Μικρά, γαλάζια μυστικά
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης, μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, έτρεξε 2 αγώνες. Το Σάββατο τα 50 χιλιόμετρα στη Ψάθα και την Κυριακή τα 22,5 χιλιόμετρα από τη Ναύπακτο στην Πάτρα. Για τον Δημήτρη, ήταν άλλο ένα στοίχημα και μια καλή προπόνηση για τον μεγαλύτερο στόχο που έχει βάλει και που δεν λέει σε κανέναν...
Πάνε 2 χρόνια από κείνο το πρώτο 50άρι στην Ψάθα. Την τρίτη συνεχόμενη φορά λοιπόν κι ύστερα μάλιστα από ένα 12ωρο νιώθεις πως δεν έχεις να δεις και να ζήσεις πολλά. Αμ πώς, που θα ‘λεγε κι ο Ζήκος. Κάθε κούρσα έχει τα μικρά της μυστικά, αυστηρά προσωπικά, κρυμμένα στο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού της αττικής γης, που μας έκανε τη χάρη μετά τα μπουρίνια των προηγούμενων ημερών να γαληνέψει και να μας χαρίσει ιδανικές σχεδόν συνθήκες.
Από καιρό τώρα με τριβελίζει η σκέψη ενός δυσκολότερου αγώνα κι αυτά τα 73 χλμ του σαββατοκύριακου θέλω να αποτελέσουν πρελούδιο για ό,τι ευελπιστώ να έρθει τους επόμενους μήνες. Δεν είναι εύκολο, θα ναι όμως σίγουρα όμορφο, πλαισιωμένο(ς) από φίλους παλιούς και καλούς, σταθερές αξίες και σημείο αναφοράς όταν το μυαλό θολώνει, καθώς και νέους κι ωραίους, που έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η δρομική κοινότητα μπορεί και ενώνει ψυχές και στόχους.
Για το αγωνιστικό κομμάτι δεν έχω να πω κάτι, πέρα από το ότι μου λείπει ταχύτητα (καλά τα λέει ο κόουτς Τρούπερ, ε ρε λιμανάτο που με περιμένει) και όσο σκέφτομαι τις διαλειμματικές, βγάζω σπιθούρια. Προτιμώ να μιλήσω για τους ανθρώπους που έκαναν μοναδικά στα μάτια μου πράγματα και φυλάω το βλέμμα τους, την αύρα τους για περαιτέρω διερεύνηση. Ευχαριστώ κι από δω τους δρομικούς μου φίλους (συντρέχτη, σπίτι σου έρχεσαι..), τη διοργάνωση σε Ψάθα(Δάσκαλε, υποκλίνομαι…) και Ναύπακτο (παίδες πολύ δυναμικό μπάσιμο στα δρομικά, εύγε), τα τρελοκομεία τους νιούφηδες, τον Κρητίκαρο με τις ρακιές του, το παρεάκι με τις μπύρες μετά το 50άρι (κι όμως, δεν πηρουνιάστηκα…) τη φαμίλια μου και τις υπέροχες μακαρονάδες του δαφνοστεφανωμένου.
ΥΓ1 Βασίλη, μου έδειξες την μπλούζα για τον αδελφό σου και κατάλαβα πως κάποιοι άνθρωποι τρέχουν για πολύ πιο σημαντικά. Σεβασμός με μια λέξη…
ΥΓ2 Αμπιγιέζ μου διαχρονικά εκτός από μοναδική αθλήτρια έχεις αποδείξει πως είσαι σπάνιο παιδί. Φρόντισες πάλι την αμφίεσή μου για τα επόμενα. Σ’ αγαπώ πολύ-πολύ, να το ξέρεις…
ΥΓ3 Αυτό το σ/κ τρέχαμε 3 φίλοι, ο ένας από αυτούς, ο δρομικός μου Διόσκουρος, ο σκοτεινούλης, απέδειξε ότι τελικά υπάρχουν ακόμα πιο τρελοί από μένα, ο άλλος πάλι φρόντιζε από κει πάνω να πάνε όλα καλά…
http://www.youtube.com/watch?v=UGnVazjAwIY
ΥΓ4 Μέτρο το μέτρο, στιγμή τη στιγμή, κάνοντας τα δύσκολα προσιτά κι όμορφα. Στο κυκνάκι μου, παντεπόπτης και σε αυτή την προσπάθεια, πλάι-πλάι…
http://www.youtube.com/watch?v=NQedoh10ExY
Πάνε 2 χρόνια από κείνο το πρώτο 50άρι στην Ψάθα. Την τρίτη συνεχόμενη φορά λοιπόν κι ύστερα μάλιστα από ένα 12ωρο νιώθεις πως δεν έχεις να δεις και να ζήσεις πολλά. Αμ πώς, που θα ‘λεγε κι ο Ζήκος. Κάθε κούρσα έχει τα μικρά της μυστικά, αυστηρά προσωπικά, κρυμμένα στο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού της αττικής γης, που μας έκανε τη χάρη μετά τα μπουρίνια των προηγούμενων ημερών να γαληνέψει και να μας χαρίσει ιδανικές σχεδόν συνθήκες.
Από καιρό τώρα με τριβελίζει η σκέψη ενός δυσκολότερου αγώνα κι αυτά τα 73 χλμ του σαββατοκύριακου θέλω να αποτελέσουν πρελούδιο για ό,τι ευελπιστώ να έρθει τους επόμενους μήνες. Δεν είναι εύκολο, θα ναι όμως σίγουρα όμορφο, πλαισιωμένο(ς) από φίλους παλιούς και καλούς, σταθερές αξίες και σημείο αναφοράς όταν το μυαλό θολώνει, καθώς και νέους κι ωραίους, που έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η δρομική κοινότητα μπορεί και ενώνει ψυχές και στόχους.
Για το αγωνιστικό κομμάτι δεν έχω να πω κάτι, πέρα από το ότι μου λείπει ταχύτητα (καλά τα λέει ο κόουτς Τρούπερ, ε ρε λιμανάτο που με περιμένει) και όσο σκέφτομαι τις διαλειμματικές, βγάζω σπιθούρια. Προτιμώ να μιλήσω για τους ανθρώπους που έκαναν μοναδικά στα μάτια μου πράγματα και φυλάω το βλέμμα τους, την αύρα τους για περαιτέρω διερεύνηση. Ευχαριστώ κι από δω τους δρομικούς μου φίλους (συντρέχτη, σπίτι σου έρχεσαι..), τη διοργάνωση σε Ψάθα(Δάσκαλε, υποκλίνομαι…) και Ναύπακτο (παίδες πολύ δυναμικό μπάσιμο στα δρομικά, εύγε), τα τρελοκομεία τους νιούφηδες, τον Κρητίκαρο με τις ρακιές του, το παρεάκι με τις μπύρες μετά το 50άρι (κι όμως, δεν πηρουνιάστηκα…) τη φαμίλια μου και τις υπέροχες μακαρονάδες του δαφνοστεφανωμένου.
ΥΓ1 Βασίλη, μου έδειξες την μπλούζα για τον αδελφό σου και κατάλαβα πως κάποιοι άνθρωποι τρέχουν για πολύ πιο σημαντικά. Σεβασμός με μια λέξη…
ΥΓ2 Αμπιγιέζ μου διαχρονικά εκτός από μοναδική αθλήτρια έχεις αποδείξει πως είσαι σπάνιο παιδί. Φρόντισες πάλι την αμφίεσή μου για τα επόμενα. Σ’ αγαπώ πολύ-πολύ, να το ξέρεις…
ΥΓ3 Αυτό το σ/κ τρέχαμε 3 φίλοι, ο ένας από αυτούς, ο δρομικός μου Διόσκουρος, ο σκοτεινούλης, απέδειξε ότι τελικά υπάρχουν ακόμα πιο τρελοί από μένα, ο άλλος πάλι φρόντιζε από κει πάνω να πάνε όλα καλά…
http://www.youtube.com/watch?v=UGnVazjAwIY
ΥΓ4 Μέτρο το μέτρο, στιγμή τη στιγμή, κάνοντας τα δύσκολα προσιτά κι όμορφα. Στο κυκνάκι μου, παντεπόπτης και σε αυτή την προσπάθεια, πλάι-πλάι…
http://www.youtube.com/watch?v=NQedoh10ExY
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης είναι φιλόλογος και αγαπάει το τρέξιμο. Με 10 μαραθώνιους, έναν εξάωρο, δυο 50χιλιομέτρων αγώνες και ένας Θεός ξέρει πόσους μικρότερους, έτρεξε στις 18 Μαΐου τα 62 χιλιόμετρα του "Αέθλιου" και στις 8 Δεκεμβρίου του 2012 έτρεξε στον αγώνα των 12 ωρών στα Μέγαρα.
Στο http://marathon.yooblog.gr/ γράφει για την μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ακουμπάνε την ψυχή μας.
Στο http://marathon.yooblog.gr/ γράφει για την μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ακουμπάνε την ψυχή μας.