Το 10 το καλό
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία του από τον τελευταίο του αγώνα, τον "Αέθλιο", έναν άθλο 62 χιλιομέτρων.
Θα ήταν αδικία να ξεκινήσω το race report μιας μοναδικής εμπειρίας όπως ο Αέθλιος, στεκόμενος πρωτίστως σε προσωπικά βιώματα κι εικόνες που κέρδισα διανύοντας αυτά τα 62 χλμ. Κι αυτό γιατί ήταν από τις ελάχιστες φορές που αισθανόμουν τόσο πολύ ότι δεν τρέχω μόνος ή μόνο από καπρίτσιο κόντρα σε κάποιον ή κάτι. Τις τελευταίες μέρες βιώνω μια μοναδική «επίθεση» αγάπης από τόσους γύρω μου κι ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που επέλεξα να έχω μαζί μου το κινητό κάθ’ όλη τη διάρκεια της κούρσας, νιώθοντας την παρουσία των δικών μου ανθρώπων σε κάθε βήμα. Δεν θα σταθώ σε κάποιον συγκεκριμένα γιατί ο καθένας χωριστά ήταν ένα μοναδικό κομμάτι του παζλ που έφτιαξε την εικόνα του τερματισμού στο μυαλό μου και υλοποίησε αυτή την προσπάθεια. Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς κι εύχομαι να είμαι γερός για να ανταποδώσω.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, τόσο η απόσταση όσο και το τερέν του αγώνα ήταν πρωτόγνωρα για μένα. Πρώτη φορά πάνω από 50 χλμ, με εναλλαγή χωμάτινων και ασφάλτινων κομματιών, με παπούτσι μεικτών συνθηκών, όλα τούτα συνέθεταν ένα σκηνικό αρκετά απαιτητικό. Ταυτόχρονα όμως η άψογη διοργάνωση και τα απαράμιλλης ομορφιάς τοπία έδιναν το κίνητρο για να συνεχίσεις.
Όπως έχω πει πάμπολλες φορές σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όλοι οι δρομείς δεν πραγματοποιούμε κάτι το επικό κι ηρωικό σε κάθε αγώνα, απλώς έχουμε την ευλογία να κάνουμε το χόμπι μας, πλαισιωμένοι από τα χαμόγελα οικείων προσώπων. Για αυτό και δεν θα μπω στη διαδικασία να περιγράψω τις σκοτεινές ώρες με μια δόση επικολυρισμού προς τέρψη ή εντυπωσιασμό. Άλλωστε σιγά την επίδοση, τι να πουν και τα παιδιά που έτρεξαν στα 180 χλμ. Θα σταθώ μόνο στο ότι είναι μεγάλη τύχη για κάποιον αν μπορεί να ζει τέτοιες στιγμές σε οποιαδήποτε αντίστοιχη δραστηριότητα.
Στον τερματισμό μία από τις εθελόντριες του σταθμού ανεφοδιασμού με ρώτησε γιατί τρέχουμε και τι σκεφτόμαστε τόσες ώρες. Δεν μπορώ να μιλήσω για κανέναν άλλο, μονάχα για μένα. Αυτή τη φορά – είχα κι άφθονο χρόνο άλλωστε- ανάμεσα στα άλλα κατάλαβα πόσο πολλή σημασία έχουν τα πριν και μετά από κάθε κούρσα. Και πόσο πολύ περισσότερο θέλω να τα ζήσω. Κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό ή λάμβανα κάποιο μήνυμα -σταλμένο για να γλυκοτερματίσω- συνειδητοποιούσα πως το τρέξιμο από δω και μπρος θέλω να είναι η αφορμή κι όχι η αιτία για τα μικρά και μεγάλα της ζωής. Κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου σε αυτή τη νέα στροφή να κρατήσω τα θετικά και να ψάχνω αφορμές. Κάπως έτσι έκλεισε ένας κύκλος, λίγα λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα στη γραμμή του τερματισμού.
Φτάνοντας στην Πάτρα, ξημέρωμα μιας άλλης μέρας, μιας νέας εποχής, ξεπρόβαλε και πάλι ο ξανθός κύκνος, εκείνος ο σπάνιος της Θεσσαλονίκης, που φυλάει μέσα του τα όμορφα κι ανομολόγητα -ως τα χτες- θέλω. Διακριτικά πανταχού παρών, καμαρωτός και περήφανος, μου έκλεισε το μάτι με νόημα και φτερούγισε χαμογελώντας προς τα καλύτερα που έρχονται.
ΥΓ1 Αν πρέπει να κρατήσω κάτι από τον κύκλο που έκλεισε στις αποσκευές μου για τα ταξίδια που έρχονται, αυτό είναι η πίστη, ανέκαθεν ζωοδότρα και παραγωγική σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής…
http://www.youtube.com/watch?v=eZQyVUTcpM4
ΥΓ2 Στο 41ο χλμ άρχισε να δύει ο ήλιος. Σκαρφαλωμένος στην τελευταία κορφή της κούρσας, οι τελευταίες πινελιές του ήλιου χάιδευαν το πρόσωπό μου και χάριζαν στον ουρανό πορτοκαλοκόκκινες ανταύγειες, δεμένες αρμονικά με το πράσινο των ελατοσκέπαστων κορυφών. Το κινητό έσπασε για λίγο τη σιωπή κι ο ήχος αυτού του κομματιού έντυσε μουσικά τη συγκίνηση από τη μαγεία της στιγμής, λέγοντας δι’ ευχών και φέρνοντας τη νέα εποχή…τελικά ο Θεός είναι μεθ’ ημών…
http://www.youtube.com/watch?v=9uj1mD0w7Ww&feature=related
ΥΓ3 Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο κι όλα μοιάζουν να κινούνται τελευταία με κλωστές ενορχηστρωμένες καρμικά, σε αυτό τον αγώνα φορούσα το νούμερο 10. Αφιερωμένος λοιπόν αυτός ο αγώνας σε όλους εκείνους που μου στάθηκαν σαν το 10 το καλό, με βοήθησαν να βρω την άκρη της κλωστής σε ένα πρωτόγνωρο κουβάρι και μου χάρισαν τη δέουσα Σοφία…
http://www.youtube.com/watch?v=Dz2iJdLu0QA
Θα ήταν αδικία να ξεκινήσω το race report μιας μοναδικής εμπειρίας όπως ο Αέθλιος, στεκόμενος πρωτίστως σε προσωπικά βιώματα κι εικόνες που κέρδισα διανύοντας αυτά τα 62 χλμ. Κι αυτό γιατί ήταν από τις ελάχιστες φορές που αισθανόμουν τόσο πολύ ότι δεν τρέχω μόνος ή μόνο από καπρίτσιο κόντρα σε κάποιον ή κάτι. Τις τελευταίες μέρες βιώνω μια μοναδική «επίθεση» αγάπης από τόσους γύρω μου κι ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που επέλεξα να έχω μαζί μου το κινητό κάθ’ όλη τη διάρκεια της κούρσας, νιώθοντας την παρουσία των δικών μου ανθρώπων σε κάθε βήμα. Δεν θα σταθώ σε κάποιον συγκεκριμένα γιατί ο καθένας χωριστά ήταν ένα μοναδικό κομμάτι του παζλ που έφτιαξε την εικόνα του τερματισμού στο μυαλό μου και υλοποίησε αυτή την προσπάθεια. Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς κι εύχομαι να είμαι γερός για να ανταποδώσω.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, τόσο η απόσταση όσο και το τερέν του αγώνα ήταν πρωτόγνωρα για μένα. Πρώτη φορά πάνω από 50 χλμ, με εναλλαγή χωμάτινων και ασφάλτινων κομματιών, με παπούτσι μεικτών συνθηκών, όλα τούτα συνέθεταν ένα σκηνικό αρκετά απαιτητικό. Ταυτόχρονα όμως η άψογη διοργάνωση και τα απαράμιλλης ομορφιάς τοπία έδιναν το κίνητρο για να συνεχίσεις.
Όπως έχω πει πάμπολλες φορές σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όλοι οι δρομείς δεν πραγματοποιούμε κάτι το επικό κι ηρωικό σε κάθε αγώνα, απλώς έχουμε την ευλογία να κάνουμε το χόμπι μας, πλαισιωμένοι από τα χαμόγελα οικείων προσώπων. Για αυτό και δεν θα μπω στη διαδικασία να περιγράψω τις σκοτεινές ώρες με μια δόση επικολυρισμού προς τέρψη ή εντυπωσιασμό. Άλλωστε σιγά την επίδοση, τι να πουν και τα παιδιά που έτρεξαν στα 180 χλμ. Θα σταθώ μόνο στο ότι είναι μεγάλη τύχη για κάποιον αν μπορεί να ζει τέτοιες στιγμές σε οποιαδήποτε αντίστοιχη δραστηριότητα.
Στον τερματισμό μία από τις εθελόντριες του σταθμού ανεφοδιασμού με ρώτησε γιατί τρέχουμε και τι σκεφτόμαστε τόσες ώρες. Δεν μπορώ να μιλήσω για κανέναν άλλο, μονάχα για μένα. Αυτή τη φορά – είχα κι άφθονο χρόνο άλλωστε- ανάμεσα στα άλλα κατάλαβα πόσο πολλή σημασία έχουν τα πριν και μετά από κάθε κούρσα. Και πόσο πολύ περισσότερο θέλω να τα ζήσω. Κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό ή λάμβανα κάποιο μήνυμα -σταλμένο για να γλυκοτερματίσω- συνειδητοποιούσα πως το τρέξιμο από δω και μπρος θέλω να είναι η αφορμή κι όχι η αιτία για τα μικρά και μεγάλα της ζωής. Κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου σε αυτή τη νέα στροφή να κρατήσω τα θετικά και να ψάχνω αφορμές. Κάπως έτσι έκλεισε ένας κύκλος, λίγα λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα στη γραμμή του τερματισμού.
Φτάνοντας στην Πάτρα, ξημέρωμα μιας άλλης μέρας, μιας νέας εποχής, ξεπρόβαλε και πάλι ο ξανθός κύκνος, εκείνος ο σπάνιος της Θεσσαλονίκης, που φυλάει μέσα του τα όμορφα κι ανομολόγητα -ως τα χτες- θέλω. Διακριτικά πανταχού παρών, καμαρωτός και περήφανος, μου έκλεισε το μάτι με νόημα και φτερούγισε χαμογελώντας προς τα καλύτερα που έρχονται.
ΥΓ1 Αν πρέπει να κρατήσω κάτι από τον κύκλο που έκλεισε στις αποσκευές μου για τα ταξίδια που έρχονται, αυτό είναι η πίστη, ανέκαθεν ζωοδότρα και παραγωγική σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής…
http://www.youtube.com/watch?v=eZQyVUTcpM4
ΥΓ2 Στο 41ο χλμ άρχισε να δύει ο ήλιος. Σκαρφαλωμένος στην τελευταία κορφή της κούρσας, οι τελευταίες πινελιές του ήλιου χάιδευαν το πρόσωπό μου και χάριζαν στον ουρανό πορτοκαλοκόκκινες ανταύγειες, δεμένες αρμονικά με το πράσινο των ελατοσκέπαστων κορυφών. Το κινητό έσπασε για λίγο τη σιωπή κι ο ήχος αυτού του κομματιού έντυσε μουσικά τη συγκίνηση από τη μαγεία της στιγμής, λέγοντας δι’ ευχών και φέρνοντας τη νέα εποχή…τελικά ο Θεός είναι μεθ’ ημών…
http://www.youtube.com/watch?v=9uj1mD0w7Ww&feature=related
ΥΓ3 Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο κι όλα μοιάζουν να κινούνται τελευταία με κλωστές ενορχηστρωμένες καρμικά, σε αυτό τον αγώνα φορούσα το νούμερο 10. Αφιερωμένος λοιπόν αυτός ο αγώνας σε όλους εκείνους που μου στάθηκαν σαν το 10 το καλό, με βοήθησαν να βρω την άκρη της κλωστής σε ένα πρωτόγνωρο κουβάρι και μου χάρισαν τη δέουσα Σοφία…
http://www.youtube.com/watch?v=Dz2iJdLu0QA
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης είναι φιλόλογος και αγαπάει το τρέξιμο. Με 10 μαραθώνιους, έναν εξάωρο, δυο 50χιλιομέτρων αγώνες και ένας Θεός ξέρει πόσους μικρότερους, έτρεξε στις 18 Μαΐου τα 62 χιλιόμετρα του "Αέθλιου" .
Στο http://marathon.yooblog.gr/ γράφει για την μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ακουμπάνε την ψυχή μας.
Στο http://marathon.yooblog.gr/ γράφει για την μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ακουμπάνε την ψυχή μας.