U dream it for Years…
Ιούνιος 2018. Έχοντας ολοκληρώσει τον αγώνα στο Εδιμβούργο είναι ξεκάθαρο πως η μέση μου δεν αντέχει πλέον τη δοκιμασία ενός Μαραθώνιου.... Απολαμβάνω το τρέξιμο περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη αθλητική ενασχόληση και ο Μαραθώνιος είναι μια δοκιμασία ταυτισμένη με την ζωή μου εδώ και 10 χρόνια. Όμως το συναίσθημα και οι επιθυμίες οφείλουν ενίοτε να υποτάσσονται στη λογική και να προσαρμόζονται στην πραγματικότητα….
Τότε ακριβώς έπεσε στην αντίληψη μου η ανακοίνωση της διοργάνωσης του πρώτου Iron Man 70.3 στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2019. Αγώνας ΙRONΜAN στην Ελλάδα! Ένα άπιαστο όνειρο ετών, από τότε που είχα πρωτοδεί τους αγώνες των Dick και Rick Ηoyt μπορούσε θεωρητικά να πραγματοποιηθεί! Σαν να άκουγα μια φωνή από ψηλά να μου ψιθυρίζει.... «κι αν δεν μπορείς να τρέξεις σε Μαραθώνιο, υπάρχουν άλλοι αγώνες να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου. Εκτός.... κι αν δεν αντέχεις...» |
U plan it for Months…
Ένα μούδιασμα διαπερνούσε το κορμί μου και μόνο στη σκέψη ότι μπορώ σε λίγους μήνες να σταθώ στην εκκίνηση ενός τριαθλητικού αγώνα μεγάλης απόστασης .....
«Αν ο Μαραθώνιος είναι αγώνισμα ψυχής, το ΙΜ70.3 άραγε τι να είναι;». Μια μεγάλη πρόκληση ήταν μπροστά μου.
Η θεωρία απέχει από την πράξη.... 70,3 μίλια: όσο ακριβώς και η απόσταση ενός Half IRONMAN.
Οι ενδιάμεσοι στόχοι που έπρεπε να ξεπεραστούν ήταν υψηλών απαιτήσεων ανάλογοι ενός αγώνα 1,9 χλμ κολύμβησης, 90 χλμ ποδηλασίας και 21,1 χλμ τρεξίματος.
113 χλμ στο σύνολο (70,3 μίλια).
Κι αν τα τελευταία χρόνια έχω τρέξει περισσότερα από 19,000 χλμ, στα υπόλοιπα 2 αθλήματα έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν (ή σχεδόν). Σε ποδήλατο είχα να ανεβώ από 15 ετών. Όσο για το κολύμπι είναι γνωστό πως δεν το είχα και τόσο σε εκτίμηση ... Συνήθιζα άλλωστε να λέω πως ‘κολυμπούν και περπατούν οι γέροι και οι άρρωστοι.... Οι υγιείς.... τρέχουν!’. (Μεγάλη μπουκιά φάε.... λέει ο λαός.)
Τελικά τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν πάει χαμένο. Όταν το καλοκαίρι του 2017 η μέση μου έπαθε κρίση διάρκειας 4 μηνών, η κολύμβηση αποτέλεσε τη μοναδική διέξοδο άθλησης και παράλληλα την καλύτερη μορφή αποθεραπείας. Χωρίς να το καταλάβω, μέσα σε 3 μήνες είχα κολυμπήσει γύρω στα 80 χλμ σε θάλασσα και πισινά.... Προίκα για το μέλλον....
Από τα μέσα Ιουλίου μπαίνουν οι βάσεις της προετοιμασίας που θα ακολουθήσει:
Πρώτος ενδιάμεσος σταθμός: το σώμα να συνηθίσει να κολυμπά 3 χλμ χωρίς ανάσα με σχετική άνεση καθώς και να κολυμπήσω στο σύνολο τουλάχιστον 40 χλμ το καλοκαίρι (παράλληλα με το τρέξιμο και τις προπονήσεις κορμού): Βγήκαν 45 χλμ.
Δεύτερος ενδιάμεσος σταθμός: να εξοικειωθώ με το ποδήλατο. Περί τα μέσα Σεπτεμβρίου κι ενώ συνεχίζω την κολύμβηση και το τρέξιμο, με ένα ... νοικιασμένο ποδήλατο βολτάρω από την Βουλιαγμένη μέχρι την Ανάβυσσο και πίσω: Ένα Κυριακάτικο πρωινό που νομίζω θα μείνει αξέχαστο στον Χάρη, τον Θοδωρή και τον Λεονάρδο (τους 3 φίλους μου που για τους επόμενους 7 μήνες θα με συντρόφευαν στις ποδηλατικές προπονήσεις που ακλούθησαν.... κι όχι μόνο). Τα πρώτα 55 ποδηλατικά μου χλμ με ‘κούρσα’ ήταν γεγονός! (θα ακολουθούσαν άλλα 2,500 μέχρι τον αγώνα).
Είναι Οκτώβριος, ο αγώνας απέχει 6 μήνες. Δηλώνω συμμετοχή, κλείνω ξενοδοχείο και συνεχίζω τον σχεδιασμό, την ενημέρωση, την αναζήτηση κάθε πληροφορίας που θα με φέρει πιο κοντά στον στόχο της συμμετοχής στον αγώνα.
Τρίτος ενδιάμεσος σταθμός: Να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου για πρώτη φορά σε ένα Τριαθλητικό αγώνα έστω και μικρής απόστασης (Sprint) ώστε να αποκτήσω μια πρώτη εμπειρία στο Τρίαθλο. Παρέα με Χάρη και Λεονάρδο λάβαμε μέρος στον αγώνα στο Σχοινιά! Όταν τέλειωσε, ένιωθα σα μικρό παιδί μετά από ώρες στο Λούνα Παρκ! Δείγμα θετικό!
Τέταρτος ενδιάμεσος σταθμός: η αγορά του απαραίτητου εξοπλισμού (προπονητήριο, διάδρομο τρεξίματος, στολής κολύμβησης, κλπ) όπως και η εγγραφή σε πισίνα ώστε να μπορώ να συνεχίσω απτόητος μέσα στο χειμώνα τις προπονήσεις χωρίς εξάρτηση από τις καιρικές συνθήκες. (Για το ποδήλατο είχε ήδη φροντίσει ο Χάρης)
Πέμπτος ενδιάμεσος σταθμός/στόχος: Να χάσω κιλά: Είμαι 95 (+5 από το Εδιμβούργου), πολλά για τις απαιτήσεις του αγώνα. Δυστυχώς περί τα μέσα Νοεμβρίου η μέση μου είναι και πάλι σε κρίση.... Μένω για 20 μέρες εκτός προπονήσεων. Η γνωστή ρουτίνα, ενέσεις, θεραπείες και υπομονή.... Αποτέλεσμα αντί να χάσω.... βάζω κιλά πλησιάζοντας τα 100. Το όνειρο ξεθωριάζει.
Αρχές Δεκεμβρίου επανεκκίνηση..... και ανήμερα στη γιορτή της κόρης μου δοκιμάζω να πέσω στο νερό με στολή για πρώτη φορά παρέα με τον Χάρη! Πάγωσα, τρόμαξα, αισθανόμουν ότι θα λιποθυμήσω.... Επιβίωσα! (μέχρι τον αγώνα θα κολυμπήσω μόλις ένα ακόμα χλμ στη θάλασσα.....)
Ένα μούδιασμα διαπερνούσε το κορμί μου και μόνο στη σκέψη ότι μπορώ σε λίγους μήνες να σταθώ στην εκκίνηση ενός τριαθλητικού αγώνα μεγάλης απόστασης .....
«Αν ο Μαραθώνιος είναι αγώνισμα ψυχής, το ΙΜ70.3 άραγε τι να είναι;». Μια μεγάλη πρόκληση ήταν μπροστά μου.
Η θεωρία απέχει από την πράξη.... 70,3 μίλια: όσο ακριβώς και η απόσταση ενός Half IRONMAN.
Οι ενδιάμεσοι στόχοι που έπρεπε να ξεπεραστούν ήταν υψηλών απαιτήσεων ανάλογοι ενός αγώνα 1,9 χλμ κολύμβησης, 90 χλμ ποδηλασίας και 21,1 χλμ τρεξίματος.
113 χλμ στο σύνολο (70,3 μίλια).
Κι αν τα τελευταία χρόνια έχω τρέξει περισσότερα από 19,000 χλμ, στα υπόλοιπα 2 αθλήματα έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν (ή σχεδόν). Σε ποδήλατο είχα να ανεβώ από 15 ετών. Όσο για το κολύμπι είναι γνωστό πως δεν το είχα και τόσο σε εκτίμηση ... Συνήθιζα άλλωστε να λέω πως ‘κολυμπούν και περπατούν οι γέροι και οι άρρωστοι.... Οι υγιείς.... τρέχουν!’. (Μεγάλη μπουκιά φάε.... λέει ο λαός.)
Τελικά τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν πάει χαμένο. Όταν το καλοκαίρι του 2017 η μέση μου έπαθε κρίση διάρκειας 4 μηνών, η κολύμβηση αποτέλεσε τη μοναδική διέξοδο άθλησης και παράλληλα την καλύτερη μορφή αποθεραπείας. Χωρίς να το καταλάβω, μέσα σε 3 μήνες είχα κολυμπήσει γύρω στα 80 χλμ σε θάλασσα και πισινά.... Προίκα για το μέλλον....
Από τα μέσα Ιουλίου μπαίνουν οι βάσεις της προετοιμασίας που θα ακολουθήσει:
Πρώτος ενδιάμεσος σταθμός: το σώμα να συνηθίσει να κολυμπά 3 χλμ χωρίς ανάσα με σχετική άνεση καθώς και να κολυμπήσω στο σύνολο τουλάχιστον 40 χλμ το καλοκαίρι (παράλληλα με το τρέξιμο και τις προπονήσεις κορμού): Βγήκαν 45 χλμ.
Δεύτερος ενδιάμεσος σταθμός: να εξοικειωθώ με το ποδήλατο. Περί τα μέσα Σεπτεμβρίου κι ενώ συνεχίζω την κολύμβηση και το τρέξιμο, με ένα ... νοικιασμένο ποδήλατο βολτάρω από την Βουλιαγμένη μέχρι την Ανάβυσσο και πίσω: Ένα Κυριακάτικο πρωινό που νομίζω θα μείνει αξέχαστο στον Χάρη, τον Θοδωρή και τον Λεονάρδο (τους 3 φίλους μου που για τους επόμενους 7 μήνες θα με συντρόφευαν στις ποδηλατικές προπονήσεις που ακλούθησαν.... κι όχι μόνο). Τα πρώτα 55 ποδηλατικά μου χλμ με ‘κούρσα’ ήταν γεγονός! (θα ακολουθούσαν άλλα 2,500 μέχρι τον αγώνα).
Είναι Οκτώβριος, ο αγώνας απέχει 6 μήνες. Δηλώνω συμμετοχή, κλείνω ξενοδοχείο και συνεχίζω τον σχεδιασμό, την ενημέρωση, την αναζήτηση κάθε πληροφορίας που θα με φέρει πιο κοντά στον στόχο της συμμετοχής στον αγώνα.
Τρίτος ενδιάμεσος σταθμός: Να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου για πρώτη φορά σε ένα Τριαθλητικό αγώνα έστω και μικρής απόστασης (Sprint) ώστε να αποκτήσω μια πρώτη εμπειρία στο Τρίαθλο. Παρέα με Χάρη και Λεονάρδο λάβαμε μέρος στον αγώνα στο Σχοινιά! Όταν τέλειωσε, ένιωθα σα μικρό παιδί μετά από ώρες στο Λούνα Παρκ! Δείγμα θετικό!
Τέταρτος ενδιάμεσος σταθμός: η αγορά του απαραίτητου εξοπλισμού (προπονητήριο, διάδρομο τρεξίματος, στολής κολύμβησης, κλπ) όπως και η εγγραφή σε πισίνα ώστε να μπορώ να συνεχίσω απτόητος μέσα στο χειμώνα τις προπονήσεις χωρίς εξάρτηση από τις καιρικές συνθήκες. (Για το ποδήλατο είχε ήδη φροντίσει ο Χάρης)
Πέμπτος ενδιάμεσος σταθμός/στόχος: Να χάσω κιλά: Είμαι 95 (+5 από το Εδιμβούργου), πολλά για τις απαιτήσεις του αγώνα. Δυστυχώς περί τα μέσα Νοεμβρίου η μέση μου είναι και πάλι σε κρίση.... Μένω για 20 μέρες εκτός προπονήσεων. Η γνωστή ρουτίνα, ενέσεις, θεραπείες και υπομονή.... Αποτέλεσμα αντί να χάσω.... βάζω κιλά πλησιάζοντας τα 100. Το όνειρο ξεθωριάζει.
Αρχές Δεκεμβρίου επανεκκίνηση..... και ανήμερα στη γιορτή της κόρης μου δοκιμάζω να πέσω στο νερό με στολή για πρώτη φορά παρέα με τον Χάρη! Πάγωσα, τρόμαξα, αισθανόμουν ότι θα λιποθυμήσω.... Επιβίωσα! (μέχρι τον αγώνα θα κολυμπήσω μόλις ένα ακόμα χλμ στη θάλασσα.....)
U train for Weeks…..
Είναι μέσα Δεκεμβρίου η ημέρα έναρξης της προετοιμασίας πλησιάζει.
Με πρόγραμμα δικής μου έμπνευσης προσαρμοσμένο στα περιθώρια του διαθέσιμου χρόνου, της αντοχής μου και στις απαιτήσεις του αγώνα. Στόχος να βγαίνουν τουλάχιστον 7 αερόβιες προπονήσεις την εβδομάδα διάρκειας από 8 έως 10 ώρες. Με βάση 70 χλμ κολύμβησης και 750 χλμ ποδηλασίας (μόλις) πέφτω στα βαθιά....
21 Δεκεμβρίου 2018 η επίσημη έναρξη της προετοιμασίας. 16 εβδομάδες με χωρίζουν από την ημέρα του αγώνα. Μόλις 5 μέρες μετά βρίσκομαι στο Νοσοκομείο της Κυπαρισσίας όταν ένα πρωί από το πουθενά κι ενώ ήμουν καλά άρχισα να ζαλίζομαι χωρίς λόγο όσο ποτέ στη ζωή μου. Ακλούθησαν σειρά εξετάσεων και επισκέψεις σε γιατρούς μέχρι να διαπιστώσω ότι ήταν κάτι συμπτωματικό κι όχι σοβαρό. Διάγνωση: Καλοήθης Παροξυσμικός Ίλιγγος Θέσης. Πρώτο πισωγύρισμα....
Δεύτερη ημέρα του χρόνου μετά τις γιορτές ζυγίζομαι και με πιάνει πανικός. Η ζυγαριά δείχνει 103 κιλά και η φωνή της Ρένας Βλαχοπούλου ηχεί στα αυτιά μου «Ρόκυ (Σούζυ) και ψεύδεσαι και τρως». Αρχίζω άμεσα δίαιτα χωρίς χρονοτριβή..... (3.5 μήνες μετά θα είμαι -15 κιλά σε λίπος και -13.5 στο συνολο(89.5))
Δυο μέρες μετά η μέση με αφήνει και πάλι off. Μετά από μια προπόνηση στο κολυμβητήριο δεν μπορώ να σταθώ..... 4 μέρες ξεκούραση και αποχή από προπονήσεις, ενέσεις, θεραπείες. Δεύτερο πισωγύρισμα.....
Με σχετικό ρίσκο δοκιμάζω και πάλι να προπονηθώ αν και δεν είμαι εντελώς καλά. Παρηγοριά το προπονητήριο που μου επιτρέπει να ποδηλατώ στο σπίτι χωρίς να ρισκάρω με τις καιρικές συνθήκες....
Οι επόμενες 3 εβδομάδες κυλούν χωρίς προβλήματα και οι προπονήσεις βγαίνουν ‘by the book’. Αρχίζω να αισιοδοξώ ότι μπορώ να σταθώ στην εκκίνηση!
Αρχές Φεβρουαρίου μια από τις ιώσεις που κυκλοφορούν παντού με ρίχνει κάτω. Η 7η εβδομάδα της προετοιμασίας με βρίσκει να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Τρίτο πισωγύρισμα..... Πάραυτα, ρισκάροντας ίσως και παραπάνω απ’ όσο πρέπει, κάνω χαλαρή προπόνηση μέρα παρά μέρα σε τρέξιμο και ποδηλασία σε διάδρομο και προπονητήριο αντίστοιχα. Δεν έχω περιθώριο να χάσω άλλες....
Στις επόμενες 5 εβδομάδες, μέχρι τα μέσα Μαρτίου, οι προπονήσεις γίνονται όλο και πιο έντονες, όλο και μεγαλύτερης διάρκειας. Το σώμα πονάει, διαμαρτύρεται, ενίοτε επαναστατεί.... Είναι η φάση που πρέπει να αλλάξω επίπεδο, να ‘σηκώσω ατμό’, που το σώμα πρέπει να μάθει να αντέχει στη καταπόνηση, το μυαλό να μάθει να τιθασεύει το σώμα, είναι η εποχή που τα λόγια περισσεύουν γιατί μιλεί ο ιδρώτας, μιλάνε τα πόδια σε κάθε πάτημα πάνω στα πετάλ και στο δρόμο που σε πάνε κάθε φορά μόνο μπροστά. Μιλάει η σωστή στάση σώματος στη κολύμβηση ώστε σε κάθε χεριά να κυλάς πάνω στο νερό προς τον τερματισμό. Είναι η φάση που έχουν απομείνει 2 χλμ να ολοκληρώσεις την προπόνηση και επειδή το σώμα ‘διαμαρτύρεται’ πως δεν αντέχει να τα βγάλει, εσύ κάνεις όχι 2 αλλά τα διπλάσια ώστε το μυαλό να θυμάται την ώρα του αγώνα πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο από το ‘μπροστά’.... Παράλληλα προσπαθώ να κοιμάμαι όσο γίνεται περισσότερο, προσέχω την διατροφή μου.... προσπαθώ να μένω ήρεμος (όχι πάντα με επιτυχία). Μένω προσηλωμένος στο στόχο. Οι βδομάδες κυλούν. Άλλωστε γνωρίζοντας από προετοιμασίες, ξέρω από πρώτο χέρι πως τα δύσκολα έπονται. Στο μεταξύ η συμμετοχή σε 2 Ημιμαραθώνιους, παρέα με τον Χάρη, βγαίνουν άνετα και με πολύ καλούς χρόνους, δίνοντάς μου την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να συνεχίσω. Σε 5 εβδομάδες (8-12) βγήκαν συνολικά 865 χλμ προπόνησης, μέσα σε 49 ώρες κάνοντας 34 προπονήσεις.
Είναι 22 Μαρτίου, τέλος της 13ης εβδομάδας, κι ενώ έχω αποκτήσει μια θλάση που δεν λέει να περάσει στο δεξί πόδι (απότοκος των δυνατών προπονήσεων) η μέση για μια ακόμα φορά με βγάζει off. Τέταρτο πισωγύρισμα....
Αύτη τη φορά διαισθάνομαι ότι το πρόβλημα είναι σοβαρότερο. Η απογοήτευσή μου διαρκεί μια μέρα. Το παίρνω απόφαση: θα συνεχίσω μέχρι την ημέρα του αγώνα όπως και όσο μπορώ κι ότι βγει. Τρεις μέρες μετά κι ενώ χάνω πολύ σημαντικές προπονήσεις (και έναν αγώνα Διάθλου που θα ήταν μια μορφή πρόβας τζενεράλε) με τη μέση να πονάει, πάω στη πισίνα και κολυμπώ 3 χλμ. Ευτυχώς η μέση όχι μόνο δεν με ζορίζει αλλά αισθάνομαι και μια σχετική ανακούφιση. Την επόμενη μέρα κάνοντας ένεση πριν και μετά τη προπόνηση, ποδηλατώ στο προπονητήριο. Η μέση αντέχει. Για τρέξιμο φυσικά ούτε συζήτηση.
Η 14η εβδομάδα κλείνει με 170 χλμ ποδηλασία στο προπονητήριο(!!!), 6 χλμ κολύμβησης στη πισίνα και... 0 χλμ τρεξίματος. Στο μεταξύ ολοκληρώνω όλο τον απαραίτητο καρδιολογικό και αιματολογικό έλεγχο και παίρνω το πράσινο φως από τους γιατρούς για την συμμετοχή μου.
Μένουν 2 εβδομάδες. Στο τέλος της 15ης δοκιμάζω για πρώτη φορά μετά από 21 μέρες να ποδηλατήσω στο δρόμο. Συμμετοχή στον πρώτο ποδηλατικό αγώνα της ζωής μου (παρέα με τον Χάρη και τον Λεονάρδο και το απίστευτο support του Θοδωρή). Ποδηλατώ 68 χλμ από την Αθήνα ως το Σούνιο σε 125 λεπτά και τερματίζω τόσο άνετα και ξεκούραστα που αποφασίζω άμεσα να πέσω για προπόνηση στη θάλασσα και να πάρω... την κρυάδα που τόσο επιμελώς απέφευγα επί 3.5 μήνες! Μετά το πρώτο σοκ... κολυμπώ 1 χλμ (πάλι παρέα με τον Χάρη) και... ετοιμάζω βαλίτσες για το Costa Navarino!!!!!
Είναι μέσα Δεκεμβρίου η ημέρα έναρξης της προετοιμασίας πλησιάζει.
Με πρόγραμμα δικής μου έμπνευσης προσαρμοσμένο στα περιθώρια του διαθέσιμου χρόνου, της αντοχής μου και στις απαιτήσεις του αγώνα. Στόχος να βγαίνουν τουλάχιστον 7 αερόβιες προπονήσεις την εβδομάδα διάρκειας από 8 έως 10 ώρες. Με βάση 70 χλμ κολύμβησης και 750 χλμ ποδηλασίας (μόλις) πέφτω στα βαθιά....
21 Δεκεμβρίου 2018 η επίσημη έναρξη της προετοιμασίας. 16 εβδομάδες με χωρίζουν από την ημέρα του αγώνα. Μόλις 5 μέρες μετά βρίσκομαι στο Νοσοκομείο της Κυπαρισσίας όταν ένα πρωί από το πουθενά κι ενώ ήμουν καλά άρχισα να ζαλίζομαι χωρίς λόγο όσο ποτέ στη ζωή μου. Ακλούθησαν σειρά εξετάσεων και επισκέψεις σε γιατρούς μέχρι να διαπιστώσω ότι ήταν κάτι συμπτωματικό κι όχι σοβαρό. Διάγνωση: Καλοήθης Παροξυσμικός Ίλιγγος Θέσης. Πρώτο πισωγύρισμα....
Δεύτερη ημέρα του χρόνου μετά τις γιορτές ζυγίζομαι και με πιάνει πανικός. Η ζυγαριά δείχνει 103 κιλά και η φωνή της Ρένας Βλαχοπούλου ηχεί στα αυτιά μου «Ρόκυ (Σούζυ) και ψεύδεσαι και τρως». Αρχίζω άμεσα δίαιτα χωρίς χρονοτριβή..... (3.5 μήνες μετά θα είμαι -15 κιλά σε λίπος και -13.5 στο συνολο(89.5))
Δυο μέρες μετά η μέση με αφήνει και πάλι off. Μετά από μια προπόνηση στο κολυμβητήριο δεν μπορώ να σταθώ..... 4 μέρες ξεκούραση και αποχή από προπονήσεις, ενέσεις, θεραπείες. Δεύτερο πισωγύρισμα.....
Με σχετικό ρίσκο δοκιμάζω και πάλι να προπονηθώ αν και δεν είμαι εντελώς καλά. Παρηγοριά το προπονητήριο που μου επιτρέπει να ποδηλατώ στο σπίτι χωρίς να ρισκάρω με τις καιρικές συνθήκες....
Οι επόμενες 3 εβδομάδες κυλούν χωρίς προβλήματα και οι προπονήσεις βγαίνουν ‘by the book’. Αρχίζω να αισιοδοξώ ότι μπορώ να σταθώ στην εκκίνηση!
Αρχές Φεβρουαρίου μια από τις ιώσεις που κυκλοφορούν παντού με ρίχνει κάτω. Η 7η εβδομάδα της προετοιμασίας με βρίσκει να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Τρίτο πισωγύρισμα..... Πάραυτα, ρισκάροντας ίσως και παραπάνω απ’ όσο πρέπει, κάνω χαλαρή προπόνηση μέρα παρά μέρα σε τρέξιμο και ποδηλασία σε διάδρομο και προπονητήριο αντίστοιχα. Δεν έχω περιθώριο να χάσω άλλες....
Στις επόμενες 5 εβδομάδες, μέχρι τα μέσα Μαρτίου, οι προπονήσεις γίνονται όλο και πιο έντονες, όλο και μεγαλύτερης διάρκειας. Το σώμα πονάει, διαμαρτύρεται, ενίοτε επαναστατεί.... Είναι η φάση που πρέπει να αλλάξω επίπεδο, να ‘σηκώσω ατμό’, που το σώμα πρέπει να μάθει να αντέχει στη καταπόνηση, το μυαλό να μάθει να τιθασεύει το σώμα, είναι η εποχή που τα λόγια περισσεύουν γιατί μιλεί ο ιδρώτας, μιλάνε τα πόδια σε κάθε πάτημα πάνω στα πετάλ και στο δρόμο που σε πάνε κάθε φορά μόνο μπροστά. Μιλάει η σωστή στάση σώματος στη κολύμβηση ώστε σε κάθε χεριά να κυλάς πάνω στο νερό προς τον τερματισμό. Είναι η φάση που έχουν απομείνει 2 χλμ να ολοκληρώσεις την προπόνηση και επειδή το σώμα ‘διαμαρτύρεται’ πως δεν αντέχει να τα βγάλει, εσύ κάνεις όχι 2 αλλά τα διπλάσια ώστε το μυαλό να θυμάται την ώρα του αγώνα πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο από το ‘μπροστά’.... Παράλληλα προσπαθώ να κοιμάμαι όσο γίνεται περισσότερο, προσέχω την διατροφή μου.... προσπαθώ να μένω ήρεμος (όχι πάντα με επιτυχία). Μένω προσηλωμένος στο στόχο. Οι βδομάδες κυλούν. Άλλωστε γνωρίζοντας από προετοιμασίες, ξέρω από πρώτο χέρι πως τα δύσκολα έπονται. Στο μεταξύ η συμμετοχή σε 2 Ημιμαραθώνιους, παρέα με τον Χάρη, βγαίνουν άνετα και με πολύ καλούς χρόνους, δίνοντάς μου την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να συνεχίσω. Σε 5 εβδομάδες (8-12) βγήκαν συνολικά 865 χλμ προπόνησης, μέσα σε 49 ώρες κάνοντας 34 προπονήσεις.
Είναι 22 Μαρτίου, τέλος της 13ης εβδομάδας, κι ενώ έχω αποκτήσει μια θλάση που δεν λέει να περάσει στο δεξί πόδι (απότοκος των δυνατών προπονήσεων) η μέση για μια ακόμα φορά με βγάζει off. Τέταρτο πισωγύρισμα....
Αύτη τη φορά διαισθάνομαι ότι το πρόβλημα είναι σοβαρότερο. Η απογοήτευσή μου διαρκεί μια μέρα. Το παίρνω απόφαση: θα συνεχίσω μέχρι την ημέρα του αγώνα όπως και όσο μπορώ κι ότι βγει. Τρεις μέρες μετά κι ενώ χάνω πολύ σημαντικές προπονήσεις (και έναν αγώνα Διάθλου που θα ήταν μια μορφή πρόβας τζενεράλε) με τη μέση να πονάει, πάω στη πισίνα και κολυμπώ 3 χλμ. Ευτυχώς η μέση όχι μόνο δεν με ζορίζει αλλά αισθάνομαι και μια σχετική ανακούφιση. Την επόμενη μέρα κάνοντας ένεση πριν και μετά τη προπόνηση, ποδηλατώ στο προπονητήριο. Η μέση αντέχει. Για τρέξιμο φυσικά ούτε συζήτηση.
Η 14η εβδομάδα κλείνει με 170 χλμ ποδηλασία στο προπονητήριο(!!!), 6 χλμ κολύμβησης στη πισίνα και... 0 χλμ τρεξίματος. Στο μεταξύ ολοκληρώνω όλο τον απαραίτητο καρδιολογικό και αιματολογικό έλεγχο και παίρνω το πράσινο φως από τους γιατρούς για την συμμετοχή μου.
Μένουν 2 εβδομάδες. Στο τέλος της 15ης δοκιμάζω για πρώτη φορά μετά από 21 μέρες να ποδηλατήσω στο δρόμο. Συμμετοχή στον πρώτο ποδηλατικό αγώνα της ζωής μου (παρέα με τον Χάρη και τον Λεονάρδο και το απίστευτο support του Θοδωρή). Ποδηλατώ 68 χλμ από την Αθήνα ως το Σούνιο σε 125 λεπτά και τερματίζω τόσο άνετα και ξεκούραστα που αποφασίζω άμεσα να πέσω για προπόνηση στη θάλασσα και να πάρω... την κρυάδα που τόσο επιμελώς απέφευγα επί 3.5 μήνες! Μετά το πρώτο σοκ... κολυμπώ 1 χλμ (πάλι παρέα με τον Χάρη) και... ετοιμάζω βαλίτσες για το Costa Navarino!!!!!
But U only have a few hours to deliver….
Ένας καινούργιος κόσμος περιμένει να με υποδεχτεί στο Costa Navarino. Αισθάνομαι άβολα, παράταιρα, μου έρχονται μνήμες από τον πρώτο Μαραθώνιο του 2010 όταν ένιωθα το ίδιο ξένος τις ώρες πριν την εκκίνηση. Έχω αίσθηση του τι με περιμένει κι ας μην το έχω κάνει άλλη φορά.
Γνωρίζω ότι η ελλιπής προετοιμασία και η έλλειψη εμπειρίας στα τρία από τα τέσσερα σταδία του αγώνα θα με ζορίσει (γιατί στο τρίαθλο μπορεί τα αγωνίσματα να είναι θεωρητικά τρία αλλά στη πράξη είναι τέσσερα. Η ενδιάμεση φάση μεταξύ των αγωνισμάτων απαιτεί σωστή διαχείριση και προετοιμασία). Η διάρκεια του αγώνα, πρωτόγνωρη για το σώμα μου, θα αποτελέσει πρόκληση και ίσως να αποβεί έως και επικίνδυνη.
Αυτός ο αγώνας δεν σηκώνει (sic) ηρωισμούς και μαγκιές.... Απαιτεί σεβασμό, προσήλωση σε επιμέρους στόχους/σταδία, απολυτή ηρεμία και προγραμματισμό. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να ταπεινωθείς αν θες να καλύψεις τα 113 χλμ και να τερματίσεις υγιής.
Πρέπει να είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να προσαρμοστείς στα δεδομένα του αγώνα που μπορεί να αλλάξουν. Οφείλεις να είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις τις καιρικές συνθήκες μέχρι του σημείου που δεν ρισκάρεις τη ζωή σου. Και πάνω απ’ όλα πρέπει να είσαι έτοιμος για πόνο... ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΠΟΝΟ.
Πρέπει να έχεις καντάρια υπομονής και επιμονής. Και φυσικά οφείλεις να τα κάνεις όλα αυτά με ίδιες δυνάμεις, χωρίς εξωτερική βοήθεια...
Ούτε καν μουσική δεν επιτρέπεται να ακούς!!!
Ένας καινούργιος κόσμος περιμένει να με υποδεχτεί στο Costa Navarino. Αισθάνομαι άβολα, παράταιρα, μου έρχονται μνήμες από τον πρώτο Μαραθώνιο του 2010 όταν ένιωθα το ίδιο ξένος τις ώρες πριν την εκκίνηση. Έχω αίσθηση του τι με περιμένει κι ας μην το έχω κάνει άλλη φορά.
Γνωρίζω ότι η ελλιπής προετοιμασία και η έλλειψη εμπειρίας στα τρία από τα τέσσερα σταδία του αγώνα θα με ζορίσει (γιατί στο τρίαθλο μπορεί τα αγωνίσματα να είναι θεωρητικά τρία αλλά στη πράξη είναι τέσσερα. Η ενδιάμεση φάση μεταξύ των αγωνισμάτων απαιτεί σωστή διαχείριση και προετοιμασία). Η διάρκεια του αγώνα, πρωτόγνωρη για το σώμα μου, θα αποτελέσει πρόκληση και ίσως να αποβεί έως και επικίνδυνη.
Αυτός ο αγώνας δεν σηκώνει (sic) ηρωισμούς και μαγκιές.... Απαιτεί σεβασμό, προσήλωση σε επιμέρους στόχους/σταδία, απολυτή ηρεμία και προγραμματισμό. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να ταπεινωθείς αν θες να καλύψεις τα 113 χλμ και να τερματίσεις υγιής.
Πρέπει να είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να προσαρμοστείς στα δεδομένα του αγώνα που μπορεί να αλλάξουν. Οφείλεις να είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις τις καιρικές συνθήκες μέχρι του σημείου που δεν ρισκάρεις τη ζωή σου. Και πάνω απ’ όλα πρέπει να είσαι έτοιμος για πόνο... ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΠΟΝΟ.
Πρέπει να έχεις καντάρια υπομονής και επιμονής. Και φυσικά οφείλεις να τα κάνεις όλα αυτά με ίδιες δυνάμεις, χωρίς εξωτερική βοήθεια...
Ούτε καν μουσική δεν επιτρέπεται να ακούς!!!
Ο Aγώνας
Είναι πρωί. 8 παρά. Ο Δυτικός άνεμος έχει δημιουργήσει συνθήκες ωκεανού μπροστά στο σημείο της εκκίνησης! Κάνει κρύο και αρχίζει να βρέχει. Βρίσκομαι με τη στολή ανάμεσα σε 1500 συναθλητές. Τώρα πια δεν έχει επιστροφή. Είμαι σαστισμένος, αγχωμένος. Το στόμα έχει στεγνώσει. Από τα μεγάφωνα ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος. Το στήθος μου φουσκώνει από περηφάνια κι ένα δάκρυ κυλάει από τα μάτια μου. Αφήνω την συγκίνηση της στιγμής να με συνεπάρει. Ξαφνικά παύω να κρυώνω, να φοβάμαι, τα κύματα στα μάτια μου μικραίνουν, έχω πλέον μπροστά μου μια λίμνη, όχι ωκεανό.... Ακολουθεί το τραγούδι-σταθμός, ο Ζορμπάς του Μίκη.... Ένα τραγούδι που πρωτάκουσα στο Μαραθώνα το 2010.... Αυτό ήταν! Προσπερνώ αρκετούς μπροστά μου στη σειρά και βρίσκομαι λίγα μέτρα πια από την εκκίνηση. 5..4..3..2..1.. Σφύριγμα και ξεχύνομαι προς τη θάλασσα! Ένα τεράστιο κύμα με σταματά! Καταλαβαίνω άμεσα ότι δεν έχει νόημα να κοντράρεις τις κορυφές αλλά να περιμένεις για τις κοιλάδες των κυμάτων! Πρέπει να διανύσω 200μ κόντρα στον άνεμο. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, έχω πιει όσο νερό δεν έχω πιει ποτέ άλλοτε κολυμπώντας... Σκάφτομαι να τα παρατήσω, ότι δεν έχει νόημα.... και άμεσα καταλαβαίνω ότι για να έχω όρεξη για... αστεία, αυτό σημαίνει πως είμαι καλά! Στρίβω στην τσαμαδούρα αριστερά. Τώρα έχω το κύμα στο πλάι. Κολυμπώ με το κεφάλι μέσα, ενίοτε σα ναυαγός.... 43 λεπτά μετά η ώρα της, προσωρινής, λύτρωσης. Πατώ στεριά!
Στο ενδιάμεσο στάδιο (Τ1) πρέπει να διανύσουμε ξυπόλητοι 600 ανηφορικά μέτρα από τη παράλια μέχρι το χώρο στάθμευσης των ποδηλάτων μέσα στο ξενοδοχείο. Παίρνω ανάσες, αλλάζω και μετά από 21 λεπτά, ποδηλατώ προς την έξοδο από το ξενοδοχείο. Οφείλω να κάνω διαχείριση δυνάμεων. Ο αγώνας έχει μόλις αρχίσει.... Με περιμένουν 90 χλμ ποδηλασίας με συνολική θετική υψομετρικη+1,100 μέτρα! Δεν έχω κάνει την απαραίτητη προετοιμασία για ανηφόρες. Καλό το προπονητήριο αλλά δεν βοηθά σε όλα. Έχω όμως δυνατά πόδια. Αντιμετωπίζω τη διαδρομή με σεβασμό, αλλά όχι με φόβο. Κρατώ σταθερό βήμα, προσπερνώ πολλούς που με είχαν περάσει στο T1, φτάνω στη κορυφή της Νότιας πλευράς της διαδρομής και αρχίζω να κατηφορίζω! Γεμίζω αισιοδοξία, το δύσκολο κομμάτι της διαδρομής (12 ανηφορικά χλμ) βγήκε πιο άνετα από όσο περίμενα. Σχεδόν μια ώρα μετά είμαι στην άλλη πλευρά, στην κορυφή της Βόρειας πλευράς της διαδρομής. Σύντομα έχω ολοκληρώσει, πριν καλά καλά το καταλάβω, τη μισή διαδρομή (2 στροφές των 45 χλμ). Το ανηφορικό τμήμα με περιμένει και πάλι, όμως αύτη τη φορά είμαι σίγουρος ότι θα το βγάλω. Χωρίς να ανεβάσω παλμούς, χωρίς να δαπανήσω ενέργεια, (που θα είναι πολύτιμη για την συνεχεία) βγάζω τις ανηφόρες για δεύτερη φορά. Για λίγο αισθάνομαι ότι τα κατάφερα, ότι ‘αυτό ήταν’. Μου φάνηκε σαν παιχνίδι. Η ταπεινοφροσύνη είχε δώσει την θέση της στην αλαζονεία. Κι ας είχα να διανύσω ακόμα 30 χλμ ποδηλασίας και 21 δρομικά. Όμως ήμουν προετοιμασμένος γι’ αύτη την αλλαγή συναισθημάτων. Ξέρω πόσο εύκολο μου είναι να τινάζω στον αέρα δουλεία, μόχθο, κόπο εβδομάδων μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας. Δεν πρέπει να πέρασαν πάνω από 1 με 2 λεπτά, έκοψα ταχύτητα, άρχισα να μιλώ δυνατά στον εαυτό μου, μαζεύτηκα. Ήμουν και πάλι πίσω στο πνεύμα του αγώνα. Μια δεξιά στροφή, 10 πεταλιές, μια τελευταία ανηφόρα 100μετρων... Τέλος!
3 ώρες και 36 λεπτά μετά την εκκίνηση της ποδηλασίας, άφηνα το ποδήλατο στη θέση του βγάζοντας το 2ο μέρος του αγώνα. Και τώρα είχε έρθει η στιγμή που περίμενα μήνες.... Βγάζω από τη τσάντα τη φανέλα του Rocky και τη φαραώ. Είχε έρθει επιτελούς η ώρα να τρέξω!
Ο Ήλιος είναι ψηλά, η ζέστη αρχίζει να γίνεται ανυπόφορη, οι θεατές και οι εθελοντές, στο σημείο εκκίνησης του Ημιμαραθώνιου με ‘μπιζάρουν’ δίνοντάς μου δύναμη. Μια μικρή ζαλάδα, απότοκος της ποδηλασίας είναι απόλυτα φυσιολογική. Μπαίνω μέσα στο μονοπάτι κι αφήνω το σώμα να πιάσει ρυθμό. Λίγο μετά συνάντηση με τον Μάρκο, (original Iron Man με συμμετοχές σε πολλούς αγώνες σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας, με ενθάρρυνε, με συμβούλευε, μου έδειχνε με κάθε τρόπο ότι πίστευε σε μένα κάνοντάς με να πιστέψω κι εγώ στον εαυτό μου). Χαιρετιόμαστε. Παίρνω δύναμη να συνεχίσω. Εκείνος έχει 2 χλμ να ολοκληρώσει τον αγώνα, εγώ έχω να διανύσω άλλα 19. Η διαδρομή είναι δύσκολη με μικρές ζόρικες ανηφόρες κα το έδαφος ανώμαλο. Η ζέστη με λιώνει κι αισθάνομαι συνεχώς όλο και πιο έντονα την ανάγκη να πιω νερό. Καταλαβαίνω ότι αυτό μόνο καλό δεν είναι. Αλίμονο αν νιώσεις δίψα σε αγώνες διάρκειας.... Βρίσκομαι ήδη 5 ώρες στον αγώνα. Από ‘δω και πέρα κινούμαι σε αχαρτογράφητα νερά.... Ποτέ άλλοτε σε αγώνα ή προπόνηση δεν έχω αγωνιστεί περισσότερο. Το σώμα πονάει αλλά ελεγχόμενα. Οι παλμοί μου είναι χαμηλοί και φροντίζω να παραμείνουν εκεί (124 ΜΚΣ σε όλο τον αγώνα). Πίνω νερό και ισοτονικό όπου βρω και προσπαθώ να διαχειριστώ τα δεδομένα. Εδώ με βοηθά πλέον η μεγάλη μου εμπειρία από τον Μαραθώνιο. Βάζω στόχο να φτάσω στο 11. Τρέχω μέσα στον Βιότοπο της περιοχής και δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο παρά το ‘επόμενο χλμ’. Περίπου μια ώρα μετά φτάνω (επιτέλους!) στο 11! Μένουν άλλα 10. Επόμενος στόχος το 16. Το σώμα μου φωνάζει να περπατήσω κι εγώ του υπόσχομαι ότι θα του κάνω το χατίρι ‘όταν φτάσω στο 16’. Το ‘ακούω’ να παραπονιέται «τα ίδια έλεγες και πριν λίγο». Δυστυχώς για το σώμα μου, τον έλεγχο τον έχει το μυαλό ..... Περνώ το 16. Ένα τελευταίο τζελ για ενέργεια και ανοίγω το βήμα μου. Αρχίζω να επιταχύνω. Πάει και το 17. Μένουν 3+1! Η διαδρομή αρχίζει πάλι να ανηφορίζει. Όμως τι σημασία έχει πια. Απομένουν λίγα λεπτά. Η μουσική απαγορεύεται, όχι όμως και το να τραγουδάς! Αρχίζω να τραγουδώ «Λίγο ακόμα θα ιδούμε, τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν... Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα!» Οι στίχοι του Γ Σεφέρη μου δίνουν ώθηση. Αυτό είναι το τραγούδι που ακούω πάντα λίγο πριν τον τερματισμό! Τώρα το τραγουδώ!
Είμαι στο 21ο χλμ και η τελευταία ανηφόρα δεν μπορεί να με σταματήσει. Βγάζω το καπέλο, αφήνω το μπουκάλι με το νερό σε ένα θεατή και έχω μπροστά μου μια ευθεία! Το βήμα μου ανοίγει. Λίγο μετά καλπάζω. Βλέπω από μακριά τον τερματισμό. Ανοίγω τα χέρια, χτυπάω με γροθιές το στήθος μου στο μέρος της καρδίας. Ένα χαμόγελο στα χείλη μου απλώνεται από το Βορρά ως το Νότο και ενώνει τη Δύση με την Ανατολή!
Είναι πρωί. 8 παρά. Ο Δυτικός άνεμος έχει δημιουργήσει συνθήκες ωκεανού μπροστά στο σημείο της εκκίνησης! Κάνει κρύο και αρχίζει να βρέχει. Βρίσκομαι με τη στολή ανάμεσα σε 1500 συναθλητές. Τώρα πια δεν έχει επιστροφή. Είμαι σαστισμένος, αγχωμένος. Το στόμα έχει στεγνώσει. Από τα μεγάφωνα ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος. Το στήθος μου φουσκώνει από περηφάνια κι ένα δάκρυ κυλάει από τα μάτια μου. Αφήνω την συγκίνηση της στιγμής να με συνεπάρει. Ξαφνικά παύω να κρυώνω, να φοβάμαι, τα κύματα στα μάτια μου μικραίνουν, έχω πλέον μπροστά μου μια λίμνη, όχι ωκεανό.... Ακολουθεί το τραγούδι-σταθμός, ο Ζορμπάς του Μίκη.... Ένα τραγούδι που πρωτάκουσα στο Μαραθώνα το 2010.... Αυτό ήταν! Προσπερνώ αρκετούς μπροστά μου στη σειρά και βρίσκομαι λίγα μέτρα πια από την εκκίνηση. 5..4..3..2..1.. Σφύριγμα και ξεχύνομαι προς τη θάλασσα! Ένα τεράστιο κύμα με σταματά! Καταλαβαίνω άμεσα ότι δεν έχει νόημα να κοντράρεις τις κορυφές αλλά να περιμένεις για τις κοιλάδες των κυμάτων! Πρέπει να διανύσω 200μ κόντρα στον άνεμο. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, έχω πιει όσο νερό δεν έχω πιει ποτέ άλλοτε κολυμπώντας... Σκάφτομαι να τα παρατήσω, ότι δεν έχει νόημα.... και άμεσα καταλαβαίνω ότι για να έχω όρεξη για... αστεία, αυτό σημαίνει πως είμαι καλά! Στρίβω στην τσαμαδούρα αριστερά. Τώρα έχω το κύμα στο πλάι. Κολυμπώ με το κεφάλι μέσα, ενίοτε σα ναυαγός.... 43 λεπτά μετά η ώρα της, προσωρινής, λύτρωσης. Πατώ στεριά!
Στο ενδιάμεσο στάδιο (Τ1) πρέπει να διανύσουμε ξυπόλητοι 600 ανηφορικά μέτρα από τη παράλια μέχρι το χώρο στάθμευσης των ποδηλάτων μέσα στο ξενοδοχείο. Παίρνω ανάσες, αλλάζω και μετά από 21 λεπτά, ποδηλατώ προς την έξοδο από το ξενοδοχείο. Οφείλω να κάνω διαχείριση δυνάμεων. Ο αγώνας έχει μόλις αρχίσει.... Με περιμένουν 90 χλμ ποδηλασίας με συνολική θετική υψομετρικη+1,100 μέτρα! Δεν έχω κάνει την απαραίτητη προετοιμασία για ανηφόρες. Καλό το προπονητήριο αλλά δεν βοηθά σε όλα. Έχω όμως δυνατά πόδια. Αντιμετωπίζω τη διαδρομή με σεβασμό, αλλά όχι με φόβο. Κρατώ σταθερό βήμα, προσπερνώ πολλούς που με είχαν περάσει στο T1, φτάνω στη κορυφή της Νότιας πλευράς της διαδρομής και αρχίζω να κατηφορίζω! Γεμίζω αισιοδοξία, το δύσκολο κομμάτι της διαδρομής (12 ανηφορικά χλμ) βγήκε πιο άνετα από όσο περίμενα. Σχεδόν μια ώρα μετά είμαι στην άλλη πλευρά, στην κορυφή της Βόρειας πλευράς της διαδρομής. Σύντομα έχω ολοκληρώσει, πριν καλά καλά το καταλάβω, τη μισή διαδρομή (2 στροφές των 45 χλμ). Το ανηφορικό τμήμα με περιμένει και πάλι, όμως αύτη τη φορά είμαι σίγουρος ότι θα το βγάλω. Χωρίς να ανεβάσω παλμούς, χωρίς να δαπανήσω ενέργεια, (που θα είναι πολύτιμη για την συνεχεία) βγάζω τις ανηφόρες για δεύτερη φορά. Για λίγο αισθάνομαι ότι τα κατάφερα, ότι ‘αυτό ήταν’. Μου φάνηκε σαν παιχνίδι. Η ταπεινοφροσύνη είχε δώσει την θέση της στην αλαζονεία. Κι ας είχα να διανύσω ακόμα 30 χλμ ποδηλασίας και 21 δρομικά. Όμως ήμουν προετοιμασμένος γι’ αύτη την αλλαγή συναισθημάτων. Ξέρω πόσο εύκολο μου είναι να τινάζω στον αέρα δουλεία, μόχθο, κόπο εβδομάδων μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας. Δεν πρέπει να πέρασαν πάνω από 1 με 2 λεπτά, έκοψα ταχύτητα, άρχισα να μιλώ δυνατά στον εαυτό μου, μαζεύτηκα. Ήμουν και πάλι πίσω στο πνεύμα του αγώνα. Μια δεξιά στροφή, 10 πεταλιές, μια τελευταία ανηφόρα 100μετρων... Τέλος!
3 ώρες και 36 λεπτά μετά την εκκίνηση της ποδηλασίας, άφηνα το ποδήλατο στη θέση του βγάζοντας το 2ο μέρος του αγώνα. Και τώρα είχε έρθει η στιγμή που περίμενα μήνες.... Βγάζω από τη τσάντα τη φανέλα του Rocky και τη φαραώ. Είχε έρθει επιτελούς η ώρα να τρέξω!
Ο Ήλιος είναι ψηλά, η ζέστη αρχίζει να γίνεται ανυπόφορη, οι θεατές και οι εθελοντές, στο σημείο εκκίνησης του Ημιμαραθώνιου με ‘μπιζάρουν’ δίνοντάς μου δύναμη. Μια μικρή ζαλάδα, απότοκος της ποδηλασίας είναι απόλυτα φυσιολογική. Μπαίνω μέσα στο μονοπάτι κι αφήνω το σώμα να πιάσει ρυθμό. Λίγο μετά συνάντηση με τον Μάρκο, (original Iron Man με συμμετοχές σε πολλούς αγώνες σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας, με ενθάρρυνε, με συμβούλευε, μου έδειχνε με κάθε τρόπο ότι πίστευε σε μένα κάνοντάς με να πιστέψω κι εγώ στον εαυτό μου). Χαιρετιόμαστε. Παίρνω δύναμη να συνεχίσω. Εκείνος έχει 2 χλμ να ολοκληρώσει τον αγώνα, εγώ έχω να διανύσω άλλα 19. Η διαδρομή είναι δύσκολη με μικρές ζόρικες ανηφόρες κα το έδαφος ανώμαλο. Η ζέστη με λιώνει κι αισθάνομαι συνεχώς όλο και πιο έντονα την ανάγκη να πιω νερό. Καταλαβαίνω ότι αυτό μόνο καλό δεν είναι. Αλίμονο αν νιώσεις δίψα σε αγώνες διάρκειας.... Βρίσκομαι ήδη 5 ώρες στον αγώνα. Από ‘δω και πέρα κινούμαι σε αχαρτογράφητα νερά.... Ποτέ άλλοτε σε αγώνα ή προπόνηση δεν έχω αγωνιστεί περισσότερο. Το σώμα πονάει αλλά ελεγχόμενα. Οι παλμοί μου είναι χαμηλοί και φροντίζω να παραμείνουν εκεί (124 ΜΚΣ σε όλο τον αγώνα). Πίνω νερό και ισοτονικό όπου βρω και προσπαθώ να διαχειριστώ τα δεδομένα. Εδώ με βοηθά πλέον η μεγάλη μου εμπειρία από τον Μαραθώνιο. Βάζω στόχο να φτάσω στο 11. Τρέχω μέσα στον Βιότοπο της περιοχής και δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο παρά το ‘επόμενο χλμ’. Περίπου μια ώρα μετά φτάνω (επιτέλους!) στο 11! Μένουν άλλα 10. Επόμενος στόχος το 16. Το σώμα μου φωνάζει να περπατήσω κι εγώ του υπόσχομαι ότι θα του κάνω το χατίρι ‘όταν φτάσω στο 16’. Το ‘ακούω’ να παραπονιέται «τα ίδια έλεγες και πριν λίγο». Δυστυχώς για το σώμα μου, τον έλεγχο τον έχει το μυαλό ..... Περνώ το 16. Ένα τελευταίο τζελ για ενέργεια και ανοίγω το βήμα μου. Αρχίζω να επιταχύνω. Πάει και το 17. Μένουν 3+1! Η διαδρομή αρχίζει πάλι να ανηφορίζει. Όμως τι σημασία έχει πια. Απομένουν λίγα λεπτά. Η μουσική απαγορεύεται, όχι όμως και το να τραγουδάς! Αρχίζω να τραγουδώ «Λίγο ακόμα θα ιδούμε, τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν... Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα!» Οι στίχοι του Γ Σεφέρη μου δίνουν ώθηση. Αυτό είναι το τραγούδι που ακούω πάντα λίγο πριν τον τερματισμό! Τώρα το τραγουδώ!
Είμαι στο 21ο χλμ και η τελευταία ανηφόρα δεν μπορεί να με σταματήσει. Βγάζω το καπέλο, αφήνω το μπουκάλι με το νερό σε ένα θεατή και έχω μπροστά μου μια ευθεία! Το βήμα μου ανοίγει. Λίγο μετά καλπάζω. Βλέπω από μακριά τον τερματισμό. Ανοίγω τα χέρια, χτυπάω με γροθιές το στήθος μου στο μέρος της καρδίας. Ένα χαμόγελο στα χείλη μου απλώνεται από το Βορρά ως το Νότο και ενώνει τη Δύση με την Ανατολή!
Περνάνε στιγμιαία από το μυαλό μου τα όσα έζησα
τις προηγούμενες 7 ώρες και 18 λεπτά.
Τρία βήματα.... δυο.... ένα...! Τέλος!!!!!!
Το ρολόι γραφεί 7 ώρες 18 λεπτά 29 δευτερόλεπτα.
τις προηγούμενες 7 ώρες και 18 λεπτά.
Τρία βήματα.... δυο.... ένα...! Τέλος!!!!!!
Το ρολόι γραφεί 7 ώρες 18 λεπτά 29 δευτερόλεπτα.
Κι έγιναν δυνατά τα αδύνατα!
Τίποτα όμως δεν μπορεί να καταγράψει το συναίσθημα! Όσο και να προσπαθήσω δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Όποιος το έχει ζήσει μόνο, μπορεί να με καταλάβει.... Τέσσερις μέρες μετά τον αγώνα, ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως έφτασα μέχρι την γραμμή του τερματισμού.... Εύχομαι μόνο, ο Θεός να μου δώσει τη δύναμη μια μέρα να το ξαναζήσω.
Κλείνοντας την καταγραφή αυτής της μοναδικής εμπειρίας αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσοι με στήριξαν σε όλο αυτό το διάστημα ώστε να πραγματοποιήσω ένα όνειρο ζωής και πιο συγκεκριμένα:
Τίποτα όμως δεν μπορεί να καταγράψει το συναίσθημα! Όσο και να προσπαθήσω δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Όποιος το έχει ζήσει μόνο, μπορεί να με καταλάβει.... Τέσσερις μέρες μετά τον αγώνα, ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως έφτασα μέχρι την γραμμή του τερματισμού.... Εύχομαι μόνο, ο Θεός να μου δώσει τη δύναμη μια μέρα να το ξαναζήσω.
Κλείνοντας την καταγραφή αυτής της μοναδικής εμπειρίας αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσοι με στήριξαν σε όλο αυτό το διάστημα ώστε να πραγματοποιήσω ένα όνειρο ζωής και πιο συγκεκριμένα:
- Τον Δημήτρη Ντάτσιουλη που φρόντισε το σώμα μου για να φτάσω μέχρι τον τερματισμό χωρίς πρόβλημα για μια ακόμη χρονιά.
- Τον Ηλία Σακκά για τις διατροφικές συμβουλές του (απώλεια 13.5 κιλών σε 3 μήνες)
- Τον original Iron Man Μάρκο Καλαβρία για τις συμβουλές του και την συμπαράσταση του σε όλη τη φάση της προετοιμασίας
- Τον Σπύρο Ρούλια για την ψυχολογική υποστήριξη που ξεπερνά τα όρια της φιλίας μας
- Τους Θοδωρή Λαγούδη και Λεονάρδο Γουλανδρή για τις ώρες που με συντρόφευαν στις προπονήσεις της ποδηλασίας.
- Τον Γιώργο Βενέτο, τόσο για τις εμπειρίες που μοιραστήκαμε στο 3ημερο του αγώνα, όσο και για όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας, όταν και προσπαθούσα να ακολουθήσω το πρωτόκολλο προπόνησης του όσο αυτό ήταν εφικτό! (γιατί είναι και ‘αθληταράς’!)
- Τον αδελφό μου για τη συμπαράστασή του. Ο Κωνσταντίνος δεν έχει λείψει ποτέ από κοντά μου (αμοιβαία τα αισθήματα).
Για την ιστορία: 21/12/18 – 11/04/19: 100 προπονήσεις - 2,167 χλμ - 125 ώρες
31 προπονήσεις δρόμου (376χλμ) 42 προπονήσεις ποδηλασίας (1,731χλμ) και 27 προπονήσεις κολύμβησης (60χλμ)
IronMan 70.3 CostaNavarino: 7Ω 18Λ 29Δ ΜΚΣ 124 / Μέγιστη 144
43’ 56’’Κολύμβηση, 21’ 50’’Τ1, 3Ω 36’ 18’’ Ποδηλασία, 10’ 50’’ Τ2 και 2Ω 25’ 35’’ Τρέξιμo
31 προπονήσεις δρόμου (376χλμ) 42 προπονήσεις ποδηλασίας (1,731χλμ) και 27 προπονήσεις κολύμβησης (60χλμ)
IronMan 70.3 CostaNavarino: 7Ω 18Λ 29Δ ΜΚΣ 124 / Μέγιστη 144
43’ 56’’Κολύμβηση, 21’ 50’’Τ1, 3Ω 36’ 18’’ Ποδηλασία, 10’ 50’’ Τ2 και 2Ω 25’ 35’’ Τρέξιμo