Από δρομέας θεατής και από θεατής δρομέας
Η Άντζελα Τερζή, γράφει για την δύναμη που δίνουν οι θεατές των αγώνων δρόμου, με το χειροκρότημα τους, τα "μπράβο" τους και τις μικρές ατάκες εμψύχωσης. Στον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης, μαζί με τρεις φίλους της, "επέστρεψαν" λίγη από τη δύναμη που έχουν πάρει κατά καιρούς.
Ανέκαθεν θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχω για την υγεία μου. Από μικρή με παρότρυνε ο πατέρας μου και έτσι έχω αναμνήσεις από το σχολείο στην Αμερική όπου πήγα δημοτικό, αργότερα από διαδρομές στο χωριό και σαν ενήλικη στo άλσος της πρώτης μου γειτονιάς όταν μετακόμισα στην Αθήνα και από τον διάδρομο του γυμναστηρίου. Κάποια μέρα το 2007 στο γυμναστήριο είδα μια αφίσα της Κλασικής για τα 10χλμ και αποφάσισα να το τολμήσω. Είχα από την αρχή την υποστήριξη των φίλων μου που για μήνες άκουγαν καθημερινά σχεδόν το πρόγραμμά μου. Πρόγραμμά; Εβδομαδιαία αύξηση χρόνου τρεξίματος με έναν σταθερό αργό ρυθμό καθώς δεν γνώριζα ούτε από προπονήσεις, ούτε άλλους δρομείς, ούτε για τα εξειδικευμένα ρολόγια που μετρούσαν την απόσταση. Μετρούσα στροφές στο γήπεδο και υπολόγιζα πρόχειρα τα χαριτωμένα «κατορθώματά» μου. Φυσικά οι φίλοι αυτοί ήταν στον τερματισμό μου στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο και όταν πήγαμε όλοι για καφέ μετά στο Θησείο να γιορτάσουμε έβλεπα τη χαρά στα πρόσωπά τους και χαιρόμουν διπλά.
Την επόμενη χρονιά οι φίλοι με περίμεναν ξανά αλλά αυτή τη φορά για τον τερματισμό του Μαραθωνίου. Μάλιστα ακόμα γελάω θυμούμενη τη μία μου φίλη που έτρεχε από το αεροδρόμιο με την τεράστια βαλίτσα της για να προφτάσει να με δει (αφού είχε αλλάξει και το εισιτήριό της για να προλάβει). Γλυκές πολύτιμες κινήσεις μα καθόλου δεδομένες μεταξύ φίλων. Μια άλλη φίλη δεν ήθελε να είναι στον τερματισμό, μα στη διαδρομή. Μια εβδομάδα νωρίτερα, μου είχε στείλει δυο τραγούδια που πίστευε θα μου έδιναν ρυθμό στον αγώνα. Όταν την είδα μπροστά από το Μέγαρο Μουσικής και της φώναξα «τα κατάφερα, τα κατάφερα αλλά δεν μπορώ άλλο» μου φωνάζει «είναι δυο τραγούδια απόσταση μπροστά σου». Τι ήταν να το πει, προχώρησα το mp3 στα δικά της τραγούδια και όντως σε δυο τραγούδια απόσταση βρήκα τον εαυτό μου να κατηφορίζω την Ηρώδου Αττικού.
Ανέκαθεν θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχω για την υγεία μου. Από μικρή με παρότρυνε ο πατέρας μου και έτσι έχω αναμνήσεις από το σχολείο στην Αμερική όπου πήγα δημοτικό, αργότερα από διαδρομές στο χωριό και σαν ενήλικη στo άλσος της πρώτης μου γειτονιάς όταν μετακόμισα στην Αθήνα και από τον διάδρομο του γυμναστηρίου. Κάποια μέρα το 2007 στο γυμναστήριο είδα μια αφίσα της Κλασικής για τα 10χλμ και αποφάσισα να το τολμήσω. Είχα από την αρχή την υποστήριξη των φίλων μου που για μήνες άκουγαν καθημερινά σχεδόν το πρόγραμμά μου. Πρόγραμμά; Εβδομαδιαία αύξηση χρόνου τρεξίματος με έναν σταθερό αργό ρυθμό καθώς δεν γνώριζα ούτε από προπονήσεις, ούτε άλλους δρομείς, ούτε για τα εξειδικευμένα ρολόγια που μετρούσαν την απόσταση. Μετρούσα στροφές στο γήπεδο και υπολόγιζα πρόχειρα τα χαριτωμένα «κατορθώματά» μου. Φυσικά οι φίλοι αυτοί ήταν στον τερματισμό μου στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο και όταν πήγαμε όλοι για καφέ μετά στο Θησείο να γιορτάσουμε έβλεπα τη χαρά στα πρόσωπά τους και χαιρόμουν διπλά.
Την επόμενη χρονιά οι φίλοι με περίμεναν ξανά αλλά αυτή τη φορά για τον τερματισμό του Μαραθωνίου. Μάλιστα ακόμα γελάω θυμούμενη τη μία μου φίλη που έτρεχε από το αεροδρόμιο με την τεράστια βαλίτσα της για να προφτάσει να με δει (αφού είχε αλλάξει και το εισιτήριό της για να προλάβει). Γλυκές πολύτιμες κινήσεις μα καθόλου δεδομένες μεταξύ φίλων. Μια άλλη φίλη δεν ήθελε να είναι στον τερματισμό, μα στη διαδρομή. Μια εβδομάδα νωρίτερα, μου είχε στείλει δυο τραγούδια που πίστευε θα μου έδιναν ρυθμό στον αγώνα. Όταν την είδα μπροστά από το Μέγαρο Μουσικής και της φώναξα «τα κατάφερα, τα κατάφερα αλλά δεν μπορώ άλλο» μου φωνάζει «είναι δυο τραγούδια απόσταση μπροστά σου». Τι ήταν να το πει, προχώρησα το mp3 στα δικά της τραγούδια και όντως σε δυο τραγούδια απόσταση βρήκα τον εαυτό μου να κατηφορίζω την Ηρώδου Αττικού.
Πώς να ξεχάσω λοιπόν τη σημασία της παρουσίας φίλων στη διαδρομή και τον τερματισμό; Υπήρξα τυχερή. Είχα τόσο στην αρχή όσο και στη συνέχεια των αγώνων μου την παρουσία φίλων που πάντα με παρότρυναν, με ανέβαζαν, με έσπρωχναν στην απόσταση μπροστά με κάποιο μαγικό τρόπο που μόνο όταν το έζησα κι εγώ από την πλευρά του θεατή μπόρεσα να το καταλάβω στα πρόσωπα των δρομέων.
Φέτος μια παρέα τεσσάρων φίλων και εθελοντών της Φλόγας αποφασίσαμε μετά τον δικό μας ορεινό αγώνα στη Σφενδάμη να αξιοποιήσουμε την επόμενη μέρα του αγώνα και το ταξίδι μας στη Βόρεια Ελλάδα για να σταθούμε δίπλα σε μια μικρούλα φίλη μας που θα έτρεχε τον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης "Μέγας Αλέξανδρος". Τρέχανε πολλοί φίλοι και γνωστοί και θα ήταν μια ευκαιρία να ανταποδώσουμε κι εμείς μια φορά την θετική ενέργεια που κατά καιρούς είχαμε εισπράξει όλοι μας σε αγώνες. Και μόνο η σκέψη ότι θα μας συναντούσε η φίλη μας κάπου στη διαδρομή θα της έδινε δύναμη για να φτάσει εκεί με καλή διάθεση και δίχως τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που επιφέρει συχνά ένας μαραθώνιος.
Οργανωθήκαμε, μελετήσαμε τη διαδρομή, φορέσαμε ίδια μπλουζάκια, προμηθευτήκαμε μικρά τυμπανάκια από κατάστημα παιχνιδιών και με λιγοστά έξοδα αλλά εφοδιασμένοι με την πλουσιότερη διάθεση σταθήκαμε στη διαδρομή να υποδεχτούμε όλους τους μαραθωνοδρόμους που πάλευαν τη μέρα εκείνη με τα χιλιόμετρα, τη ζέστη, τους προσωπικούς τους στόχους αλλά και τους προσωπικούς τους σκοπέλους. |
Ήταν μια απίστευτη εμπειρία που μου δίδαξε πολλά τόσο για την ψυχολογία των δρομέων, όσο και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Αναγνώρισα στα πρόσωπα πολλών που περνούσαν δικές μου αντιδράσεις και συμπεριφορές, την σωματική κατάπτωση που έχω νιώσει, τα παιχνίδια του νου σε ανύποπτα σημεία μιας διαδρομής, την ελπίδα που έχω εισπράξει ακόμα και από αγνώστους, χαμόγελα που έχω δεχτεί και έχω ανταποδώσει όταν πίστευα πως δεν είχα ενέργεια ούτε για να ανασάνω. Κι όμως η ενέργεια υπάρχει…. αρκεί να υπάρχει ένας καθρέφτης μπροστά σου να την «εντοπίσει» και να τη βγάλει, σαν να βγάζει το φοβισμένο ζωάκι από την κρυψώνα του. Και με τον καιρό γίνεσαι πιο ικανός στο να γίνεσαι ο ίδιος ο καθρέφτης σου.
Επί δυο ώρες ήμασταν εκεί να χοροπηδάμε, να χτυπάμε τα τυμπανάκια και να φωνάζουμε τα ονόματα όσων γνωρίζαμε. Για όσους δεν γνωρίζαμε αναγνωρίζαμε από τα μπλουζάκια κάποιον σύλλογο ή κάποια πόλη καταγωγής και τα φωνάζαμε αντίστοιχα. Κάποιους τους πειράζαμε χαριτολογώντας και βλέπαμε πόσο καλοδεχούμενα ήταν τα σχόλιά μας στην προσπάθειά τους. Για τον καθένα είχαμε και από κάτι, μια ευχή, μια παρότρυνση, μια κουβέντα που σε οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες δεν θα είχαν καμία σπουδαία σημασία, αλλά την ημέρα και ώρα εκείνη στο χιλιόμετρο εκείνο σήμαινε για πολλούς πολλά. Και ξέρω πως και για εμένα θα συνέβαινε το ίδιο.
Είδαμε δρομείς να περνάνε γρήγορα από μπροστά μας και προσηλωμένοι στο στόχο να σηκώνουν συνθηματικά ελάχιστα το δάχτυλο σαν ένδειξη ευχαριστίας. |
Είδαμε από μακριά δρομείς να περπατάνε, βάζαμε στόχο να τους κάνουμε να τρέξουν και όντως περνούσαν από μπροστά μας τρέχοντας. Παρακολουθώντας μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μας βλέπαμε ότι δεν σταμάτησαν να τρέχουν. Η ενέργεια υπήρχε… ήταν μονάχα θέμα λίγης εξατομικευμένης παρότρυνσης.
Είδαμε δρομέα να περπατάει, να τον πλησιάζει άγνωστός του δρομέας που έτρεχε να τον παροτρύνει και να τον παίρνει μαζί του. Το μεγαλείο του δρομικού μοιράσματος που ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι μου προκαλεί συγκίνηση.
Είδαμε δρομείς θυμωμένους με τον καιρό και τη διοργάνωση που δεν είχε περισσότερους σταθμούς. Αλλά ξέρω δεν ήταν οι ίδιοι που μιλούσαν αλλά η κούρασή τους. |
η ενέργεια υπάρχει ….
|
Είδαμε δρομείς που αναπροσάρμοζαν τους αρχικούς χρονικούς στόχους λόγω ζέστης και αντί να τα παρατήσουν απλά να διασκεδάζουν τον μαραθώνιο μέχρι να τερματίσουν. Γιατί η αλήθεια είναι πως ένας τερματισμός μαραθωνίου δεν είναι ποτέ μικρή υπόθεση!
Είδαμε ζευγάρια να τρέχουν μαζί και ζευγάρια να περπατούν μαζί. Σύντροφοι στη ζωή σε όλες τις πτυχές αυτής.
Είδαμε άτομα με ειδικές ανάγκες να δίνουν το δικό τους αγώνα, και η παρουσία μας εκεί να είναι η μαρτυρία πως το μήνυμά τους το πέρασαν.
Είδαμε ζευγάρια να τρέχουν μαζί και ζευγάρια να περπατούν μαζί. Σύντροφοι στη ζωή σε όλες τις πτυχές αυτής.
Είδαμε άτομα με ειδικές ανάγκες να δίνουν το δικό τους αγώνα, και η παρουσία μας εκεί να είναι η μαρτυρία πως το μήνυμά τους το πέρασαν.
Είδαμε άτομα που απομονωμένοι στη μοναξιά των μονότονων χιλιομέτρων μόλις μας είδαν χοροπηδούσαν και γιόρταζαν την επιστροφή τους στον πολιτισμό.
Είδαμε άτομα με την απόγνωση στο πρόσωπό τους που η παρουσία μας δυστυχώς δεν ήταν αρκετή να την ελαφρύνει. Είδαμε άτομα να μας ζητάνε με πόνο πόση απόσταση τους έμενε ακόμα και να είναι σε θέση να πιστέψουν ότι θα τους λέγαμε τη στιγμή εκείνη, απλά γιατί είχαν μεγάλη ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι για να συνεχίσουν. Και ήρθε η στιγμή που πέρασε και η μικρούλα μας φίλη που έτρεχε μόλις τον δεύτερό της μαραθώνιο. Ήξερα περίπου πως ένιωθε γιατί κάπως έτσι περίμενα κι εγώ να φτάσω το 2009 στο Μέγαρο Μουσικής και να δω τη φίλη μου. Και ήξερα ότι ο τερματισμός της ήταν απλά μια απόσταση δυο τραγουδιών. Συναντώντας όλους τους φίλους και γνωστούς μετά τον τερματισμό τους, ακούσαμε πολλές ιστορίες για το δικό τους βίωμα από την πλευρά του δρομέα που πέρασε από δίπλα μας. Όλες θετικές. Ακόμα και μετά από μέρες όταν ανεβάσαμε κάποιες φωτογραφίες στο facebook, δεχτήκαμε μηνύματα από άτομα που δεν γνωρίζαμε αλλά μας βρήκαν για να μας ευχαριστήσουν γι αυτό που κάναμε. Στην επιστροφή για Αθήνα οι τέσσερίς μας συζητώντας την εμπειρία μας συμφωνήσαμε πως από εδώ και πέρα είναι επιθυμητό να είμαστε παρομοίως θεατές σε κάποιους αγώνες. Τόσο για τη χαρά και δύναμη που δίνουμε αλλά όσο και για αυτό που εισπράττουμε κι εμείς. Και όπως ισχύει σε όλους τους τομείς της ζωής, ότι δίνεις πάντα σου επιστρέφεται κάποια στιγμή, κι ας αργεί καμιά φορά. Μου πήρε έξι χρόνια για να γίνω από δρομέας θεατής, αλλά τώρα που έγινα ξανά δρομέας από θεατής, έχω πολλά ακόμα να επιστρέψω! Ήδη έχω κλείσει ρεζερβέ τη θέση του θεατή στον επόμενο μαραθώνιο της Αθήνας… |