Ad astra per aspera
Ο Κωνσταντίνος Μπαλατσούκας, είναι ένας δρομέας από τους λίγους. Δεν θα μπω στην διαδικασία να σας εξηγήσω γιατί, αλλά θα καταλάβετε πολλά από το κείμενο που έγραψε για τον 8ο Διεθνή Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης "Μέγας Αλέξανδρος".
Ο Κωνσταντίνος είναι γνωστός στο Daily Mile αλλά και στο forum του running news ως "Rigelian" ή και "Rigo".
Απολαύστε τον...
(το 2011 πραγματοποιώντας μια αλαζονική σκέψη, δήλωσα συμμετοχή στον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης. Ένα Σάββατο πρωί ξεκινάμε με τον ΔημήτρηΚαλ για 30ρι, από το Τροκαντερό. Σταμάτησα στο 22, αποφάσισα να μην τρέξω, κράτησα το ωραίο μπλουζάκι και απώθησα, έβγαλα εντελώς από το μυαλό μου το γεγονός)
Ad astra per aspera*
8ος Διεθνής Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος, 2013
Δεν ξέρω πότε αποκρυσταλλώθηκε στο μυαλό μου η ιδέα να τρέξω και την Μεσσήνη και την Θεσσαλονίκη, 2 Μαραθώνιοι μέσα σε 4 εβδομάδες. Αυτή την φορά όμως, one step at a time. Μετά τη Μεσσήνη, μια εβδομάδα αποχή, δύο 6ρια την επόμενη εβδομάδα, ο Ημί στα Τρίκαλα, αποφασίζω να δηλώσω συμμετοχή στον Μέγα Αλέξανδρο. Όλοι προσπάθησαν να με αποτρέψουν.
Ο Κωνσταντίνος είναι γνωστός στο Daily Mile αλλά και στο forum του running news ως "Rigelian" ή και "Rigo".
Απολαύστε τον...
(το 2011 πραγματοποιώντας μια αλαζονική σκέψη, δήλωσα συμμετοχή στον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης. Ένα Σάββατο πρωί ξεκινάμε με τον ΔημήτρηΚαλ για 30ρι, από το Τροκαντερό. Σταμάτησα στο 22, αποφάσισα να μην τρέξω, κράτησα το ωραίο μπλουζάκι και απώθησα, έβγαλα εντελώς από το μυαλό μου το γεγονός)
Ad astra per aspera*
8ος Διεθνής Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος, 2013
Δεν ξέρω πότε αποκρυσταλλώθηκε στο μυαλό μου η ιδέα να τρέξω και την Μεσσήνη και την Θεσσαλονίκη, 2 Μαραθώνιοι μέσα σε 4 εβδομάδες. Αυτή την φορά όμως, one step at a time. Μετά τη Μεσσήνη, μια εβδομάδα αποχή, δύο 6ρια την επόμενη εβδομάδα, ο Ημί στα Τρίκαλα, αποφασίζω να δηλώσω συμμετοχή στον Μέγα Αλέξανδρο. Όλοι προσπάθησαν να με αποτρέψουν.
Όλοι; Όχι! Σαν το γαλατικό χωριό, υπήρξε ένας. Όταν πήγα στο Άλσος για να εγγραφώ με τους ΣΑΦΑΝΣ ήταν η πρώτη φορά που δεν ήμουν τόσο σίγουρος. Χτύπησε το τηλέφωνο.
-Έλα, καλησπέρα, τι κάνεις; -Καλά είμαι, πάω να γραφτώ για τον Μεγαλέκο. -Πολύ καλά θα κάνεις! Ήταν ο ΣωτήρηςΚ και εκείνη τη στιγμή διαλύθηκαν όλες μου οι αμφιβολίες. Αποχή και τρία 6ρια την τελευταία εβδομάδα πριν τον αγώνα. Ήταν ένας μοναδικός δρομικά μήνας. Αποθεραπεία και συγχρόνως προετοιμασία, μέσα στο μυαλό μου μια μεγάλη μα όμορφη ανακατωσούρα, τι κάνω τώρα, αποκατάσταση ή τελευταία προετοιμασία, το πριν και το μετά μαζί, να μην ξεχωρίζει κανένα και να δημιουργεί πρωτόγνωρες, υπέροχες σκέψεις. Τα λίγα τρεξίματα αυτής της περιόδου με έκαναν να ξανασκεφτώ γιατί τρέχω και να ξαναδώσω, πάλι, για πολλοστή φορά, την ίδια απάντηση: Για την προσωπική μου ευχαρίστηση. |
Πόσο μ’ αρέσει
|
Πτήση για Θεσσαλονίκη, λοιπόν. Αίσθηση παρόμοια μα λιγότερο έντονη με την Μεσσήνη, σαν να πάω επαρχία να τρέξω μια μεγάλη απόσταση, όχι Μαραθώνιο, σαν να πετάω για Γιάννενα. Αλλά με μια ηρεμία στην καρδιά. Φίλοι και γνωστοί στο αεροπλάνο, ήλιος λαμπερός να με ανησυχεί, ξενοδοχείο. Λίγη χαλάρωση και στον Λευκό Πύργο για την έκθεση και τα νούμερα.
|
Δεν είχα άγχος, δεν είχα καν έννοια, όπως στους άλλους μεγάλους αγώνες. Βρήκα τα παιδιά από την Θεσσαλονίκη, βόλτα, μεσημεριανό φαγητό, ξανά στο ξενοδοχείο, απογευματινή υδατανθράκωση με τη χαρά της γνωριμίας ανθρώπων που ήξερα μόνο ως nicknames στο Runningnews forum και επιστροφή.
Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης, τραγουδούσε ο Μητροπάνος, κάποτε. Ήμουν ακριβώς εκεί, στη βεράντα του δωματίου, να αγναντεύω. Από το 2003 είναι μόλις η δεύτερη φορά που ανεβαίνω Θεσσαλονίκη όχι για business, από τις περίπου 50 φορές που έχω ανέβει. Κάποτε ήταν μια εξωτική πόλη για μένα, μετά άρχισα να την ψάχνω, να γνωρίζω, να την ανακαλύπτω, να την αγαπώ. Μέχρι και τρέξιμο με ΜάνοΦ και ΝικολήΛ έχω κάνει, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα.
Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης, τραγουδούσε ο Μητροπάνος, κάποτε. Ήμουν ακριβώς εκεί, στη βεράντα του δωματίου, να αγναντεύω. Από το 2003 είναι μόλις η δεύτερη φορά που ανεβαίνω Θεσσαλονίκη όχι για business, από τις περίπου 50 φορές που έχω ανέβει. Κάποτε ήταν μια εξωτική πόλη για μένα, μετά άρχισα να την ψάχνω, να γνωρίζω, να την ανακαλύπτω, να την αγαπώ. Μέχρι και τρέξιμο με ΜάνοΦ και ΝικολήΛ έχω κάνει, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα.
Ήσυχος, ξεκουραστικός ύπνος με τα σχεδόν καθιερωμένα προμαραθωνιακά όνειρα. Ξύπνημα 4:50 με χαρά μεγάλη. Νύχτα ακόμα, οι κλασικές ετοιμασίες για να συναντηθούμε 5:30 στο λόμπι. Βγαίνοντας από το ασανσέρ με ένα backpack, τρεις της ασφάλειας του ξενοδοχείου κατευθύνονται προς το μέρος μου. Η Βοστώνη ήταν μόλις πριν 5 μέρες.
«Μαραθώνιο θα τρέξω, τα πράγματά μου είναι αυτά» τους λέω και τους καθησυχάζω. Μαζευόμαστε και ξεκινάμε για τα πούλμαν. Λίγο πριν επιβιβαστούμε και νοιώθω απόλυτα γαλήνιος. Νομίζω ότι έκανα ήδη αυτό που ήθελα, έζησα ήδη μοναδικές στιγμές στην όποια προετοιμασία μου και τώρα μένει μόνο το κερασάκι στην τούρτα, να τρέξω τον αγώνα. Θεωρία της Σχετικότητας, καθώς περνάμε από Λαδάδικα και βλέπουμε τον κόσμο να πίνει και να τρώει ενώ δεν έχει χαράξει: Για αυτούς είναι Σάββατο βράδυ, για εμάς Κυριακή πρωί! Κουβεντούλα μέσα στο πούλμαν, λίγα από τα αγαπημένα μου παξιμάδια, ξημερώνει και είμαστε ήδη στην διαδρομή, βλέπουμε τα χιλιόμετρα. |
Στο 25ο σκέφτομαι άσχετα και ξαφνικά ότι εδώ θα λέω “άλλα 17 ακόμα” και ότι, νωρίτερα, στο 17ο, θα έχω πει “άλλα 25 ακόμα”. Δρόμος εντελώς άγνωστος και φτάνουμε στην Πέλλα. Είναι απίστευτο πόσο άσχημη κατάντησαν οι νεοέλληνες την πρωτεύουσα της Αρχαίας Μακεδονίας. Κατεβαίνουμε από το πούλμαν, κόσμος, γνωστοί και φίλοι, φωτογραφίες στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τελευταίες ετοιμασίες μέσα στην αίθουσα. Πάντα κουβαλάω πολλά πράγματα στις τσέπες μου, εδώ ήμουν ό,τι πιο κοντινό στο βαλιτσάκι του Sport Billy: Τζελάκια, χαρτομάντιλα, υγρά μαντιλάκια, κινητό, 20ευρω, mp3 player, αντηλιακό και δυο παξιμάδια! Η ώρα της εκκίνησης πλησιάζει. Μαύρο βραχιολάκι και ribbon για τα θύματα της Βοστώνης. Ευχές σε όλους, από όλους, στιγμές πολύ ιδιαίτερες.
Στις μέρες μας είναι, ευτυχώς, απλά γκροτέσκο να ακούγονται στρατιωτικά εμβατήρια σε εκκίνηση Μαραθωνίου στις 21 Απριλίου, φαιδρή φάρσα. Γελάμε και ξεκινάμε, τζελάκι, με έναν κύκλο παραπάνω μέσα στην Πέλλα που ξεδιπλώνει την εκπληκτική ασχήμια της, ευτυχώς γρήγορα βγαίνουμε. Διάθεση στα ύψη, αισθάνομαι ok σωματικά, ελαφριά κατηφόρα, πρόσκοποι. Σε λίγο βγαίνουμε στον δρόμο και ο ήλιος ανατέλλει ζεσταίνοντας απότομα και ανησυχητικά. “Τι έχουμε να τραβήξουμε…” κοινή σκέψη σχεδόν όλων.
|
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους εθελοντές.
|
Έχω ήδη αποφασίσει την τροφοδοσία μου ανά 8-9 χλμ με τζελάκια. Στο 3ο χιλιόμετρο ήδη κάνω σύγκριση με το αντίστοιχο της Μεσσήνης και νοιώθω πολύ καλύτερα, από κάθε άποψη. To τοπίο όμορφο, τρέχω μαζί με κάποιους Κοζανίτες, ο ΓιώργοςΣτ λίγο πιο μπροστά. Κάποιος έβγαζε φωτό και σχολιάζει ένας δρομέας: “Βγάζεις σαν πολυβόλο!” για να πάρει την απάντηση “Πού να δεις και πως θα τις σβήνω!”, γέλια.
Μπαίνουμε στη Χαλκηδόνα και κόσμος χειροκροτεί. Μπαίνω σε βενζινάδικο για κατούρημα και όχι για ανεφοδιασμό! Συνεχίζω και κάποιος θεατής αναρωτιέται ποιος …Μπαλατσούκας είμαι, βλέποντας το πίσω μέρος της φανέλας. Ήδη τα πρώτα high five με παιδάκια μου δίνουν δύναμη. Μπαίνουμε στον κεντρικό δρόμο και κάποιοι από τους μποτιλιαρισμένους οδηγούς μας …χειροκροτούν, ευχάριστη έκπληξη σε ελληνικό αγώνα. Πρώτη πινακίδα “Θεσσαλονίκη 37”, όπως και στη συνέχεια πάντα 2 χιλιόμετρα λιγότερο.
Δεν μου αρέσουν τα ποντιακά τραγούδια. Ούτε τα κρητικά, οι λύρες δεν με αγγίζουν. Στην ψυχή μου είναι τα κλαρίνα της Ηπείρου και της Θεσσαλίας και τα χάλκινα πνευστά της Δυτικής Μακεδονίας. Κι όμως! Σε έναν σταθμό ανεφοδιασμού άκουσα τα πιο όμορφα ποντιακά στη ζωή μου, πάνω στην προσπάθειά μου, μου άρεσε πάρα πολύ, ενθουσιάστηκα. Χαρούμενοι, εξυπηρετικότατοι εθελοντές, σε κάθε σταθμό και άλλος σύλλογος.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους εθελοντές. Η ενθάρρυνση και η στήριξή τους είναι πολύ σημαντικές. Σε κάθε αγώνα.
“Εθνική οδός”. Από τα τέλη του ’70, πολλές όμορφες παιδικές μνήμες είναι συνυφασμένες με την Αθηνών Πατρών. Ειδικά οι διασταυρώσεις και κάποιοι εγκαταλελειμμένοι σταθμοί διοδίων στα Σελιανίτικα, μετά το Αίγιο. Τα χορτάρια δίπλα στον δρόμο, οι μπαριέρες, οι μπλε πινακίδες. Αυτά παρατηρούσα στη διαδρομή, από κοντά, έχοντας χρόνο, όχι μέσα από το αυτοκίνητο, εστιάζα στις λεπτομέρειες, τα κόκκινα αντανακλαστικά δεξιά, το ρείθρο της ασφάλτου, πράσινα χορταράκια και παπαρούνες, φύση ανοιξιάτικη. Βενζινάδικα με λωρίδα εισόδου και εξόδου, διασταυρώσεις με λίγο ή περισσότερο κόσμο, πάντα να ενθαρρύνουν. Παλιές μνήμες με δρόμο νέο, δεν έχω ξαναπεράσει ποτέ, τον τρέχω. Αρχίζει η κούραση μα βγαίνουν στιγμές ευτυχίας.
Πόσο μ’ αρέσει το τρέξιμο σε δρόμο, κλειστό για τα αυτοκίνητα…
Μπαίνουμε στη Χαλκηδόνα και κόσμος χειροκροτεί. Μπαίνω σε βενζινάδικο για κατούρημα και όχι για ανεφοδιασμό! Συνεχίζω και κάποιος θεατής αναρωτιέται ποιος …Μπαλατσούκας είμαι, βλέποντας το πίσω μέρος της φανέλας. Ήδη τα πρώτα high five με παιδάκια μου δίνουν δύναμη. Μπαίνουμε στον κεντρικό δρόμο και κάποιοι από τους μποτιλιαρισμένους οδηγούς μας …χειροκροτούν, ευχάριστη έκπληξη σε ελληνικό αγώνα. Πρώτη πινακίδα “Θεσσαλονίκη 37”, όπως και στη συνέχεια πάντα 2 χιλιόμετρα λιγότερο.
Δεν μου αρέσουν τα ποντιακά τραγούδια. Ούτε τα κρητικά, οι λύρες δεν με αγγίζουν. Στην ψυχή μου είναι τα κλαρίνα της Ηπείρου και της Θεσσαλίας και τα χάλκινα πνευστά της Δυτικής Μακεδονίας. Κι όμως! Σε έναν σταθμό ανεφοδιασμού άκουσα τα πιο όμορφα ποντιακά στη ζωή μου, πάνω στην προσπάθειά μου, μου άρεσε πάρα πολύ, ενθουσιάστηκα. Χαρούμενοι, εξυπηρετικότατοι εθελοντές, σε κάθε σταθμό και άλλος σύλλογος.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους εθελοντές. Η ενθάρρυνση και η στήριξή τους είναι πολύ σημαντικές. Σε κάθε αγώνα.
“Εθνική οδός”. Από τα τέλη του ’70, πολλές όμορφες παιδικές μνήμες είναι συνυφασμένες με την Αθηνών Πατρών. Ειδικά οι διασταυρώσεις και κάποιοι εγκαταλελειμμένοι σταθμοί διοδίων στα Σελιανίτικα, μετά το Αίγιο. Τα χορτάρια δίπλα στον δρόμο, οι μπαριέρες, οι μπλε πινακίδες. Αυτά παρατηρούσα στη διαδρομή, από κοντά, έχοντας χρόνο, όχι μέσα από το αυτοκίνητο, εστιάζα στις λεπτομέρειες, τα κόκκινα αντανακλαστικά δεξιά, το ρείθρο της ασφάλτου, πράσινα χορταράκια και παπαρούνες, φύση ανοιξιάτικη. Βενζινάδικα με λωρίδα εισόδου και εξόδου, διασταυρώσεις με λίγο ή περισσότερο κόσμο, πάντα να ενθαρρύνουν. Παλιές μνήμες με δρόμο νέο, δεν έχω ξαναπεράσει ποτέ, τον τρέχω. Αρχίζει η κούραση μα βγαίνουν στιγμές ευτυχίας.
Πόσο μ’ αρέσει το τρέξιμο σε δρόμο, κλειστό για τα αυτοκίνητα…
12 χλμ λέω,
|
Αξιός ποταμός στο 13 και η παλιά, μικρότερη, χορταριασμένη γέφυρα δίπλα. Συντρέχουμε με τον ΓιώργοΣτ και λέμε ανέκδοτα. Ανηφόρα στο 17, μια φουσκάλα στο δεξί πέλμα με ανησυχεί λίγο, αλλάζω κάπως το πάτημα. Ζέστη. Ο ΆγγελοςΣ τηλεφωνεί, όλα καλά. Συνεχείς πινακίδες μπουρδελοξενοδοχείων.
Πουλμανάκι με εγκαταλείψαντες. Είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ να διαχειριστώ σε Μαραθώνιο. Στρέφω το βλέμμα από την άλλη, στρουθοκαμηλίζω και συνεχίζω. |
21.1 και προσπάθεια για reset, είμαι στα 0 και έχω έναν ημιμαραθώνιο μπροστά μου. Αρχίζει μια μικρή κατηφορίτσα. Τραίνα, διασταυρώσεις, ανισόπεδοι κόμβοι.
Βαλκανεξπορτ, το πρώτο πασοκικό μεγάλο σκάνδαλο, το σοβιετικού ρεαλισμού τσιμεντένιο κτίριο παρατημένο, στέκει ακόμα για να μας θυμίζει άλλες κοντινές μα συγχρόνως τόσο μακρινές εποχές.
“Πάμε, με αυτόν τον ρυθμό θα τερματίσεις” ενθάρρυνση από εθελοντές. Ο ήλιος ανεβαίνει, η κούραση μεγαλώνει, η φουσκάλα υπενθυμίζει την παρουσία της. Συντρέχω για λίγο με κάποιον ντυμένο αρχαίο έλληνα, κράνος, δόρυ, πανοπλία, τον προσπερνώ. Γαλλικός ποταμός. Διασταύρωση με Εγνατία/περιφερειακό και προς στιγμήν νομίζω ότι πάμε αριστερά σε μια μεγάλη ανηφόρα και αγχώνομαι. Αλλά ήδη αρχίζει να φαίνεται ο αστικός ιστός.
30, γέφυρα με λίγη σκιά, συγκρίνω με Μεσσήνη, είμαι πολύ καλύτερα, συνεχίζω τρέχω, 12 χλμ λέω, το καθιερωμένο μου 12ρι στις Μαρίνες Φλοίσβου και Αλίμου έχω μπροστά μου, πάμε.
32, ΕΚΟ, διυλιστήρια. Πλέον αρχίζω να μιλάω μόνος μου για να δώσω δύναμη στον εαυτό μου, θυμάμαι το ΕΜΠ, την Motor Oil. Ήλιος καυτός και συντρέχτες στην ύστατη προσπάθεια. Προσπαθώ να φάω ένα παξιμάδι, τρώω το μισό.
Ελευθέριο Κορδελιό. Δεν είμαι μικρασιάτης, απλά μεγάλωσα στην Ν Σμύρνη. Με ιστορίες και συγκινήσεις για έναν μικρασιατικό ελληνισμό που νοιώθω πολύ κοντινό, με ονόματα οδών που έχουν τη σημασία τους, με Ευαγγελική Σχολή, Εστία, Πανιώνιο. Κορδελιό, Μπουρνόβας, Μαινεμένη, φάνταζαν ονειρικά απομεινάρια μιας ιστορίας προγονικής. Συγκινησιακή φόρτιση και συνεχίζουμε.
Βαλκανεξπορτ, το πρώτο πασοκικό μεγάλο σκάνδαλο, το σοβιετικού ρεαλισμού τσιμεντένιο κτίριο παρατημένο, στέκει ακόμα για να μας θυμίζει άλλες κοντινές μα συγχρόνως τόσο μακρινές εποχές.
“Πάμε, με αυτόν τον ρυθμό θα τερματίσεις” ενθάρρυνση από εθελοντές. Ο ήλιος ανεβαίνει, η κούραση μεγαλώνει, η φουσκάλα υπενθυμίζει την παρουσία της. Συντρέχω για λίγο με κάποιον ντυμένο αρχαίο έλληνα, κράνος, δόρυ, πανοπλία, τον προσπερνώ. Γαλλικός ποταμός. Διασταύρωση με Εγνατία/περιφερειακό και προς στιγμήν νομίζω ότι πάμε αριστερά σε μια μεγάλη ανηφόρα και αγχώνομαι. Αλλά ήδη αρχίζει να φαίνεται ο αστικός ιστός.
30, γέφυρα με λίγη σκιά, συγκρίνω με Μεσσήνη, είμαι πολύ καλύτερα, συνεχίζω τρέχω, 12 χλμ λέω, το καθιερωμένο μου 12ρι στις Μαρίνες Φλοίσβου και Αλίμου έχω μπροστά μου, πάμε.
32, ΕΚΟ, διυλιστήρια. Πλέον αρχίζω να μιλάω μόνος μου για να δώσω δύναμη στον εαυτό μου, θυμάμαι το ΕΜΠ, την Motor Oil. Ήλιος καυτός και συντρέχτες στην ύστατη προσπάθεια. Προσπαθώ να φάω ένα παξιμάδι, τρώω το μισό.
Ελευθέριο Κορδελιό. Δεν είμαι μικρασιάτης, απλά μεγάλωσα στην Ν Σμύρνη. Με ιστορίες και συγκινήσεις για έναν μικρασιατικό ελληνισμό που νοιώθω πολύ κοντινό, με ονόματα οδών που έχουν τη σημασία τους, με Ευαγγελική Σχολή, Εστία, Πανιώνιο. Κορδελιό, Μπουρνόβας, Μαινεμένη, φάνταζαν ονειρικά απομεινάρια μιας ιστορίας προγονικής. Συγκινησιακή φόρτιση και συνεχίζουμε.
35 και περπατάω. Δεν μπορώ. Δεν μπορώ και το φωνάζω στον εαυτό μου και συγχρόνως δεν μπορώ να σταματήσω. Δεν σταματώ ποτέ. Το σώμα πάει μόνο του, απλά δεν τρέχω. Ξαφνικά στο 35 μια γέφυρα πάνω από το γραμμές τραίνου και μου φαίνεται σαν ένας τοίχος που πρέπει να σκαρφαλώσω. “ΩΩΩΩΩΩ” φωνάζω ανησυχώντας τους εθελοντές του εκεί σταθμού.
|
Τρέχω σαν να μην υπάρχει αύριο.
|
Περπατάω και πιάνω κουβέντα με συντρέχτη, μόνο που στην κατηφόρα αυτός αρχίζει να τρέχει, εγώ περπατάω. Οι στόχοι, έστω και σε επίπεδο “καλά θα ήταν να…”, του κάτω από 5 ώρες, του λίγο πάνω από 5, του 5:05, του personal best 5:11 καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλον, σαν ντόμινο, μετά από πρόχειρους υπολογισμούς. (Για την ιστορία, έκανα 5:13)
Για πρώτη φορά μετά το Καστελλόριζο το 2006 και την Ολική Έκλειψη Ηλίου, υπήρξε στιγμή που άδειασε το μυαλό μου. Πονούσε το κορμί, πονούσε η ψυχή και έγραφα όλον τον κόσμο στ’ αρχίδια μου, έβριζα τον εαυτό μου, τους πάντες και τα πάντα, ήθελα να τα παρατήσω όλα, να σβήσω κάθε χιλιόμετρο και κάθε αγώνα που έτρεξα και να βρεθώ σε μια νιρβάνα ξεκούρασης. Ένας άνθρωπος ήταν στο μυαλό μου εκείνες τις στιγμές, γι αυτόν συνέχιζα: ΣωτήρηςΚ.
Στο 37 τηλεφώνημα από τον ΆγγελοΣ, “είμαι διαλυμένος αλλά συνεχίζω” του λέω. SMS από τον ΓιάννηΚ που εκτινάσσουν το ηθικό και τρέχω για 200 μέτρα, ξαναπερπατάω, αρχίζουν να έρχονται οι 10ρηδες, δεν μ’ αρέσει. Μοιράζομαι τον προβληματισμό με συντρέχτη, “την δουλειά τους αυτοί, την δουλειά μας εμείς” μου λέει. Ξανασυναντώ έναν από τους 5 Κοζανίτες, τα λέμε, άλλοι είναι μπροστά, άλλοι πίσω.
Εγωισμός στο έπακρο, εγώ τα καταφέρνω αυτά, κανέναν δεν έχω ανάγκη, εγώ προσπαθώ μόνος μου, εγώ, εγώ… Άσε τις μαλακίες, μου λέει ο εαυτός μου, αφού ξέρεις ότι θα ευχαριστείς τόσους ανθρώπους στον τερματισμό. Ναι, το ξέρω. Προσγειώνομαι. Άγχος. Αν τραυματιστώ τώρα και πάνε στράφι όλα;
Στο 39 δεξιά μετά αριστερά, δρόμοι πλατιοί, κλειστοί, εκεί ντράπηκα τους εθελοντές που περπατούσα και δεν έτρεχα, περνάω από ένα ακόμη ξενοδοχείο που έχω μείνει.
Βλέπω τον Λευκό Πύργο, είμαι στη Νίκης και αλλιώς είχα πλάσει στο μυαλό μου αυτήν την στιγμή. Καμία αλλαγή, κανένα συναίσθημα. Μήπως έχουν δίκιο κάποιοι που λένε ότι όταν ζοριστείς υπερβολικά πολύ σε έναν αγώνα δεν είναι ευχάριστος ο τερματισμός; Χμ… Θα τερματίσω περπατώντας και ο κόσμος αρχίζει να πυκνώνει, γαμώτο, δεν μ’ αρέσει αυτό.
Χωρίς να έχω καταλάβει αν τον έφτασα ή αν με έφτασε εκείνος, συντρέχτης περπατάει και αυτός δίπλα μου. “Άντε, να τρέξουμε για τον τερματισμό” με παροτρύνει, “πάμε” λέω.
Για πρώτη φορά μετά το Καστελλόριζο το 2006 και την Ολική Έκλειψη Ηλίου, υπήρξε στιγμή που άδειασε το μυαλό μου. Πονούσε το κορμί, πονούσε η ψυχή και έγραφα όλον τον κόσμο στ’ αρχίδια μου, έβριζα τον εαυτό μου, τους πάντες και τα πάντα, ήθελα να τα παρατήσω όλα, να σβήσω κάθε χιλιόμετρο και κάθε αγώνα που έτρεξα και να βρεθώ σε μια νιρβάνα ξεκούρασης. Ένας άνθρωπος ήταν στο μυαλό μου εκείνες τις στιγμές, γι αυτόν συνέχιζα: ΣωτήρηςΚ.
Στο 37 τηλεφώνημα από τον ΆγγελοΣ, “είμαι διαλυμένος αλλά συνεχίζω” του λέω. SMS από τον ΓιάννηΚ που εκτινάσσουν το ηθικό και τρέχω για 200 μέτρα, ξαναπερπατάω, αρχίζουν να έρχονται οι 10ρηδες, δεν μ’ αρέσει. Μοιράζομαι τον προβληματισμό με συντρέχτη, “την δουλειά τους αυτοί, την δουλειά μας εμείς” μου λέει. Ξανασυναντώ έναν από τους 5 Κοζανίτες, τα λέμε, άλλοι είναι μπροστά, άλλοι πίσω.
Εγωισμός στο έπακρο, εγώ τα καταφέρνω αυτά, κανέναν δεν έχω ανάγκη, εγώ προσπαθώ μόνος μου, εγώ, εγώ… Άσε τις μαλακίες, μου λέει ο εαυτός μου, αφού ξέρεις ότι θα ευχαριστείς τόσους ανθρώπους στον τερματισμό. Ναι, το ξέρω. Προσγειώνομαι. Άγχος. Αν τραυματιστώ τώρα και πάνε στράφι όλα;
Στο 39 δεξιά μετά αριστερά, δρόμοι πλατιοί, κλειστοί, εκεί ντράπηκα τους εθελοντές που περπατούσα και δεν έτρεχα, περνάω από ένα ακόμη ξενοδοχείο που έχω μείνει.
Βλέπω τον Λευκό Πύργο, είμαι στη Νίκης και αλλιώς είχα πλάσει στο μυαλό μου αυτήν την στιγμή. Καμία αλλαγή, κανένα συναίσθημα. Μήπως έχουν δίκιο κάποιοι που λένε ότι όταν ζοριστείς υπερβολικά πολύ σε έναν αγώνα δεν είναι ευχάριστος ο τερματισμός; Χμ… Θα τερματίσω περπατώντας και ο κόσμος αρχίζει να πυκνώνει, γαμώτο, δεν μ’ αρέσει αυτό.
Χωρίς να έχω καταλάβει αν τον έφτασα ή αν με έφτασε εκείνος, συντρέχτης περπατάει και αυτός δίπλα μου. “Άντε, να τρέξουμε για τον τερματισμό” με παροτρύνει, “πάμε” λέω.
Αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί, ούτε στον πρώτο μου Μαραθώνιο, Κλασική 2010, όταν έστριψα στην Ηρώδου Αττικού. Δεν ξέρω την φυσιολογία του εγκεφάλου, τις ηλεκτροχημικές αντιδράσεις, πώς παράγονται οι ενδορφίνες και πού πάνε, πόσο χρόνο θέλουν να δράσουν. Ξέρω ότι δεν έγινε στον τέταρτο τρεξιματικό διασκελισμό, αλλά στον τρίτο. Μέσα σε μία στιγμή... όλα άλλαξαν.
Τρέχω σαν να μην υπάρχει αύριο. Χαρά απέραντη, μεγαλειώδης, μεθυστική, natural high κατακλυσμιαίο, ολοκληρωτικό. Δεν υπάρχει σώμα, δεν υπάρχουν πόνοι, ακόμα και η φουσκάλα δεν υπάρχει, απορώ μα δεν αισθάνομαι κανέναν πόνο. Τρέχω και γελάω, κάνω high five με τον κόσμο, αναγνωρίζω κάποιους γνωστούς, βλέπω το “42” στον δρόμο, το δείχνω και το φωνάζω. Κάποιες φορές οι συμπτώσεις κλείνουν όμορφα κύκλους: Ακριβώς εκείνη την στιγμή μου τηλεφώνησε ο ΔημήτρηςΚαλ! “Mόλις πέρασα το 42 και πάω να τερματίσω” του φωνάζω, αν θυμάμαι καλά, εκείνη την ονειρική στιγμή. Τερματισμός, η “μοναχικότερη” στιγμή. Χωρίς δικούς μου ανθρώπους, μέσα σε πλήθος κόσμου, σε πλήρη και απόλυτη αντίθεση με 4 εβδομάδες πριν. Νερά, ισοτονικά, μπανάνα, μυαλό χαρούμενο και χαμένο. Μου φωνάζει η ΚατερίναΠ, μου φώναζε και λίγο πριν τερματίσω και έτρεχε παράλληλα, έχοντας ήδη τερματίσει, αλλά δεν την άκουγα, λυτρωτικό κλάμα στην αγκαλιά της. Προσπάθησε πολύ να με πείσει να μην κάνω τους Μαραθώνιους τόσο κοντά μα συγχρόνως με στήριξε απίστευτα πολύ. Τα κατάφερα! Τι κατάφερα; Να ζήσω πάλι στιγμές και εμπειρίες πανέμορφες, μοναδικές. Να ολοκληρώσω ένα κύκλο, να κάνω αυτό που γουστάρω. Ε, να πάω λίγο και κόντρα σε κάποιους! Πήρα πολλά ρίσκα έχοντας πλήρη επίγνωση του τι κάνω, ευτυχώς δεν μου βγήκαν, οκ. |
Κούραση, κάθομαι και ξαπλώνω στο χορτάρι, ζορισμένος. Βλέπω τον Φώτη, έτρεξε τον 10ρι, τα λέμε. Η κοπέλα του πήρε το bib και μου έφερε τα πράγματά μου, την ευχαριστώ πολύ. Θυμάμαι τον ΣταμάτηΤ, τον ΚώσταΜπ, την ΛέναΜπ, την ΛουκίαΚ, την ΦέννυΧ, και άλλους που δεν μπορώ να θυμηθώ. Τηλέφωνα στους δικούς μου ανθρώπους, κάποια στιγμή σηκώνομαι. Τόσο η ΚατερίναΠ όσο και η ΆνναΒεσ, που την συναντώ, προτείνουν να φάω μαζί τους, τις ευχαριστώ, αν μπορούσα θα ήμουν και με τις δύο παρέες αλλά θέλω μόνο να ξαπλώσω.
Δεν βλέπω με ποιον τρόπο θα περπατήσω μέχρι το ξενοδοχείο. Η φουσκάλα πονάει ξανά, κάνω ωτοστόπ, σε …πούλμαν, αλλά δεν πάνε εκεί. Τελικά περπατώ πιο άνετα απ’ όσο νόμιζα και φτάνω μια χαρά. Κόσμος πολύς στη reception, αγκαλιές, έντονη συγκίνηση, στιγμές πολύ ξεχωριστές για όλους. Ανεβαίνω στο δωμάτιο, πέφτω στο κρεβάτι όπως είμαι. Δεν πεινάω και δεν διψάω αλλά παραγγέλνω burger. Ανοίγω τηλεόραση, F1 λίγο πριν την εκκίνηση.
Ευτυχία!
Συνήλθα αρκετά γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι περίμενα. Ντουζάκι κρύο, ετοιμασία σύντομη, ταξί για το αεροδρόμιο, άλλοι γνωστοί, συζητάμε, εντυπωσιάζομαι από τον εαυτό μου από το πόσο άνετα νοιώθω μυοσκελετικά, μέχρι να πλησιάσω την σκάλα που πρέπει να κατέβω και… The horror… the horror…
Απλά δεν μπορώ να κατέβω τα σκαλοπάτια, πιάνομαι από το κάγκελο και γελάμε με τον ΝίκοΠηλ, κατεβαίνουμε πολύ πολύ σιγά!
Όμορφο αεροπορικό ταξίδι επιστροφής για ένα δρομικό ταξίδι που τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο.
Ευχαριστώ όλους, δικούς μου ανθρώπους, φίλους, γνωστούς, ο κάθε ένας έχει βάλει το λιθαράκι του, μικρό ή μεγάλο, και έχει κάνει το ταξίδι μου να αξίζει.
Μα ειδικά αυτόν τον Μαραθώνιο τον αφιερώνω σε έναν άνθρωπο που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, με έχει εμπνεύσει, που πιστεύει σε μένα περισσότερο απ’ όσο πιστεύω εγώ στον εαυτό μου:
ΣωτήρηΚ, σ’ ευχαριστώ!
Κωνσταντίνος Μπαλατσούκας
* λατινικά «Μέσα από τις δυσκολίες θα φτάσουμε στ'αστέρια»
Δεν βλέπω με ποιον τρόπο θα περπατήσω μέχρι το ξενοδοχείο. Η φουσκάλα πονάει ξανά, κάνω ωτοστόπ, σε …πούλμαν, αλλά δεν πάνε εκεί. Τελικά περπατώ πιο άνετα απ’ όσο νόμιζα και φτάνω μια χαρά. Κόσμος πολύς στη reception, αγκαλιές, έντονη συγκίνηση, στιγμές πολύ ξεχωριστές για όλους. Ανεβαίνω στο δωμάτιο, πέφτω στο κρεβάτι όπως είμαι. Δεν πεινάω και δεν διψάω αλλά παραγγέλνω burger. Ανοίγω τηλεόραση, F1 λίγο πριν την εκκίνηση.
Ευτυχία!
Συνήλθα αρκετά γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι περίμενα. Ντουζάκι κρύο, ετοιμασία σύντομη, ταξί για το αεροδρόμιο, άλλοι γνωστοί, συζητάμε, εντυπωσιάζομαι από τον εαυτό μου από το πόσο άνετα νοιώθω μυοσκελετικά, μέχρι να πλησιάσω την σκάλα που πρέπει να κατέβω και… The horror… the horror…
Απλά δεν μπορώ να κατέβω τα σκαλοπάτια, πιάνομαι από το κάγκελο και γελάμε με τον ΝίκοΠηλ, κατεβαίνουμε πολύ πολύ σιγά!
Όμορφο αεροπορικό ταξίδι επιστροφής για ένα δρομικό ταξίδι που τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο.
Ευχαριστώ όλους, δικούς μου ανθρώπους, φίλους, γνωστούς, ο κάθε ένας έχει βάλει το λιθαράκι του, μικρό ή μεγάλο, και έχει κάνει το ταξίδι μου να αξίζει.
Μα ειδικά αυτόν τον Μαραθώνιο τον αφιερώνω σε έναν άνθρωπο που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, με έχει εμπνεύσει, που πιστεύει σε μένα περισσότερο απ’ όσο πιστεύω εγώ στον εαυτό μου:
ΣωτήρηΚ, σ’ ευχαριστώ!
Κωνσταντίνος Μπαλατσούκας
* λατινικά «Μέσα από τις δυσκολίες θα φτάσουμε στ'αστέρια»