_Καμιά φορά...
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης ... σκέφτεται και γράφει στο http://marathon.yooblog.gr/
Κάνει κρύο…«Η Ελλάδα στην κατάψυξη», φωνασκεί με αυταρέσκεια κι αρκετές πινελιές ξεβαμμένης μπογιάς χιλιοειπωμένων κλισέ ο ταλαίπωρος δημοσιογράφος που έχει βγει live στις προκατασκευασμένες ειδήσεις των 8. Ο αέρας παίρνει τη φράση και την ταξιδεύει ως τις χιονοσκέπαστες πλαγιές του αττικού βουνού, που λαβωμένο από την ανοησία της οικοπεδοποίησης, πασχίζει να κρατήσει τα λευκά του πέπλα να μην πνίξουν τα τσιμεντένια τερατουργήματα της μεγαλούπολης.
Καθώς είμαι έτοιμος να κλείσω το χαζοκούτι –άλλωστε δεν με νοιάζει να δω τους εθνοπατέρες μας να διαγκωνίζονται για το ποιος μας έχει σώσει περισσότερο από την, ηθική κυρίως, απαξίωση- το πλάνο αποτυπώνει μια στιγμή ζωής. Κάποιος τρέχει, κόντρα στον άνεμο, κουκουλωμένος στο fluid αντιανεμικό του, αργά αλλά σταθερά πασχίζει να ανέβει την απότομη πλαγιά. Η live σύνδεση τελειώνει κι ο φίλος μας φεύγει από το πλάνο, συνεχίζοντας το δύσκολο δρόμο του…
Πάνω που λες πως όλα είναι μαύρα, πάνω που δεν ξέρεις από πού να πιαστείς για να πας παρακάτω, όταν όλοι κι όλα συνθλίβονται, έρχονται τέτοιες εικόνες –έστω κι από σπόντα- να σου θυμίσουν, να σου πουν…Αν αγαπάς, θα βρεις τον τρόπο κι ας πονάει…στην ανηφόρα, στο κρύο, τη ζέστη, τον βοριά, κόντρα σε όλους κι όλα, θα βρεις τον τρόπο…αρκεί να αγαπάς και να μην έχεις παραδώσει τα όπλα αμαχητί…όπως τότε που σουν μικρό παιδί κι όλος ο κόσμος σου ήταν μια δρασκελιά χωρίς αδιέξοδα, φυλακές κι υπεκφυγές…
Την επόμενη φορά που θα κάνει κρύο, αν αγαπάς, βγες έξω, τρέξε, οι δρόμοι του ουρανού σου χαράζονται από τις επιλογές σου, της σιωπηρής αποδοχής ή του βροντερού παρών…εσύ αποφασίζεις…
ΥΓ Ξέρεις εσύ…
Κάνει κρύο…«Η Ελλάδα στην κατάψυξη», φωνασκεί με αυταρέσκεια κι αρκετές πινελιές ξεβαμμένης μπογιάς χιλιοειπωμένων κλισέ ο ταλαίπωρος δημοσιογράφος που έχει βγει live στις προκατασκευασμένες ειδήσεις των 8. Ο αέρας παίρνει τη φράση και την ταξιδεύει ως τις χιονοσκέπαστες πλαγιές του αττικού βουνού, που λαβωμένο από την ανοησία της οικοπεδοποίησης, πασχίζει να κρατήσει τα λευκά του πέπλα να μην πνίξουν τα τσιμεντένια τερατουργήματα της μεγαλούπολης.
Καθώς είμαι έτοιμος να κλείσω το χαζοκούτι –άλλωστε δεν με νοιάζει να δω τους εθνοπατέρες μας να διαγκωνίζονται για το ποιος μας έχει σώσει περισσότερο από την, ηθική κυρίως, απαξίωση- το πλάνο αποτυπώνει μια στιγμή ζωής. Κάποιος τρέχει, κόντρα στον άνεμο, κουκουλωμένος στο fluid αντιανεμικό του, αργά αλλά σταθερά πασχίζει να ανέβει την απότομη πλαγιά. Η live σύνδεση τελειώνει κι ο φίλος μας φεύγει από το πλάνο, συνεχίζοντας το δύσκολο δρόμο του…
Πάνω που λες πως όλα είναι μαύρα, πάνω που δεν ξέρεις από πού να πιαστείς για να πας παρακάτω, όταν όλοι κι όλα συνθλίβονται, έρχονται τέτοιες εικόνες –έστω κι από σπόντα- να σου θυμίσουν, να σου πουν…Αν αγαπάς, θα βρεις τον τρόπο κι ας πονάει…στην ανηφόρα, στο κρύο, τη ζέστη, τον βοριά, κόντρα σε όλους κι όλα, θα βρεις τον τρόπο…αρκεί να αγαπάς και να μην έχεις παραδώσει τα όπλα αμαχητί…όπως τότε που σουν μικρό παιδί κι όλος ο κόσμος σου ήταν μια δρασκελιά χωρίς αδιέξοδα, φυλακές κι υπεκφυγές…
Την επόμενη φορά που θα κάνει κρύο, αν αγαπάς, βγες έξω, τρέξε, οι δρόμοι του ουρανού σου χαράζονται από τις επιλογές σου, της σιωπηρής αποδοχής ή του βροντερού παρών…εσύ αποφασίζεις…
ΥΓ Ξέρεις εσύ…