι φεύγω. Καταπίνω δυο καφεΐνες… είχα 6χλμ κατηφορικά σε πέτρες και μονοπάτι, δεν κυλούσαν τα άτιμα.. χτυπάει μήνυμα, είναι ο Δημήτρης Τρουπής, μου στέλνει καλή δύναμη ότι κοντεύω…. με πιάνει ένα παράπονο, του στέλνω ότι νύσταξα, βάζω τα κλάματα και συνεχίζω. Στιγμή αδυναμίας… αλλά μια στιγμή που με πήγε ένα βήμα παραπέρα μέσα μου. Πολύ μοναξιά στα μονοπάτια τη νύχτα όσο ήξερα ότι έχω άλλες 4-5ώρες μπροστά μου έτσι…. αλλά αποφάσισα να το παλέψω, άλλωστε δεν υπήρχε επιστροφή. Μάλλον έκαναν δουλειά οι καφεΐνες, συνήλθα κάπως και συνέχισα τουλάχιστον πιο ξύπνια.
Την ευχαριστούμε πολύ για την άδεια που μας έδωσε να το αναδημοσιεύσουμε.
Προσπαθώντας να συντάξω τις σκέψεις και τα συναισθήματα από το ταξίδι αυτό, γιατί για ένα ταξίδι πρόκειται, ειλικρινά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από την παραμονή του αγώνα με την όμορφη παρέα μας και την σιγουριά της καλής προετοιμασίας δεν είχα καθόλου άγχος ούτε για τη διαδρομή, ούτε για την εξέλιξη του αγώνα.
Με κέφι ξύπνησα μαζί με τους υπόλοιπους μετά από έναν καλό πεντάωρο ύπνο, καλό πρωινό, καφέ, χαλαρή ετοιμασία ρούχων και μεταφορά με το λεωφορείο που θα μας κατέβαζε στην εκκίνηση στο χωριό. Στα μεγάφωνα ακούγοντας τραγούδια 80’s, υπήρχε κέφι για χορό, ζέσταμα και γέλια, όλα ήταν σαν μια γιορτή. Φιλιά με τους φίλους πριν την αντίστροφη μέτρηση, ευχές και μια ανάσα για το μακρύ δρόμο που με περίμενε.
Ξεκίνησα συγκρατημένα, έχοντας σκοπό στα πρώτα 30χλμ να πάω πολύ συντηρητικά τον αγώνα, μιας και ήταν όλα ανηφορικά. Ο καιρός υπερβολικά ζεστός για την εποχή, η ανηφόρα πιο δύσκολη απ’ ότι περίμενα, αλλά έμενα μέσα στη ζώνη των παλμών μου ώστε να μην «καώ» από την αρχή.
Φτάνοντας στο 30, ξεκινάει η ανηφόρα της Μόμας… εκεί ένιωσα τους δικεφάλους μου πίσω να σφίγγουν σαν ξύλα, δυσκόλεψε η ανάσα μου, ευτυχώς είχα τα μπατόν και βήμα βήμα έβγαινε η ανηφόρα. Με πέρασαν αρκετοί αθλητές, η ψυχολογία έπεσε, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως ακολουθούσα λάθος τακτική με τον συντηρητικό ρυθμό, αν μου έφευγαν πολύ θα ήταν δύσκολο να τους πιάσω αργότερα. Επαναπροσδιορισμός στόχου αγώνα… από το 30-40 μεγάλη πάλη μέσα μου… να φτάσω στον κεντρικό σταθμό να εγκαταλείψω;
Ξανά επαναπροσδιορισμός στόχου… θα πάω ως το 53 Χαράδρα και θα δω… από σταθμό σε σταθμό θα αποφασίσω αν και που θα σταματήσω. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι με τους σκληρούς δικεφάλους θα κατάφερνα να συνεχίσω για πολύ. Πίνω ένα μαγνήσιο στο μονοπάτι, στον επόμενο σταθμό δυο δαχτυλιές αλάτι…. στο 40κάτι συνέρχομαι κάπως.
Ξανά επαναπροσδιορισμός στόχου… ένας αξιοπρεπής τερματισμός, ένας αγώνας βόλτα, είχα πολλές ώρες μπροστά μου για να καλύψω τα χλμ, δεν είχα πίεση χρόνου. Στο 45 μιλάω στο τηλέφωνο με τους φίλους μου, μου δίνουν όλοι θάρρος.
Βγαίνει η ανηφόρα, ανοίγω ρυθμό, φτάνω στον κεντρικό σταθμό, λόγω ζέστης αποφασίζω να μην αλλάξω ρούχα γιατί αυτά που είχα στα drop bags ήταν μακρυμάνικα και υπερβολικά ζεστά. Παίρνω μόνο το goretex για τη νύχτα. Τρώω λίγη σούπα, συνεχίζω με ανανεωμένες μπαταρίες.
Αρχίζω και περνάω κόσμο… ξανά επαναπροσδιορισμός στόχου.. βλέποντας ότι φτάνω στο 53 εντός χρόνου που είχε σχεδιαστεί (στις 9,5ώρες) ανοίγω λίγο ρυθμό για να κάνω έναν καλό χρόνο (22-24ώρες). Σε μια όμορφη δασική κατηφόρα μιλάω ξανά με τους φίλους στην Αθήνα. Πάμε καλά, έχει ανέβει το ηθικό, πλησιάζει η νύχτα.
Με ρυθμό καλό, περπατοτρέξιμο με τα μπατον να δουλεύουν ασταμάτητα (έγιναν ένα με τα χέρια μου) φτάνω τις άλλες τρεις κοπέλες, τις περνάω. Ακολουθεί μια ωραιότατη κατηφόρα, είχα απίστευτη ενέργεια, άνοιξα και ήταν σαν να ξεκινούσα μόλις τον αγώνα. Τελικά η τακτική που ακολούθησα μου βγήκε σε καλό, είχα ενέργεια και το σημαντικό θα ήμουν δυνατή στη νύχτα. Μου τηλεφωνεί ο Τάκης να δει που είμαι, του λέω για την εγκαταλείψεις των φίλων μας, και ότι το μόνο που φοβάμαι είναι μην συναντήσω αρκούδα, γιατί είχε αραιώσει πολύ ο κόσμος στα μονοπάτια και ήμουν τελείως μόνη. Είχα επηρεαστεί πολύ από την περιγραφή του Δημήτρη στο πρώτο του Ρουτ όπου συνάντησε αρκούδα και το σκεφτόμουν μέρες! Μου διαβεβαιώνει ο Τάκης ότι όλα είναι εντάξει, να μη φοβάμαι. Και ότι στην ανάβαση της Οξιάς θα ακούω νυχτοπούλια στα δέντρα να κινούνται, να μην φοβηθώ. Κι έτσι κι έγινε, γύριζα μια στο τόσο προς τα δέντρα τον φακό για σιγουριά, αλλά ξέροντας ότι ήταν νυχτοπούλια μου έφυγε ο φόβος.
Επαναπροσδιορισμός στόχου… έναν καλό τερματισμό και να κρατήσω την Πέμπτη θέση γενικής (καθοδόν μάθαινα για την κατάταξη των υπολοίπων γυναικών που ήταν αρκετά μπροστά μου). Φτάνω στο 94, τον επόμενο κεντρικό σταθμό, με βοηθάει μια κυρία εθελόντρια να αλλάξω μπαταρίες στο φακό, πάλι δεν αλλάζω ρούχα λόγω ζέστης και φεύγω αμέσως. Συνεχίζω πολύ δυνατή, επόμενος σταθμός ήταν στο 101, Ζαρκαδιά. Κατεβαίνω με πολύ καλό ρυθμό, βρίσκω την Βίκυ εκεί, μου δίνει κουράγιο και ξεκινάω για την τελευταία (έτσι πίστευα)ανηφόρα, την Οξιά. Από το πρωί όταν κατεβήκαμε την Οξιά ήξερα ότι θα την ξανασυναντούσα, αλλά αποφάσισα να μην την αφήσω να με τρομοκρατήσει. Μπήκα με τσαμπουκά, κι ενώ στόχος από Ζαρκαδιά- Οξιά ήταν 2ώρες, φτάνω σε 1:44! Στην αρχή της ανάβασης συναντάω τον Μπάμπη τον φωτογράφο που είχε ανάψει και μια όμορφη φωτιά, μιλάμε για 3-4 λεπτάκια και με την ευχή του φεύγω. Σκέφτομαι «πόσο απλά είναι τα πράγματα… δυο κουβέντες και συνεχίζεις τον δρόμο σου… και η Αθήνα, η δουλειά, η καθημερινότητα όλα τόσο μακριά!» Με πλήρη συνειδητότητα ζω στιγμές σουρεαλιστικές…
Μόλις ανεβαίνω, αρχίζω και νιώθω νύστα. Ανασφάλεια γιατί δεν είχα τον ώμο του Τάκη όπως στο Μαίναλο στον Αέθλιο να στηριχτώ. Φτάνω στο σταθμό, με ενοχλεί λίγο το στομάχι μου, ζητάω καφέ να ξυπνήσω, έπρεπε να περιμένω να ζεστάθεί νερό (προθυμότατοι οι εθελοντές), δεν ήθελα να ρισκάρω να κρυώσω γιατί ήμουν με το κοντομάνικο και τα μανίκια ακόμα και έτσι φεύγω. Καταπίνω δυο καφεΐνες… είχα 6χλμ κατηφορικά σε πέτρες και μονοπάτι, δεν κυλούσαν τα άτιμα.. χτυπάει μήνυμα, είναι ο Δημήτρης Τρουπής, μου στέλνει καλή δύναμη ότι κοντεύω…. με πιάνει ένα παράπονο, του στέλνω ότι νύσταξα, βάζω τα κλάματα και συνεχίζω. Στιγμή αδυναμίας… αλλά μια στιγμή που με πήγε ένα βήμα παραπέρα μέσα μου. Πολύ μοναξιά στα μονοπάτια τη νύχτα όσο ήξερα ότι έχω άλλες 4-5ώρες μπροστά μου έτσι…. αλλά αποφάσισα να το παλέψω, άλλωστε δεν υπήρχε επιστροφή. Μάλλον έκαναν δουλειά οι καφεΐνες, συνήλθα κάπως και συνέχισα τουλάχιστον πιο ξύπνια.
Φτάνω Σίλλη. Τρώω λίγο φιδέ, ανέκαθεν ήταν ο αγαπημένος μου σταθμός αυτός, έχει πολύ θετική ενέργεια τόσο το μέρος όσο και οι άνθρωποι που είναι πάντα εκεί. Κάθομαι στην καρέκλα, βγάζω τον χάρτη με τους υπολογισμού μου να μελετήσω τι με περιμένει και συνεχίζω με τις εγκάρδιες ευχές των εθελοντών.
|
''Στιγμή αδυναμίας… αλλά μια στιγμή που
|
Στο 110 συναντώ στο μονοπάτι έναν κύριο, ταίριαξαν οι ρυθμοί μας, κι έτσι συνεχίσαμε, πότε ο ένας μπροστά, πότε ο άλλος. Τα τηλέφωνα του φίλου μου του «Πάνσοφου» μου έδωσαν κουράγιο, είχα κουραστεί ψυχολογικά περισσότερο, είχα πάψει να περνάω καλά στον αγώνα και ήθελα να τελειώνω. Στα τελευταία 5 χλμ μας περίμενε μια ανηφόρα σαθρή, στην κυριολεξία όσοι δεν είχαν μπατον ανέβαιναν στα τέσσερα!
Μιλάω ξανά με τον Τάκη, είναι κάτω στον τερματισμό και με περιμένει. Από το 124-128μου φάνηκε αιώνας… βήμα βήμα, πότε έτρεχα, πότε περπατούσα γρήγορα, δεν προχωρούσε η απόσταση και το χωριό δεν φαινόταν. Ομίχλη στο βάθος, όλο και κατέβαινε ο λευκός χωματόδρομος, αλλά χωριό πουθενά. Ξάφνου ακούω γυναικείες φωνές, είναι τέσσερα κορίτσια στην άσφαλτο τυλιγμένες με μια μάλλινη κουβέρτα μας υποδέχτηκαν, μας έδειξαν προς τα πού να κατευθυνθούμε και μας είχε μείνει ένα τελευταίο χλμ. |
Περπατάμε το μισό, τρέχουμε το τελευταίο μισό. Ένα άδειο χωριό, στο καφενείο κάθονται 5άνδρες που μας χειροκροτούν, στον τερματισμό ο Μιχάλης και η Αλίκη οικείες και φιλικές φιγούρες, περνάνε το μετάλλιο στο λαιμό μου, γυρίζω και με υποδέχεται η αγκαλιά του Τάκη.
Συμπερασματικός απολογισμός… «προκριματικός» αγώνας όπως λέει και ο Δημήτρης! Κατά τη διάρκεια τέτοιων αγώνων, πάντα σκέφτομαι… γδύνομαι την ανθρώπινη υπόστασή μου, γίνομαι αφύσικα βρώμικη, παλεύω, θυμώνω, αγανακτώ, αναρωτιέμαι πως επιτρέπω στον εαυτό μου και πέφτει στην παγίδα να το ξανακάνω. Την αμέσως επόμενη στιγμή όμως μια θέα στο θόλο του νυχτερινού ουρανού, ένα άρωμα από τα υγρά δέντρα, ο ήχος του ποταμού, η ίδια μου η ανάσα που συγχρονίζεται με το βήμα μου ρυθμικά, έρχονται και αναιρούν κάθε αρνητική σκέψη ή δισταγμό. Όταν τερματίζω, όσο φεύγει η σωματική καταπόνηση (που νιώθω πως ήταν πολύ λιγότερη αυτή τη φορά)μένουν το ψυχολογικό ντοπάρισμα και τα μαθήματα… μαθαίνω τα όριά μου… τον εαυτό μου… και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερή που έχω βρει αυτό τον δρόμο να κινούμαι, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.
Κάθε αγώνας ultra είναι μια διαρκής δοκιμασία ψυχικών αποθεμάτων. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται τόσο γρήγορα, από ψηλά στα χαμηλά και αντίστροφα, που σε συντονισμό με τις σωματικές και ενεργειακές ανάγκες είναι εύκολο να μπεις στον πειρασμό να ρίξεις λευκή πετσέτα και να εγκαταλείψεις. Τον τερματισμό μου στο φετινό VFT τον οφείλω και τον αφιερώνω στους φίλους μου. Σε αυτούς που με δέχτηκαν όπως είμαι… με τις παραξενιές μου, με τις απουσίες μου αλλά και τις ευκαιρίες που μου δίνουν να μαθαίνω και να διευρύνομαι. Σε αυτούς που με τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα δεν με άφησαν να νιώσω ανασφαλής… σε αυτούς που πέρασαν μαζί μου τη γραμμή του τερματισμού.
Στα του αγώνα τώρα…. ανέβηκε πολύ ο βαθμός δυσκολίας σε σχέση με πέρσι. Προστέθηκαν 18χλμ δύσκολα, αφαιρέθηκαν κάποια πιο εύκολα χλμ που τρέχονταν, ανέβηκε 1855μ η υψομετρική. Με όσους συζήτησα υπολόγιζαν να κάνουν περίπου 2,5-3ώρες παραπάνω για τα επιπλέον χλμ, αλλά η τελική υψομετρική διαφορά ανέβασε πολύ το χρόνο τελικά. Εγώ έκανα ακριβώς επτά ώρες επιπλέον απ’ ότι πέρσι.
Η διοργάνωση όπως πάντα άψογη στους περισσότερους τομείς. Στο θέμα της διαδρομής υπήρξαν παράπονα και σχόλια, αλλά και διάθεση από τους υπεύθυνους να ακούσουν, προκειμένου να ληφθούν στα υπόψιν για περαιτέρω βελτιώσεις. Οι εθελοντές μοναδικά αφοσιωμένοι και φιλόξενοι.
Αλλά νιώθω πως για εμένα το στάδιο των αγώνων «υπερπαραγωγής» φτάνει στο τέλος. Είμαι χαρούμενη που τερμάτισα αυτόν τον δύσκολο αγώνα, πήρα μέσα μου την πρόκριση για τα παραπέρα βήματα. Πιο μοναχικά, πιο δύσκολα, αλλά πάντα δικά μου.
Οι φωτογραφίες είναι από την συλλογή της Άντζελας Τερζή
Συμπερασματικός απολογισμός… «προκριματικός» αγώνας όπως λέει και ο Δημήτρης! Κατά τη διάρκεια τέτοιων αγώνων, πάντα σκέφτομαι… γδύνομαι την ανθρώπινη υπόστασή μου, γίνομαι αφύσικα βρώμικη, παλεύω, θυμώνω, αγανακτώ, αναρωτιέμαι πως επιτρέπω στον εαυτό μου και πέφτει στην παγίδα να το ξανακάνω. Την αμέσως επόμενη στιγμή όμως μια θέα στο θόλο του νυχτερινού ουρανού, ένα άρωμα από τα υγρά δέντρα, ο ήχος του ποταμού, η ίδια μου η ανάσα που συγχρονίζεται με το βήμα μου ρυθμικά, έρχονται και αναιρούν κάθε αρνητική σκέψη ή δισταγμό. Όταν τερματίζω, όσο φεύγει η σωματική καταπόνηση (που νιώθω πως ήταν πολύ λιγότερη αυτή τη φορά)μένουν το ψυχολογικό ντοπάρισμα και τα μαθήματα… μαθαίνω τα όριά μου… τον εαυτό μου… και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερή που έχω βρει αυτό τον δρόμο να κινούμαι, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.
Κάθε αγώνας ultra είναι μια διαρκής δοκιμασία ψυχικών αποθεμάτων. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται τόσο γρήγορα, από ψηλά στα χαμηλά και αντίστροφα, που σε συντονισμό με τις σωματικές και ενεργειακές ανάγκες είναι εύκολο να μπεις στον πειρασμό να ρίξεις λευκή πετσέτα και να εγκαταλείψεις. Τον τερματισμό μου στο φετινό VFT τον οφείλω και τον αφιερώνω στους φίλους μου. Σε αυτούς που με δέχτηκαν όπως είμαι… με τις παραξενιές μου, με τις απουσίες μου αλλά και τις ευκαιρίες που μου δίνουν να μαθαίνω και να διευρύνομαι. Σε αυτούς που με τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα δεν με άφησαν να νιώσω ανασφαλής… σε αυτούς που πέρασαν μαζί μου τη γραμμή του τερματισμού.
Στα του αγώνα τώρα…. ανέβηκε πολύ ο βαθμός δυσκολίας σε σχέση με πέρσι. Προστέθηκαν 18χλμ δύσκολα, αφαιρέθηκαν κάποια πιο εύκολα χλμ που τρέχονταν, ανέβηκε 1855μ η υψομετρική. Με όσους συζήτησα υπολόγιζαν να κάνουν περίπου 2,5-3ώρες παραπάνω για τα επιπλέον χλμ, αλλά η τελική υψομετρική διαφορά ανέβασε πολύ το χρόνο τελικά. Εγώ έκανα ακριβώς επτά ώρες επιπλέον απ’ ότι πέρσι.
Η διοργάνωση όπως πάντα άψογη στους περισσότερους τομείς. Στο θέμα της διαδρομής υπήρξαν παράπονα και σχόλια, αλλά και διάθεση από τους υπεύθυνους να ακούσουν, προκειμένου να ληφθούν στα υπόψιν για περαιτέρω βελτιώσεις. Οι εθελοντές μοναδικά αφοσιωμένοι και φιλόξενοι.
Αλλά νιώθω πως για εμένα το στάδιο των αγώνων «υπερπαραγωγής» φτάνει στο τέλος. Είμαι χαρούμενη που τερμάτισα αυτόν τον δύσκολο αγώνα, πήρα μέσα μου την πρόκριση για τα παραπέρα βήματα. Πιο μοναχικά, πιο δύσκολα, αλλά πάντα δικά μου.
Οι φωτογραφίες είναι από την συλλογή της Άντζελας Τερζή