Tρία δάχτυλα υψωμένα
Stay hungry, stay foolish
Τελευταίο τεύχος του The Whole Earth Catalog, η φράση στην τελευταία σελίδα, κάτω από μια φωτογραφία επαρχιακού δρόμου το πρωί. Έτσι έκλεισε τον λόγο του ο Steve Jobs, το 2005, σε τελετή αποφοίτησης στο Stanford. Έτσι έκλεισα κι εγώ την δρομική μου ανασκόπηση του 2013 στο dailymile.
9ος Διεθνής Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος 2014
Η Δευτέρα μετά τον Μαραθώνιο της Μεσσήνης ήταν η πρώτη μέρα της πιο παράξενης δρομικά εβδομάδας στη ζωή μου. Έχω ήδη κάνει 2 Μαραθωνίους μέσα σε 8 μέρες, μεγάλο κατόρθωμα για τα δεδομένα μου, θα έπρεπε να έχω χαλαρώσει και να το πανηγυρίζω, αλλά ο στόχος είναι «τριπλός». Δεν είναι Ναύπλιο-Μεσσήνη. Είναι Ναύπλιο-Μεσσήνη-Θεσσαλονίκη. Ο πήχης είναι πολύ ψηλά, έχω απλώς ολοκληρώσει τα 2/3 μιας τεράστιας προσπάθειας. Τώρα αισθάνομαι στην τελική ευθεία, δεν υπάρχει πισωγύρισμα, δεν θέλω να υπάρχει πισωγύρισμα. Σαν να μην έχω καταφέρει τίποτα.
Ξεκούραση και οι ετοιμασίες, για τρίτη φορά. Κλείνω αεροπορικά εισιτήρια, δεν ήθελα να τα κλείσω πιο νωρίς. Οι μέρες περνούν, οι σκέψεις από το μυαλό μου πολλές. Αυτοπεποίθηση, όχι αλαζονεία, λίγος φόβος και συναισθήματα παράξενα. Ακόμα και όσοι (σχεδόν όλοι…) ήταν σφόδρα αντίθετοι, αναγνωρίζουν ότι θα σταθώ στην εκκίνηση στην Πέλλα. Ή, απλά, δεν προσπαθούν, πλέον, να με μεταπείσουν.
Μόνο ένας πίστεψε σε μένα από την πρώτη στιγμή.
Τελευταίο τεύχος του The Whole Earth Catalog, η φράση στην τελευταία σελίδα, κάτω από μια φωτογραφία επαρχιακού δρόμου το πρωί. Έτσι έκλεισε τον λόγο του ο Steve Jobs, το 2005, σε τελετή αποφοίτησης στο Stanford. Έτσι έκλεισα κι εγώ την δρομική μου ανασκόπηση του 2013 στο dailymile.
9ος Διεθνής Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος 2014
Η Δευτέρα μετά τον Μαραθώνιο της Μεσσήνης ήταν η πρώτη μέρα της πιο παράξενης δρομικά εβδομάδας στη ζωή μου. Έχω ήδη κάνει 2 Μαραθωνίους μέσα σε 8 μέρες, μεγάλο κατόρθωμα για τα δεδομένα μου, θα έπρεπε να έχω χαλαρώσει και να το πανηγυρίζω, αλλά ο στόχος είναι «τριπλός». Δεν είναι Ναύπλιο-Μεσσήνη. Είναι Ναύπλιο-Μεσσήνη-Θεσσαλονίκη. Ο πήχης είναι πολύ ψηλά, έχω απλώς ολοκληρώσει τα 2/3 μιας τεράστιας προσπάθειας. Τώρα αισθάνομαι στην τελική ευθεία, δεν υπάρχει πισωγύρισμα, δεν θέλω να υπάρχει πισωγύρισμα. Σαν να μην έχω καταφέρει τίποτα.
Ξεκούραση και οι ετοιμασίες, για τρίτη φορά. Κλείνω αεροπορικά εισιτήρια, δεν ήθελα να τα κλείσω πιο νωρίς. Οι μέρες περνούν, οι σκέψεις από το μυαλό μου πολλές. Αυτοπεποίθηση, όχι αλαζονεία, λίγος φόβος και συναισθήματα παράξενα. Ακόμα και όσοι (σχεδόν όλοι…) ήταν σφόδρα αντίθετοι, αναγνωρίζουν ότι θα σταθώ στην εκκίνηση στην Πέλλα. Ή, απλά, δεν προσπαθούν, πλέον, να με μεταπείσουν.
Μόνο ένας πίστεψε σε μένα από την πρώτη στιγμή.
Παρασκευή βράδυ, ετοιμασίες, Σάββατο στο αεροδρόμιο. Ξεκινάμε, οι μηχανές πιάνουν στοιχεία, ξαφνικά σταματούν, η απογείωση ματαιώνεται. Ωραία αρχή για το ταξίδι, σκέφτομαι χαμογελώντας, για να δούμε τώρα τι ώρα θα φτάσουμε. Ευτυχώς μεταφερόμαστε σε άλλο αεροπλάνο tail-to-tail και απογειωνόμαστε, κανονικά αυτή τη φορά.
Θεσσαλονίκη. Κάθε κομμάτι του ταξιδιού με φέρνει πιο κοντά στο τέλος του. Όπως και πέρυσι, το τέλος ελπίζω να είναι στον Λευκό Πύργο. Μέρα ζεστή και υγρή, ήλιος. Στο ταξί για το ξενοδοχείο κουβέντα με τον ΣπύροΚ, έχουμε συναντηθεί και αλλού, θα είναι ο πρώτος του Μαραθώνιος. Εγκατάσταση στο ξενοδοχείο και στην έκθεση για τα νούμερα. Λευκός Πύργος, θέλω να τον δω την επόμενη μέρα τερματίζοντας. Φίλοι και γνωστοί, δρομείς που βλέπω σπάνια, κουβέντες, γέλια, φωτογραφίες, ωραίες αυτές. Παίρνω τον αριθμό της ΒάσωςΠ, την περιμένω και της τον δίνω, όπως στο Ναύπλιο. |
42.195 και στον Λευκό Πύργο. Μέσα στην ίδια στιγμή
|
Σουβλάκι με γύρο που το ζητώ ως πίτα με γύρο, έχω μάθει χρόνια τώρα να το ζητώ έτσι στη Μπασκετομάνα! Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ξεκούραση.
Το περίεργο άγχος είναι εκεί. Διαφορετικό από κάθε άλλη φορά πριν από Μαραθώνιο. Όχι έντονο, μέσα σε ένα περίεργο μίγμα ηρεμίας και χαράς, πρωτόγνωρα δρομικά συναισθήματα, δύσκολο να γίνουν ξεκάθαρα, πιο δύσκολο να περιγραφούν. Για ελάχιστες στιγμές ο φόβος εμφανίζεται και αισθάνομαι εγκλωβισμένος. Αμέσως εξαφανίζεται. Ήρθα γιατί το θέλω και θα τα καταφέρω.
Το περίεργο άγχος είναι εκεί. Διαφορετικό από κάθε άλλη φορά πριν από Μαραθώνιο. Όχι έντονο, μέσα σε ένα περίεργο μίγμα ηρεμίας και χαράς, πρωτόγνωρα δρομικά συναισθήματα, δύσκολο να γίνουν ξεκάθαρα, πιο δύσκολο να περιγραφούν. Για ελάχιστες στιγμές ο φόβος εμφανίζεται και αισθάνομαι εγκλωβισμένος. Αμέσως εξαφανίζεται. Ήρθα γιατί το θέλω και θα τα καταφέρω.
Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο στίχος του τραγουδιού στο μυαλό μου. Κανονίζουμε με τη ΧριστίναΡ, την ΚατερίναΡ, τον Κωνσταντίνο, τον ΦώτηΤ και την Αναστασία να φάμε στις 7 Thalasses. Τηλεφωνήματα σε φίλους, ο ΆγιςΠ φωτογραφίζει το nickname μου σε graffiti στην Πλατεία Αριστοτέλους, με τον ΚώσταΚ και τον Διονύση θα τρέξουν όλοι μαζί για να κάνει ο ΓιώργοςΚ personal best, επισφράγισμα δυνατής φιλίας. Θα τα καταφέρουν.
Ωραία μακαρονάδα, πολύ μπλα μπλα, σκέψεις για τον καιρό και επιστροφή. Με τον Φώτη δίνουμε ραντεβού 5:30 το πρωί για να πάμε στα πούλμαν, στον Λευκό Πύργο.
Για τρίτο συνεχόμενο Σάββατο. Ετοιμάζομαι για ύπνο σε ένα ξενοδοχείο, νωρίς. Φτιάχνω το bib στη φανέλλα της Βραζιλίας, θα είναι ο τελευταίος της αγώνας αύριο, αν τερματίσω θα αποσυρθεί μετά από 3 Μαραθωνίους. Η συνηθισμένη ρουτίνα, τα ρούχα μου όλα έτοιμα σε μια πολυθρόνα, στις τσέπες τα …πάντα, παπούτσια, κάλτσες, η τσάντα που θα πάρω μαζί μου. Για μια στιγμή σαν να βαρέθηκα, σαν να πεθύμησα έναν σαββατιάτικο ύπνο χωρίς πρωινό ξύπνημα και Μαραθώνιο. Έφυγε η παράξενη σκέψη αυτή όσο γρήγορα ήρθε. Ξυπνητήρι του κινητού και υπηρεσία αφύπνισης του ξενοδοχείου, 4:50, όπως και πέρυσι.
Κυριακή 6 Απριλίου 2014
Ξύπνημα και πετάγομαι από το κρεβάτι. Κρύο ντουζάκι και η διάθεση στα ύψη. Ετοιμάζομαι και κατεβαίνω. Στους δρόμους νεαρόκοσμος, αγοράκια και κολασμένα κοριτσάκια στο τέλος της νυχτερινής τους διασκέδασης. Κάποιοι ξέρουν με ρωτάνε και μου εύχονται καλή επιτυχία. Κάποιοι άλλοι με κοιτάζουν περίεργα. Συναντώ άλλους δρομείς, τηλέφωνα, έρχεται και ο Φώτης, κατεβαίνουμε μαζί. Πούλμαν, πολύς κόσμος, νύχτα, ξεκινάμε.
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο στίχος του τραγουδιού στο μυαλό μου. Κανονίζουμε με τη ΧριστίναΡ, την ΚατερίναΡ, τον Κωνσταντίνο, τον ΦώτηΤ και την Αναστασία να φάμε στις 7 Thalasses. Τηλεφωνήματα σε φίλους, ο ΆγιςΠ φωτογραφίζει το nickname μου σε graffiti στην Πλατεία Αριστοτέλους, με τον ΚώσταΚ και τον Διονύση θα τρέξουν όλοι μαζί για να κάνει ο ΓιώργοςΚ personal best, επισφράγισμα δυνατής φιλίας. Θα τα καταφέρουν.
Ωραία μακαρονάδα, πολύ μπλα μπλα, σκέψεις για τον καιρό και επιστροφή. Με τον Φώτη δίνουμε ραντεβού 5:30 το πρωί για να πάμε στα πούλμαν, στον Λευκό Πύργο.
Για τρίτο συνεχόμενο Σάββατο. Ετοιμάζομαι για ύπνο σε ένα ξενοδοχείο, νωρίς. Φτιάχνω το bib στη φανέλλα της Βραζιλίας, θα είναι ο τελευταίος της αγώνας αύριο, αν τερματίσω θα αποσυρθεί μετά από 3 Μαραθωνίους. Η συνηθισμένη ρουτίνα, τα ρούχα μου όλα έτοιμα σε μια πολυθρόνα, στις τσέπες τα …πάντα, παπούτσια, κάλτσες, η τσάντα που θα πάρω μαζί μου. Για μια στιγμή σαν να βαρέθηκα, σαν να πεθύμησα έναν σαββατιάτικο ύπνο χωρίς πρωινό ξύπνημα και Μαραθώνιο. Έφυγε η παράξενη σκέψη αυτή όσο γρήγορα ήρθε. Ξυπνητήρι του κινητού και υπηρεσία αφύπνισης του ξενοδοχείου, 4:50, όπως και πέρυσι.
Κυριακή 6 Απριλίου 2014
Ξύπνημα και πετάγομαι από το κρεβάτι. Κρύο ντουζάκι και η διάθεση στα ύψη. Ετοιμάζομαι και κατεβαίνω. Στους δρόμους νεαρόκοσμος, αγοράκια και κολασμένα κοριτσάκια στο τέλος της νυχτερινής τους διασκέδασης. Κάποιοι ξέρουν με ρωτάνε και μου εύχονται καλή επιτυχία. Κάποιοι άλλοι με κοιτάζουν περίεργα. Συναντώ άλλους δρομείς, τηλέφωνα, έρχεται και ο Φώτης, κατεβαίνουμε μαζί. Πούλμαν, πολύς κόσμος, νύχτα, ξεκινάμε.
Μόλις βγαίνουμε από την πόλη, ο καιρός χαλάει. Σύννεφα και αναρωτιέμαι αν θέλω πραγματικά να βρέξει. Δεν θέλω αλλά θα ξεκινήσω ό,τι και να γίνει. Αγχώνομαι βλέποντας τους υαλοκαθαριστήρες του πούλμαν να δουλεύουν, το νερό στους δρόμους, ο Φώτης κοιμάται. Πλησιάζουμε και δεν στρίβει δεξιά ο οδηγός στα φανάρια, μερικοί το καταλαβαίνουμε και του το λέμε, περνάει έναν μικρό χείμαρρο μέσα στον δρόμο, αναστροφή.
Για δεύτερη φορά δεν φτάνουμε «με τη μία» στον προορισμό μας, αεροπλάνο και πούλμαν. Τρίτη δεν θα υπάρξει, δεν γίνεται να χάσω τον δρόμο σε έναν Μαραθώνιο, πολύ περισσότερο όταν τον έχω ξανακάνει.
Κατεβαίνουμε, ξημερώνει, ψιλόβροχο. Βρίσκω γνωστούς στο στέγαστρο μιας ψησταριάς, βρέχει. Ετοιμαζόμαστε, ο ΓιάννηςΜ τρώει μαζί μου αυτά που τρώω κι εγώ, παξιμάδια, μαύρη σοκολάτα, λίγη Coca Cola. Όλες οι απαραίτητες προετοιμασίες έγιναν, βγαίνω για βόλτα, η βροχή με μικρή ή μεγάλη ένταση συνεχίζεται.
Βρίσκω τον ΑργύρηΚ, ο αδερφός του τρέχει τον πρώτο του Μαραθώνιο, φωτογραφιζόμαστε στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συναντώ κόσμο, η ώρα φτάνει, προσμονή…
Για δεύτερη φορά δεν φτάνουμε «με τη μία» στον προορισμό μας, αεροπλάνο και πούλμαν. Τρίτη δεν θα υπάρξει, δεν γίνεται να χάσω τον δρόμο σε έναν Μαραθώνιο, πολύ περισσότερο όταν τον έχω ξανακάνει.
Κατεβαίνουμε, ξημερώνει, ψιλόβροχο. Βρίσκω γνωστούς στο στέγαστρο μιας ψησταριάς, βρέχει. Ετοιμαζόμαστε, ο ΓιάννηςΜ τρώει μαζί μου αυτά που τρώω κι εγώ, παξιμάδια, μαύρη σοκολάτα, λίγη Coca Cola. Όλες οι απαραίτητες προετοιμασίες έγιναν, βγαίνω για βόλτα, η βροχή με μικρή ή μεγάλη ένταση συνεχίζεται.
Βρίσκω τον ΑργύρηΚ, ο αδερφός του τρέχει τον πρώτο του Μαραθώνιο, φωτογραφιζόμαστε στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συναντώ κόσμο, η ώρα φτάνει, προσμονή…
Εκκίνηση
Βρίσκομαι σχετικά μπροστά μέσα στο μπλοκ, οκ, θα με περάσουν και έτσι θα δω γνωστούς, σκέφτομαι. Δεν βρέχει οπότε το μόνο που θέλω είναι να μην βγάλει ήλιο και τρέχουμε σε συνθήκες σάουνας. Μπαμ και ξεκινάμε, άντε, 42.195 και στον Λευκό Πύργο. Μέσα στην ίδια στιγμή μου φάνηκε τίποτα, μου φάνηκε αχανής απόσταση, μου φάνηκε πανεύκολο, μου φάνηκε αδύνατο.
Πολλοί γνωστοί και ευχές. Η ΜαρίαΓκ, η ΚατερίναΠ, πάνε για sub4, τους το εύχομαι ολόψυχα. Κατεβαίνουμε, η τοπική μπάντα παίζει εμβατήρια, ο ουρανός ανοίγει λίγο, αποφεύγουμε τις λίμνες στον δρόμο. Βρισκόμαστε με ΚώσταΚ και ΜαρίναΚ, θυμόμαστε τα Γιάννενα του 2013, λέμε ανέκδοτα, ΘανάσηςΛ με το ποδήλατο, μένει λίγο μαζί μας και φεύγει για τον αδερφό του, μεγαλειώδης πράξη η στήριξη στον αδερφό του Νίκο ο οποίος προσπαθεί τον πρώτο του Μαραθώνιο. Εύχομαι καλό τερματισμό και κρύβω τη συγκίνησή μου.
Βρίσκομαι σχετικά μπροστά μέσα στο μπλοκ, οκ, θα με περάσουν και έτσι θα δω γνωστούς, σκέφτομαι. Δεν βρέχει οπότε το μόνο που θέλω είναι να μην βγάλει ήλιο και τρέχουμε σε συνθήκες σάουνας. Μπαμ και ξεκινάμε, άντε, 42.195 και στον Λευκό Πύργο. Μέσα στην ίδια στιγμή μου φάνηκε τίποτα, μου φάνηκε αχανής απόσταση, μου φάνηκε πανεύκολο, μου φάνηκε αδύνατο.
Πολλοί γνωστοί και ευχές. Η ΜαρίαΓκ, η ΚατερίναΠ, πάνε για sub4, τους το εύχομαι ολόψυχα. Κατεβαίνουμε, η τοπική μπάντα παίζει εμβατήρια, ο ουρανός ανοίγει λίγο, αποφεύγουμε τις λίμνες στον δρόμο. Βρισκόμαστε με ΚώσταΚ και ΜαρίναΚ, θυμόμαστε τα Γιάννενα του 2013, λέμε ανέκδοτα, ΘανάσηςΛ με το ποδήλατο, μένει λίγο μαζί μας και φεύγει για τον αδερφό του, μεγαλειώδης πράξη η στήριξη στον αδερφό του Νίκο ο οποίος προσπαθεί τον πρώτο του Μαραθώνιο. Εύχομαι καλό τερματισμό και κρύβω τη συγκίνησή μου.
Οι δρομείς σιγά σιγά αραιώνουν ενώ κατευθυνόμαστε στη Χαλκηδόνα. Ήδη σχηματίζουμε τριάδα με τον ΓιώργοΑ και τον ΔημήτρηΚ, πάμε με τον ίδιο ρυθμό, θυμόμαστε άλλους αγώνες στους οποίους έχουμε συναντηθεί, συζητάμε επί παντός επιστητού, γελάμε, σταθμοί ανεφοδιασμού, μπαίνουμε στην «εθνική οδό». Σχολιάζουμε το μποτιλιάρισμα, και πάλι κάποιοι οδηγοί δυσφορούν μα πολλοί άλλοι εμψυχώνουν.
Cruising speed. Νοιώθω καλά, η απόσταση που μένει δεν με πλακώνει. Λέω στους συντρέχτες μου ότι τα χιλιόμετρα στις πινακίδες για Θεσσαλονίκη είναι 2 λιγότερα, μια από τις πολλές παρατηρήσεις του 2013 για να περνάει ο χρόνος.
Πόνος. Ξαφνικά, μέσα, ψηλά στο μηριαίο και ταυτόχρονα side stitch. Μαύρο μπροστά μου και αποφασίζω όχι να τον αγνοήσω αλλά να κάνω το πιο παράλογο που μπορώ: Να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχει για να φύγει. Και φεύγει. Όπως ήρθε. Σαν να μην συνέβη ποτέ. Σαν να το ένοιωσα σε ένα κακό όνειρο. The blue pill.
Συννεφιά αλλά δεν βρέχει. Ο ΔημήτρηςΚ ανοίγει λίγο, ο ΓιώργοςΑ μένει λίγο πιο πίσω. Μόνος. Μ’ αρέσει να τρέχω σε μεγάλο δρόμο κλειστό για την κυκλοφορία. Δίνω σημασία τις μπαριέρες, στα λουλούδια, στα αυτοκίνητα από απέναντι, στην παλιά γέφυρα του Αξιού, στις ανωμαλίες του οδοστρώματος, στις πινακίδες της τροχαίας. Γυρνώ στην παιδική μου ηλικία ενώ συγχρόνως επαναλαμβάνεται το 2013. Σταθμοί ανεφοδιασμού με πολλούς εθελοντές, παιδάκια, παοκτσήδες, πάντα κάνω τη σχετική πλακίτσα.
Τηλέφωνα φίλων. Μου δίνουν δύναμη.
Ξεπερνώ τους τελευταίους δρομικούς δαίμονές μου
Μέχρι τώρα, μόνο ένα δεν μπορούσα να αντέξω: Τις εγκαταλείψεις άλλων. Όταν έβλεπα τη «σκούπα», έστρεφα αλλού το βλέμμα. Μέχρι τη στιγμή που διασταυρώθηκα με ένα αυτοκίνητο που μετέφερε εγκαταλείψαντες, σταμάτησε ακριβώς πλάι μου διότι ερχόταν ένα άλλο της διοργάνωσης από απέναντι. Πριν προλάβω να μην κοιτάξω, άκουσα να με φωνάζουν. Ήταν ο ΧρήστοςΦ, είχε εγκαταλείψει, ήταν μαζί με δυο άλλους, με αλουμινοκουβέρτες και μου ευχήθηκε καλό τερματισμό. Σε χρόνο απειροελάχιστο σαν να διαλύθηκε ένα μαύρο σύννεφο που δεν ήξερα ότι υπήρχε στο μυαλό μου, είδα περισσότερο ήλιο. Όλα είναι μέσα στον αγώνα, όλα μέσα στη ζωή, όλα είναι δρόμος. «Θα τρέξω και για σας» τους φώναξα και έφυγα. Συνειδητοποίησα και αμέσως έσπασα κάποια δεσμά, μη αντιληπτά μέχρι ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Cruising speed. Νοιώθω καλά, η απόσταση που μένει δεν με πλακώνει. Λέω στους συντρέχτες μου ότι τα χιλιόμετρα στις πινακίδες για Θεσσαλονίκη είναι 2 λιγότερα, μια από τις πολλές παρατηρήσεις του 2013 για να περνάει ο χρόνος.
Πόνος. Ξαφνικά, μέσα, ψηλά στο μηριαίο και ταυτόχρονα side stitch. Μαύρο μπροστά μου και αποφασίζω όχι να τον αγνοήσω αλλά να κάνω το πιο παράλογο που μπορώ: Να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχει για να φύγει. Και φεύγει. Όπως ήρθε. Σαν να μην συνέβη ποτέ. Σαν να το ένοιωσα σε ένα κακό όνειρο. The blue pill.
Συννεφιά αλλά δεν βρέχει. Ο ΔημήτρηςΚ ανοίγει λίγο, ο ΓιώργοςΑ μένει λίγο πιο πίσω. Μόνος. Μ’ αρέσει να τρέχω σε μεγάλο δρόμο κλειστό για την κυκλοφορία. Δίνω σημασία τις μπαριέρες, στα λουλούδια, στα αυτοκίνητα από απέναντι, στην παλιά γέφυρα του Αξιού, στις ανωμαλίες του οδοστρώματος, στις πινακίδες της τροχαίας. Γυρνώ στην παιδική μου ηλικία ενώ συγχρόνως επαναλαμβάνεται το 2013. Σταθμοί ανεφοδιασμού με πολλούς εθελοντές, παιδάκια, παοκτσήδες, πάντα κάνω τη σχετική πλακίτσα.
Τηλέφωνα φίλων. Μου δίνουν δύναμη.
Ξεπερνώ τους τελευταίους δρομικούς δαίμονές μου
Μέχρι τώρα, μόνο ένα δεν μπορούσα να αντέξω: Τις εγκαταλείψεις άλλων. Όταν έβλεπα τη «σκούπα», έστρεφα αλλού το βλέμμα. Μέχρι τη στιγμή που διασταυρώθηκα με ένα αυτοκίνητο που μετέφερε εγκαταλείψαντες, σταμάτησε ακριβώς πλάι μου διότι ερχόταν ένα άλλο της διοργάνωσης από απέναντι. Πριν προλάβω να μην κοιτάξω, άκουσα να με φωνάζουν. Ήταν ο ΧρήστοςΦ, είχε εγκαταλείψει, ήταν μαζί με δυο άλλους, με αλουμινοκουβέρτες και μου ευχήθηκε καλό τερματισμό. Σε χρόνο απειροελάχιστο σαν να διαλύθηκε ένα μαύρο σύννεφο που δεν ήξερα ότι υπήρχε στο μυαλό μου, είδα περισσότερο ήλιο. Όλα είναι μέσα στον αγώνα, όλα μέσα στη ζωή, όλα είναι δρόμος. «Θα τρέξω και για σας» τους φώναξα και έφυγα. Συνειδητοποίησα και αμέσως έσπασα κάποια δεσμά, μη αντιληπτά μέχρι ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Φτάνω στο 40, του τηλεφωνώ.
|
Λίγο πιο κάτω, στη σκιά μιας γέφυρας, άλλος δρομέας εγκατέλειψε, σε ένα φορείο. Για να είναι ακόμα εκεί και να μην ουρλιάζουν ασθενοφόρα, καλά θα είναι. «Δεν πειράζει, καλή ξεκούραση τώρα, πάμε γι άλλα» του φωνάζω και συνεχίζω.
21.5. Προσπαθώ να κάνω reset και να πείσω τον εαυτό μου ότι ξεκινώ από το μηδέν για έναν ημί. Πλέον θα έχω κάνει περισσότερα χιλιόμετρα απ’ όσα υπολείπονται. |
22.5 Σταθμός ανεφοδιασμού και αντηλιακό. Έχω πολλά μπροστά μου να με ζορίσουν κι άλλο, το κάψιμο από τον ήλιο δεν θα είναι ένα από αυτά. Η τροφοδοσία γίνεται όπως την έχω σχεδιάσει, με τζελάκια ανά 6 και saltsticks ανά 7.5 και η ανηφόρα επιμένει, για κάποιον λόγο νόμιζα ότι η ανηφόρα τελειώνει στο μισό. Έχουμε ακόμη.
Ο ΓιώργοςΑ με περνάει, δεν τον ακολουθώ. Γέφυρα Γαλλικού, μια κοπέλα με άνεση και υπέροχο δρομικό στυλ με περνάει κι εκείνη.
Στο 25 στη Σιδενόρ, ανηφόρα. Πάλι θυμάμαι τον παλιό συμφοιτητή και φίλο ΝίκοΠ και την δική του δρομική πορεία, μετρά δύο Μαραθωνίους ήδη.
Ο ΓιώργοςΑ με περνάει, δεν τον ακολουθώ. Γέφυρα Γαλλικού, μια κοπέλα με άνεση και υπέροχο δρομικό στυλ με περνάει κι εκείνη.
Στο 25 στη Σιδενόρ, ανηφόρα. Πάλι θυμάμαι τον παλιό συμφοιτητή και φίλο ΝίκοΠ και την δική του δρομική πορεία, μετρά δύο Μαραθωνίους ήδη.
Η Θεσσαλονίκη στο βάθος
Φτάνουμε, αλλά έχουμε δρόμο μπροστά μας. Αυτή είναι η υπέροχη αίσθηση των Μαραθωνίων point-to-point. Ξεκινάς από κάπου και φτάνεις κάπου αλλού. Βλέπω τον ΔημήτρηΚ, τον πλησιάζω, πάμε μαζί του λέω. Θέλει αλλά δεν μπορεί, προσπαθεί μα τελικά τον αφήνω. Πλησιάζει το 30, αφίσες με σκυλοτραγουδιστές, αστικός ιστός.
«Το αγαπημένο μου 12ρι και τέλος», όπως ακριβώς το 2013 είχα σκεφτεί, στο ίδιο σημείο. Νοιώθω ότι έχω δυνάμεις, συνειδητοποιώ ότι έναν χρόνο πριν υπέφερα από τη ζέστη, τώρα υπάρχει η πιθανότητα καταιγίδας. Αναζητούσα σκιά στις γέφυρες, τώρα δεν με νοιάζει. Άνετος είμαι και δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη για personal best. Βλέπω τη γέφυρα στο 36 και λέω στον εαυτό μου «αν δεν περπατήσω, θα συνεχίσω για pb».
Είναι από τις σκέψεις που κάνει κάποιος ενώ ξέρει πολύ καλά ότι δεν θα τις πραγματοποιήσει. Είναι τα παιχνίδια του μυαλού που συντελούν στην ισορροπία του, σε τέτοιες στιγμές. Ξέρω ότι στη γέφυρα θα περπατήσω. Περπατάω. Τρέχω λίγο στην κατηφόρα της, ξαναπερπατάω. Με πιάνει βροχή, αρχίζω να τρέχω. Το ζω και αυτό, βροχή στον Μαραθώνιο, στιγμές ευτυχίας που με εκπλήσσουν.
Στενάκι, το πιο cult σημείο της διαδρομής. Βγάζει σε έναν τεράστιο κόμβο όπου θα ήθελα να τρέχω, εκεί ειδικά ντρέπομαι τους εθελοντές που κρατάνε όλο το κομμάτι για τους δρομείς, εκεί ειδικά θέλω να περνάω τρέχοντας.
Βλέπω κόσμο μακριά, περνάει λίγη ώρα να συνειδητοποιήσω ότι είναι το 5ρι. Δεν μ’ αρέσει αλλά την ίδια στιγμή μ’ αρέσει που θα τερματίσω μαζί τους. Θα ήθελα μια Νίκης μόνο για τους Μαραθωνοδρόμους μα μου φαίνεται ανούσια λεπτομέρεια αυτήν τη στιγμή.
Φτάνουμε, αλλά έχουμε δρόμο μπροστά μας. Αυτή είναι η υπέροχη αίσθηση των Μαραθωνίων point-to-point. Ξεκινάς από κάπου και φτάνεις κάπου αλλού. Βλέπω τον ΔημήτρηΚ, τον πλησιάζω, πάμε μαζί του λέω. Θέλει αλλά δεν μπορεί, προσπαθεί μα τελικά τον αφήνω. Πλησιάζει το 30, αφίσες με σκυλοτραγουδιστές, αστικός ιστός.
«Το αγαπημένο μου 12ρι και τέλος», όπως ακριβώς το 2013 είχα σκεφτεί, στο ίδιο σημείο. Νοιώθω ότι έχω δυνάμεις, συνειδητοποιώ ότι έναν χρόνο πριν υπέφερα από τη ζέστη, τώρα υπάρχει η πιθανότητα καταιγίδας. Αναζητούσα σκιά στις γέφυρες, τώρα δεν με νοιάζει. Άνετος είμαι και δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη για personal best. Βλέπω τη γέφυρα στο 36 και λέω στον εαυτό μου «αν δεν περπατήσω, θα συνεχίσω για pb».
Είναι από τις σκέψεις που κάνει κάποιος ενώ ξέρει πολύ καλά ότι δεν θα τις πραγματοποιήσει. Είναι τα παιχνίδια του μυαλού που συντελούν στην ισορροπία του, σε τέτοιες στιγμές. Ξέρω ότι στη γέφυρα θα περπατήσω. Περπατάω. Τρέχω λίγο στην κατηφόρα της, ξαναπερπατάω. Με πιάνει βροχή, αρχίζω να τρέχω. Το ζω και αυτό, βροχή στον Μαραθώνιο, στιγμές ευτυχίας που με εκπλήσσουν.
Στενάκι, το πιο cult σημείο της διαδρομής. Βγάζει σε έναν τεράστιο κόμβο όπου θα ήθελα να τρέχω, εκεί ειδικά ντρέπομαι τους εθελοντές που κρατάνε όλο το κομμάτι για τους δρομείς, εκεί ειδικά θέλω να περνάω τρέχοντας.
Βλέπω κόσμο μακριά, περνάει λίγη ώρα να συνειδητοποιήσω ότι είναι το 5ρι. Δεν μ’ αρέσει αλλά την ίδια στιγμή μ’ αρέσει που θα τερματίσω μαζί τους. Θα ήθελα μια Νίκης μόνο για τους Μαραθωνοδρόμους μα μου φαίνεται ανούσια λεπτομέρεια αυτήν τη στιγμή.
Η χάρη και η υπόσχεση
Ο ΓιάννηςΚ προετοιμαζόταν για το Παρίσι. Στο peak της προετοιμασίας τον πρόδωσε η μέση του. Ήθελε να έρθει Θεσσαλονίκη να μας εμψυχώσει μα δεν μπορούσε ούτε αυτό. Μου ζήτησε να του τηλεφωνήσω να τρέξουμε 200 μέτρα μαζί, από το 40.000 έως το 40.200. Δεν τόλμησα να σκεφτώ «Ρε Γιάννη, δεν ζητούσες κάπου πιο νωρίς, θα φτάσω εκεί; » διότι ήξερα ότι θα φτάσω. Το πλήθος δίπλα μου πυκνώνει, φτάνω στο 40, του τηλεφωνώ.
Δεν τρέχω εγώ τώρα, τρέχεις εσύ.
Κλάμα με λυγμούς και από τους δυό μας για 200 μέτρα. Συνερχόμαστε και βγαίνω στην αρχή της Νίκης.
O ΧρήστοςΛ είναι ο πρώτος γνωστός που βλέπω. Αμέσως μετά βλέπω την ΝτέμηΜ, όπως και πέρυσι είναι εκεί στις καλύτερες δρομικές στιγμές μου. Κάνω την κίνηση που είχε περάσει από το μυαλό μου άπειρες φορές, δεν τόλμησα ποτέ να την κάνω πράξη: Σηκώνω τα χέρια μου, στο κάθε ένα τρία δάχτυλα υψωμένα, «τα κατάφερα» φωνάζω.
Πλεονάκις αμφισβήτησάν με εξ ανακοινώσεως της αποφάσεως μου, και γαρ ουκ ηδυνήθησάν μοι.
Μου φαίνεται αδιανόητο ότι σχεδόν όλοι προσπάθησαν να με αποτρέψουν από το να κάνω αυτό το Εαρινό 3Χ3, 3 Μαραθώνιοι σε 3 συνεχόμενες Κυριακές. Σχεδόν όλοι! Ακόμα και αυτοί που με γνωρίζουν, ακόμα και δικοί μου άνθρωποι. Με στενοχώρησε λίγο αν και κάποιοι το έκαναν από ενδιαφέρον. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όποιος σκέφτηκε πως δεν θα τα καταφέρω ή ότι θα πάθω κάτι σοβαρό, δεν ξέρει καλά το τρέξιμο ή δεν ξέρει καλά εμένα. Ή και τα δύο. Δεν βγήκα από την comfort zone μου και παρά την κούραση από τους 2 Μαραθωνίους και τα 41 σχεδόν χιλιόμετρα του τρίτου (ή μάλλον από την δύναμη που μου έδωσαν οι 2 Μαραθώνιοι και τα 41 σχεδόν χιλιόμετρα του τρίτου) εκείνη τη στιγμή το πιο σίγουρο πράγμα στη ζωή ήταν ο τερματισμός μου σε 1+ χιλιόμετρο.
Reality distortion field.
Δεν υπάρχουν θάνατος και φόροι. Υπάρχει μόνο ο τερματισμός μου. Ακόμα και αν έπεφτε μετεωρίτης θα διέλυε τα πάντα και θα μέναμε ανέπαφοι εγώ, η Νίκης και η αψίδα του τερματισμού. Δεν έτρεχα πια. Ήμουν ακίνητος, ήμουν το σημείο αναφοράς και η Γη κινούταν σαν διάδρομος κάτω από τα πόδια μου. H ΆνναΒ μου φώναζε αλλά δεν την άκουγα. Η ΚατερίναΠ ήταν λίγο πιο κάτω, έσπασε με εμβληματικό τόπο το 4ωρο, έκανε 3:50, αγκαλιά.
High Five με τον κόσμο, άκουγα μπράβο από αυτούς που έτρεχαν το 5ρι, μέγα πλήθος στον δρόμο, μια μικρή λωρίδα για τον Μαραθώνιο, ο Λευκός Πύργος αργά αλλά σταθερά συνέχιζε την πορεία του προς εμένα.
Βλέπω 42. Για ένατη φορά στη ζωή μου. Σηκώνω τα χέρια μου, τρία δάχτυλα υψωμένα σε κάθε χέρι, η άγρια χαρά χωρίς χαμόγελο, μεταξύ οργής και γαλήνης: Οργή διότι έβαλα τον εαυτό μου σε μια τέτοια, δύσκολη για τα δεδομένα μου, δοκιμασία, και γαλήνη διότι έβαλα τον εαυτό μου σε μια τέτοια, δύσκολη για τα δεδομένα μου, δοκιμασία.
Ο τερματισμός πλησιάζει, φτάνω, έφτασα, ρίχνω μια κλεφτή ματιά στο χρονόμετρο, τερμάτισα.
Τα κατάφερα!
Πανηγυρίζω σαν μικρό παιδί, ποδοσφαιρικά, χοροπηδάω και γελάω μόνος μου. Με πλησιάζουν εθελόντριες να μου δώσουν μετάλλιο και αλουμινοκουβέρτα, είμαι μέσα στον κόσμο αλλά απόλυτα μόνος, είμαι σε natural high, περνάνε μερικές στιγμές, τηλεφωνώ στους δικούς μου ανθρώπους, προσγειώνομαι και η χαρά μου μεγαλώνει. Τυχαία βρίσκω τον ΑντώνηΜ , συνάδελφο του ΛουκάΧ και φίλο του αδερφού μου, είναι η μόνη φωτογραφία που βγάζω μετά τον τερματισμό.
Προχωρώ σιγά σιγά προς τα πράγματα, κάτω από τη συννεφιά, η χαρά μου δεν περιγράφεται. Κάθομαι να λύσω τα παπούτσια μου, φοβάμαι ότι δεν θα ξανασηκωθώ αλλά ξανασηκώνομαι. Περπατάω άσκοπα και ψάχνω ταξί. Μετά από τόσα χρόνια επαγγελματικών ταξιδιών στη Σαλονίκη, κάθε ταξιτζής που μου ανοίγει ποδοσφαιρική κουβέντα αποδεικνύεται παοκτσής. Ένας μου άνοιξε πολιτική κουβέντα προσπαθώντας να με πείσει να ψηφίσω ΚΚΕ και ήταν αρειανός. Για πρώτη φορά πετυχαίνω ταξιτζή Γαύρο!
Τηλέφωνα φίλων έχουν αρχίσει ήδη να χτυπάνε. Ειδικά ο ΝίκοςΠ χαίρεται πάρα πολύ και χαίρομαι με τη χαρά του. Ο ΓιώργοςΜ που αρχίζει και αυτός να τρέχει, ο ΖήσηςΛ με pb 3:09 και πάρα πολλοί άλλοι. Φτάνω στο ξενοδοχείο, πέφτω στο κρεβάτι και παραγγέλνω burger. Δεν θέλω να βγάλω τη φανέλα, δεν θέλω να βγάλω το bib, δεν θέλω να βγάλω το μετάλλιο.
Αρχίζουν οι υπέροχες στιγμές νιρβάνας. Η χαρά μου συμπληρώνεται μαθαίνοντας για τους τερματισμούς του Φώτη, της ΧριστίναςΡ και της ΚατερίναςΡ, της ΒάσωςΠ, του ΜανόληΤ και του ανυπόδητου ΜανώληΚ, του ΚώσταΚ και της ΜαρίναςΚ. Του ΓιάννηΜ. Του ΝίκουΛ. Του ΔήμουΚ. Του ΣπύρουΚ. Τον υπέροχο χρόνο της ΆνναςΒ, 3:27. Το 3:57 της ΜαρίαςΓκ που έσπασε κι εκείνη το 4ωρο. Το personal best του ΓιώργουΚ με 3:26 και το φανταστικό ταξίδι μαζί με τους φίλους του.
Βόλτες το βράδυ, μέχρι την επιστροφή. Όμορφη Θεσσαλονίκη.
Στιγμές ευτυχίας!
Το Ανοιξιάτικο 3Χ3 2014 το αφιερώνω στον εαυτό μου και στους άλλους 10 που το σκεφτήκαμε και το κάναμε, όλοι ξεκινήσαμε από το Ναύπλιο, όλοι περάσαμε την κόλαση της Μεσσήνης, όλοι τερματίσαμε στον Λευκό Πύργο. Ιδιαίτερα στα παιδιά του ΣΔΥ Μεσσηνίας και ειδικά στον Δημήτρη Κασκούτη.
Έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση που ενίοτε πλησιάζει στα όρια της αλαζονείας. Δεν λιγοψύχησα ποτέ, υπήρξαν όμως λίγες, ελάχιστες στιγμές που φοβήθηκα ότι δεν θα τα καταφέρω. Τον 9ο Διεθνή Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος τον αφιερώνω σε αυτόν που πιστεύει σε μένα περισσότερο απ’ όσο πιστεύω εγώ στον εαυτό μου:
Σωτήρης Κωνσταντέλος.
Σε ευχαριστώ!
Ο ΓιάννηςΚ προετοιμαζόταν για το Παρίσι. Στο peak της προετοιμασίας τον πρόδωσε η μέση του. Ήθελε να έρθει Θεσσαλονίκη να μας εμψυχώσει μα δεν μπορούσε ούτε αυτό. Μου ζήτησε να του τηλεφωνήσω να τρέξουμε 200 μέτρα μαζί, από το 40.000 έως το 40.200. Δεν τόλμησα να σκεφτώ «Ρε Γιάννη, δεν ζητούσες κάπου πιο νωρίς, θα φτάσω εκεί; » διότι ήξερα ότι θα φτάσω. Το πλήθος δίπλα μου πυκνώνει, φτάνω στο 40, του τηλεφωνώ.
Δεν τρέχω εγώ τώρα, τρέχεις εσύ.
Κλάμα με λυγμούς και από τους δυό μας για 200 μέτρα. Συνερχόμαστε και βγαίνω στην αρχή της Νίκης.
O ΧρήστοςΛ είναι ο πρώτος γνωστός που βλέπω. Αμέσως μετά βλέπω την ΝτέμηΜ, όπως και πέρυσι είναι εκεί στις καλύτερες δρομικές στιγμές μου. Κάνω την κίνηση που είχε περάσει από το μυαλό μου άπειρες φορές, δεν τόλμησα ποτέ να την κάνω πράξη: Σηκώνω τα χέρια μου, στο κάθε ένα τρία δάχτυλα υψωμένα, «τα κατάφερα» φωνάζω.
Πλεονάκις αμφισβήτησάν με εξ ανακοινώσεως της αποφάσεως μου, και γαρ ουκ ηδυνήθησάν μοι.
Μου φαίνεται αδιανόητο ότι σχεδόν όλοι προσπάθησαν να με αποτρέψουν από το να κάνω αυτό το Εαρινό 3Χ3, 3 Μαραθώνιοι σε 3 συνεχόμενες Κυριακές. Σχεδόν όλοι! Ακόμα και αυτοί που με γνωρίζουν, ακόμα και δικοί μου άνθρωποι. Με στενοχώρησε λίγο αν και κάποιοι το έκαναν από ενδιαφέρον. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όποιος σκέφτηκε πως δεν θα τα καταφέρω ή ότι θα πάθω κάτι σοβαρό, δεν ξέρει καλά το τρέξιμο ή δεν ξέρει καλά εμένα. Ή και τα δύο. Δεν βγήκα από την comfort zone μου και παρά την κούραση από τους 2 Μαραθωνίους και τα 41 σχεδόν χιλιόμετρα του τρίτου (ή μάλλον από την δύναμη που μου έδωσαν οι 2 Μαραθώνιοι και τα 41 σχεδόν χιλιόμετρα του τρίτου) εκείνη τη στιγμή το πιο σίγουρο πράγμα στη ζωή ήταν ο τερματισμός μου σε 1+ χιλιόμετρο.
Reality distortion field.
Δεν υπάρχουν θάνατος και φόροι. Υπάρχει μόνο ο τερματισμός μου. Ακόμα και αν έπεφτε μετεωρίτης θα διέλυε τα πάντα και θα μέναμε ανέπαφοι εγώ, η Νίκης και η αψίδα του τερματισμού. Δεν έτρεχα πια. Ήμουν ακίνητος, ήμουν το σημείο αναφοράς και η Γη κινούταν σαν διάδρομος κάτω από τα πόδια μου. H ΆνναΒ μου φώναζε αλλά δεν την άκουγα. Η ΚατερίναΠ ήταν λίγο πιο κάτω, έσπασε με εμβληματικό τόπο το 4ωρο, έκανε 3:50, αγκαλιά.
High Five με τον κόσμο, άκουγα μπράβο από αυτούς που έτρεχαν το 5ρι, μέγα πλήθος στον δρόμο, μια μικρή λωρίδα για τον Μαραθώνιο, ο Λευκός Πύργος αργά αλλά σταθερά συνέχιζε την πορεία του προς εμένα.
Βλέπω 42. Για ένατη φορά στη ζωή μου. Σηκώνω τα χέρια μου, τρία δάχτυλα υψωμένα σε κάθε χέρι, η άγρια χαρά χωρίς χαμόγελο, μεταξύ οργής και γαλήνης: Οργή διότι έβαλα τον εαυτό μου σε μια τέτοια, δύσκολη για τα δεδομένα μου, δοκιμασία, και γαλήνη διότι έβαλα τον εαυτό μου σε μια τέτοια, δύσκολη για τα δεδομένα μου, δοκιμασία.
Ο τερματισμός πλησιάζει, φτάνω, έφτασα, ρίχνω μια κλεφτή ματιά στο χρονόμετρο, τερμάτισα.
Τα κατάφερα!
Πανηγυρίζω σαν μικρό παιδί, ποδοσφαιρικά, χοροπηδάω και γελάω μόνος μου. Με πλησιάζουν εθελόντριες να μου δώσουν μετάλλιο και αλουμινοκουβέρτα, είμαι μέσα στον κόσμο αλλά απόλυτα μόνος, είμαι σε natural high, περνάνε μερικές στιγμές, τηλεφωνώ στους δικούς μου ανθρώπους, προσγειώνομαι και η χαρά μου μεγαλώνει. Τυχαία βρίσκω τον ΑντώνηΜ , συνάδελφο του ΛουκάΧ και φίλο του αδερφού μου, είναι η μόνη φωτογραφία που βγάζω μετά τον τερματισμό.
Προχωρώ σιγά σιγά προς τα πράγματα, κάτω από τη συννεφιά, η χαρά μου δεν περιγράφεται. Κάθομαι να λύσω τα παπούτσια μου, φοβάμαι ότι δεν θα ξανασηκωθώ αλλά ξανασηκώνομαι. Περπατάω άσκοπα και ψάχνω ταξί. Μετά από τόσα χρόνια επαγγελματικών ταξιδιών στη Σαλονίκη, κάθε ταξιτζής που μου ανοίγει ποδοσφαιρική κουβέντα αποδεικνύεται παοκτσής. Ένας μου άνοιξε πολιτική κουβέντα προσπαθώντας να με πείσει να ψηφίσω ΚΚΕ και ήταν αρειανός. Για πρώτη φορά πετυχαίνω ταξιτζή Γαύρο!
Τηλέφωνα φίλων έχουν αρχίσει ήδη να χτυπάνε. Ειδικά ο ΝίκοςΠ χαίρεται πάρα πολύ και χαίρομαι με τη χαρά του. Ο ΓιώργοςΜ που αρχίζει και αυτός να τρέχει, ο ΖήσηςΛ με pb 3:09 και πάρα πολλοί άλλοι. Φτάνω στο ξενοδοχείο, πέφτω στο κρεβάτι και παραγγέλνω burger. Δεν θέλω να βγάλω τη φανέλα, δεν θέλω να βγάλω το bib, δεν θέλω να βγάλω το μετάλλιο.
Αρχίζουν οι υπέροχες στιγμές νιρβάνας. Η χαρά μου συμπληρώνεται μαθαίνοντας για τους τερματισμούς του Φώτη, της ΧριστίναςΡ και της ΚατερίναςΡ, της ΒάσωςΠ, του ΜανόληΤ και του ανυπόδητου ΜανώληΚ, του ΚώσταΚ και της ΜαρίναςΚ. Του ΓιάννηΜ. Του ΝίκουΛ. Του ΔήμουΚ. Του ΣπύρουΚ. Τον υπέροχο χρόνο της ΆνναςΒ, 3:27. Το 3:57 της ΜαρίαςΓκ που έσπασε κι εκείνη το 4ωρο. Το personal best του ΓιώργουΚ με 3:26 και το φανταστικό ταξίδι μαζί με τους φίλους του.
Βόλτες το βράδυ, μέχρι την επιστροφή. Όμορφη Θεσσαλονίκη.
Στιγμές ευτυχίας!
Το Ανοιξιάτικο 3Χ3 2014 το αφιερώνω στον εαυτό μου και στους άλλους 10 που το σκεφτήκαμε και το κάναμε, όλοι ξεκινήσαμε από το Ναύπλιο, όλοι περάσαμε την κόλαση της Μεσσήνης, όλοι τερματίσαμε στον Λευκό Πύργο. Ιδιαίτερα στα παιδιά του ΣΔΥ Μεσσηνίας και ειδικά στον Δημήτρη Κασκούτη.
Έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση που ενίοτε πλησιάζει στα όρια της αλαζονείας. Δεν λιγοψύχησα ποτέ, υπήρξαν όμως λίγες, ελάχιστες στιγμές που φοβήθηκα ότι δεν θα τα καταφέρω. Τον 9ο Διεθνή Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος τον αφιερώνω σε αυτόν που πιστεύει σε μένα περισσότερο απ’ όσο πιστεύω εγώ στον εαυτό μου:
Σωτήρης Κωνσταντέλος.
Σε ευχαριστώ!